Joaquín Prat: «Resístome a destetarme de Ana Rosa. Non podo vivir sen ela»

YES

CEDIDA

Joaquín Prat, que se estreou a semana pasada en «Catro ao día», leva con total naturalidade a súa exposición pública. Encántalle que o paren pola rúa coma se coñecéseno desde sempre. Un respecto polo público que aprendeu do máis grande, o seu pai

04 dic 2019 . Actualizado ás 10:42 h.

Joaquín Prat lanza un aviso a navegantes nada máis descolgar o teléfono: «Enrólome como as persianas». Pois, por nós que non sexa. Falamos con el porque a semana pasada estreouse polas tardes no programa Catro aodía , substituíndo a Carmen Chaparro, pero aínda lle resulta moi difícil, practicamente imposible, desprenderse dos seus grandes referentes. O primeiro, por suposto, o seu pai. Ao que nomeou máis de media ducia de veces durante esta entrevista. E o segundo, a súa amiga, Ana Rosa Quintana, á que tamén amentou outras tantas. Se a isto lle engades unha gran dose de naturalidade, moito respecto polos espectadores e unha gran paixón polo traballo ben feito, o resultado é el. Joaquín Prat Sandberg (Madrid, 1975). Un tipo moi simpático.

-Pasas das mañás de Telecinco ás tardes de Catro , que tal o cambio? Que sensacións tes?

-Si, cámbianme un pouco a rutina porque agora, no canto de recoller ao meu fillo pequeno no colexio, lévoo, e logo voume como os ricos que non traballan e que se van tomar o cafecito ao ximnasio e logo fan un pouco de exercicio... Pois vou ser unha señora rica que vai ir ao ximnasio pola mañá e non despois do traballo, que é como ía sempre. E logo xa me vou ao programa de Ana Rosa, que estarei aí sobre as once para empezar coa sección do reality, que é a única que non deixo. Sigo unido a ese cordón umbilical. Resístome a destetarme de Ana Rosa. É que non podo vivir sen ela, que queres que che diga. Nin eu podo vivir sen ela, nin ela parece que pode vivir sen min. [Ri].

-Agora vas traballar máis...

-Pero para min o traballo sempre foi unha bendición e enfocándoo así, nunca me faltou, grazas a deus, e para o que non é crente, grazas ao esforzo ou á confianza que os xefes depositaron en min. Para min o traballo é marabilla pura.

-Dáche vertixe este novo reto?

-Pois a vertixe de estar á altura das expectativas, de facerme a un equipo novo e que o equipo se faga a min, de intentar subir as audiencias... pero non estou nervioso.

-Tes en mente facer moitos cambios?

-Cambia o presentador. Non quero entrar como un elefante nunha cacharrería cun equipo que leva desde febreiro intentando asentar un programa. Quero ver como me adapto a eles e eles adáptanse á miña forma de traballar. Non quero estresarlos con cambios. O que quero é que a xente brille. O meu ego profesional xa o teño moi satisfeito. Quero que sexa un programa coral, que esteamos en contacto coa rúa a través dos reporteiros, e os cámaras, que fan un labor fundamental, e que sexan os reporteiros os que defendan o directo e que non teñan medo a equivocarse, que as cagadas cando un sabe transmitirlle ao espectador que se equivocou, o único que fan é facerche máis humano e achegarche á audiencia.

-E no estudio?

-Quero que a xente que veña a estudio brille, quero ver máis a Mónica López e aproveitar moito máis o estudio, aínda que non digo que non o fagan xa. Temos un estudio magnífico, e quero que haxa máis movemento nel, incorporalo como un elemento máis da información. Este tipo de cousas, pero todo envorcado no equipo. Ana Rosa sempre di: 'Se ti tes un equipo que brilla, ti podes aproveitar sempre algún escintileo dese brillo'. E a verdade é que os programas corais son os que verdadeiramente enganchan ao espectador.

-Dez anos ao lado de Ana Rosa, que balance fas?

