É unha kamikaze en escena. Déixase a pel en cada papel e engánchanos con todos os seus personaxes. Fíxoo en «O tempo entre costuras» e lógrao de novo en «Hache». Para desconectar, gústalle pasear polo campo. «¡Galicia mola!», asegura
03 dic 2019 . Actualizado ás 00:11 h.Namorámonos de Marrocos e del no tempo entre costuras, a serie coa que Adriana Ugarte (Madrid, 1985) acadou a fama. Un papel que lembra «con moito agradecemento» e do que confesa haber aprendido moito. Agora, volve á pequena pantalla para meterse na pel de Helena, unha prostituta que mantén unha relación moi intensa con Malpica, que interpreta o galego Javier Rey .
-Hache está ambientada nos 60, gustouche vivir nesa época?
-Non especialmente, gústanme máis os 70. Véxome máis neles, nunha caravana e con pantalóns de campá.
-Dis que a serie non intenta agradar ao espectador. Por iso engancha?
-Ese é o meu punto de vista, non sei. Pode ser que haxa algo diso. Pasa tamén na vida real, cando coñecemos a alguén que non intenta agradarnos explicitamente xéranos máis confianza. Entendemos que é máis honesto, que non hai nada manipulador nel.
-É a túa volta á pequena pantalla. Dixeches que non a moitos proxectos?
-Pois dixen que non a algúns e dixéronme que non a outros. Isto vai así, hai de todo, pero bo, chegaron cousas bonitas nas que me facía ilusión embarcarme.
-Como elixes en cal mergullarche?
-Pois ten que ser algo que me motive, que vexa que é unha cousa que me pon a min mesma o listón alto. Que supoña un risco. Enfrontarme a iso é algo adictivo e enriquecedor, entón, dalgunha forma, motiva.
-Para ser Helena informáchesche da realidade das traballadoras sexuais, que aprendiches?
-Por unha banda, a dignidade coa que viven a súa profesión e a ausencia total de mágoa cara a elas mesmas. Desde fóra vémolo diferente, por unha banda hai unha parte da sociedade que as mira con desprezo e censúrao, e outra que tratamos de convivir e de respectalo, pero con moito pudor. Pero elas, polo menos coas que eu me entrevistei, do colectivo Hetaira, non o viven así. Refírome, por suposto, a persoas que exercen a prostitución de forma voluntaria. Víveno como un traballo máis, pero gustaríalles que estivese regulado. Nese sentido gustoume moito, dalgún xeito vin que se lle raspaba ao personaxe, podíalle quitar calquera punto de victimismo que puidese existir nel.
-Que che ensinou Helena?
-Que temos moita potencialidade dentro e non a aproveitamos. Axudoume a mirarme con outros ollos, a pensar que, talvez, estea na miña man o saír adiante. Talvez hai moito en min mesma interesante que me pode facer dalgún xeito chegar a un lugar, tanto emocional como espiritual, e axudar nun momento profesional ou persoal.
-Por iso dis que che empoderó como actriz?
-Si, hai personaxes que se cadra desde esa necesidade, a necesidade externa, veñen arriba e sobreponse á dor, á fatalidade e sacan forza. Entón dáche como un pouco máis de alento.
-Dixeches que Javier Rey e ti sodes dous kamikazes en escena.
-Si, é algo que se necesita moito. Javi é un actor supergeneroso e moi valente. Entón como actriz che axuda moito, inspírache e á vez anímache a superarche, a saír de lugares de confort, da comodidade de non intentar ir sempre ao seguro, ao cabalo gañador, senón de dicir: ‘Aquí vimos asumir riscos'. El poncho en bandexa.
-El comentou que definir «Hache» como unha serie de narcotráfico é un titular inxusto.
-Si, é moi reduccionista. Hache é unha historia de sobreviventes, é unha carreira de sanguijuelas.
-Como logrades esa química?
-É un misterio, pero tamén che digo que cando as dúas partes, ou neste caso el, é tan aberto, tan xeneroso… é doado que xurda. Porque se o outro está receptivo, axuda. Cando os dous estamos así, hai un punto de conexión e de brillo que fai que ter química ao final fágase doado. Con el foi así.
-Hai moitas escenas de sexo, pero do salvaxe.