-A min ensinoume a ser moito mellor persoa, a ter unha visión moito máis global da realidade, a entender moito mellor os problemas das persoas, a ser máis cauto e menos impulsivo, a pesar de que o son e bastante. A valorar ao espectador como unha persoa tremendamente intelixente que sabe perfectamente o que quere. Na televisión e no labor do comunicador, o principal é a naturalidade e ese é un don que ou o tes ou non o tes, a proximidade, sen o medo a recoñecer os teus fallos. É marabilloso pórche diante dunha cámara sabendo que se primeiro non che ris de ti mesmo vai ser moi difícil que teñas a capacidade necesaria para sacar adiante un programa que se fai en directo. E eu ríome de min mesmo todas as mañás.

-E que é o que máis vas botar de menos?

-En realidade, os chascarrillos que tiña nas publicidades con Ana Rosa, con ela e co resto de compañeiros. Unha cousa que aprendín é que un ten que valorar e respectar o traballo de todos os compañeiros, independentemente da función que desempeñen. Iso é algo que me ensinou o meu pai, porque non sei por que razón acabamos sempre tendo moita xente boa ao redor e desa xente boa sempre podes aprender, se non unha lección profesional, si unha lección de vida. Que para min é o máis importante.

-Ana Rosa foi a túa xefa e a pesar diso ver unha gran complicidade con ela...

-É que Ana non é xefa, Ana é compañeira. Esa é a clave. Ana ten unha confianza cega en todos nós e como ti queres estar á altura desa confianza que deposita en ti, iso fai que saques o mellor de ti. Ana é amiga. E todo iso sae con moita naturalidade.

-Que lle dirías a eses homes aos que aínda lles custa pórse ás ordes dunha muller?

-Que teñen un problema. É unha cuestión de valorar á persoa, independentemente de que sexa home ou muller. E tesche que quedar coas cousas boas das persoas. Se hai persoas que non che achegan nada, déixaas vivir. Chega un momento na túa vida nas que dis, case me apetece empezar a descoñecer, soltar lastre e deixar sitio para outra xente á que acabas de coñecer. O meu pai sempre dicía esta frase: ‘Para que a xente che queira, primeiro tes que querer ti á xente'. A min encántame o feedback que che dá a xente na rúa, para min é unha bendición deste traballo. É algo marabilloso. A familiaridade que creas con auténticos descoñecidos que che pairan pola rúa coma se coñecésenche de toda a vida. Claro, cóasche nas súas casas, entón ti o que tes que facer é corresponderlles. Sempre. Aínda que teñas un mal día. Non cho podes permitir. É unha cousa boa, pero tamén é un hándicap desta profesión. Sempre tes que pórlle boa cara á xente que se achega a ti con cariño. Sempre.

-E como es fose do estudio?

-Son moi hogareño, gústame moito a tranquilidade, atopo a paz e a vía de escape no deporte, que é o que me coloca a cabeza, e a miña familia é a que me pon os pés na terra. Sabes o que pasa? Que eu o mamei, entón téñoo máis doado, entre comiñas, que outra xente que chega a este mundo de súpeto e perde a conexión coa realidade. Teño a sorte de ter visto como o meu pai trataba á xente, como levaba o feito de ter unha profesión pública ou a popularidade, porque o de famoso é un palabra que está tan devaluada que xa nin o utilizo. Gústame máis popular, que é do pobo, da xente, é que se a xente non nos vise, non seriamos nada.

-De caste vénlle ao galgo...

-Eu estarei eternamente agradecido ao meu pai pola herdanza xenética. Devandito sexa de paso que o meu pai era moitísimo mellor do que son eu. Pero é que a min me gusta o meu traballo. Sinto paixón polo meu traballo.

-Que recordos tes del?

-Que era moi bo tío. Que adoraba á miña nai, que tiña paixón absoluta por ela, e que lle encantaba a súa profesión. Para el era un festival ir traballar todos os días. E pasáballe o mesmo que a min, que non sabía dicir que non.

-Algunha vez hache traído problemas o teu apelido?

-Nas redes sempre hai algún bobo que che di: 'Mira o enchufado, mira o fillo de...'. Pero se eu son fillo de e encantado diso. Xa dixen que o meu pai era mellor que eu. E o único que quero é gozar cada día do meu traballo. Pero sabes como se combate iso? Traballando duro.