-Si, é un sexo e un amor moi tóxico. Se han atopando dous animais da mesma especie, por iso xorde esa conexión tan forte e tan animal que lles supera. É o seu terreo. A auténtica droga para Helena é o sexo con Malpica , é o seu lugar de desfogue, onde saca a parte máis animal que hai nun. E, claro, cando conectas con alguén a ese nivel, é moi adictivo.
-Javier confesounos que é maniático e que os guións non lle gustan en A4. Ti tes algunha preferencia?
-Se? Non o sabía. Pois eu non, non son moi maniática, pero os guións non me gustan pequeniños. Gústanme moi grandes para poder enchelos de notas, subliñar e todo.
-Os conservas?
-En xeral si, case todos. Logo ás veces vólvome tola, fago limpeza e os tiro, pero despois arrepíntome e digo: ‘Ai, leste debería gardalo'.
-A serie é de Netflix e pódenvos ver en todo o mundo, escribíronche xa de fóra?
-Si. Recibimos comentarios de moitos países. Chámame a atención que está a ir ben sobre todo entre os mozos. Non mo agardaba, é o bonito. Aínda que neste caso tiña claro algo, como a serie é tan indefinida, dicía: ‘Pois igual hai sorte e chega a todos os públicos'. Ja, Ja, ja.
-No 2017 dixeches que non tiñas wifi en casa. Segues así?
-Temos que falar disto? Ja, ja, ja. Sigo así, si. Sen wifi, pero estou en vías de modernización. Nunca sabes onde vas acabar, igual acabo máis ermitaña do que son.
-En «Hache» estás cun Javier que é galego e na túa última peli, «Durante a tormenta», estás con outro Javier, Gutiérrez, tamén galego.
-Pois si, ja, ja ,ja. A verdade, non teño conexión con Galicia, máis aló de que os meus curmáns teñen unha casiña alí e que a coñezo. De momento, as experiencias con galegos foron todas boas. Javi Gutiérrez é un amor total, e Rey é unha pasada.
-Solucionaches con Rey o conflito da ensaladilla?
-Niso non hai acordo, faise sen cebola. Ja, ja, ja.
-Necesitas unha pausa entre un papel e outro, que feixes para depurar?
-Axúdame moito camiñar. Pasear polo campo é algo terapéutico para min. Tamén me gustan moito os cabalos.
-Pois aquí campo e cabalos tes. Non cho dixo Javier?
-¡Galicia mola! Pero non me enfrontes con el, pobre, que xa a temos co da ensaladilla. Ja, ja, ja.
-Non podemos esquecer «O tempo entre costuras», como o lembras?
-Como unha experiencia moi chula e con moito agradecemento. Ensinoume moitas cousas, a coidarme e a respectarme. Profesionalmente aprendín moito.
-En «Namorado da miña muller» traballaches con Gérard Depardieu. Como foi?
-Pois me chamaron e quedei alucinada. Son regalitos do destino e foi unha experiencia xenial. Gerard, en contra do que todo o mundo di, pareceume bastante xeneroso.
-E lanzáchesche aos seus brazos?
-Ja, ja, ja. Eu vino tipo papá ouso ou David o Gnomo, pero en xigante, e entroume un impulso abrazador. A partir de aí relaxámonos moito, creo que o fixen como contrafobia, en plan, ou fago isto ou non me atrevo a falarlle en toda a rodaxe.
-Nesa película es a máis nova, namoraríasche de alguén de 60 anos?
-Non me pasou, si de alguén bastante maior que eu, pero non con tanta diferenza. Pero si que pode pasar. Non é superhabitual e creo que xera problemas. Talvez máis para o máis maior, actívanselle inseguridades e desconfianzas. Pode ter medo ao paso do tempo, a que o mozo se desencante diso que lle puido atraer ao principio. Igual podías ter algo potente a nivel intelectual, que cando o outro evoluciona pérdese, e unido á deterioración física pode tocar na autoestima. Pero outras veces non, depende do vínculo. É superpersonal. O amor paréceme… moza, non o sei.
-Abstracto?
-Si, e tan marabilloso... Porque é algo tan variado, tan diferente e complicado, e á vez tan simple e sinxelo. Que cada un o viva como queira.
-Falando de amor, fálase moito de ti e Broncano. Como vives os rumores?
-Eu non o vivo moito, a verdade. Con moita tranquilidade.
-Como non tes Internet en casa...
-Ja, ja, ja. Claro, é por iso. Ao non ter wifi en casa non me decato.