Escápase a Galicia cada vez que pode, pero «non vos decatades porque non o poño nas redes», chancea o actor, que volve o venres á gran pantalla para meterse na pel de Juan, un pai sevillano co que di «Adeus» ao seu acento neutro.
19 novs 2019 . Actualizado ás 11:18 h.É o mozo que non pasa de moda. Porque Mario Casas (A Coruña, 1986) saltou á fama tras a súa participación en sériea SMS, onde o puidemos ver ao lado de Amaia Salamanca. Despois, dividiu ás fans de Os homes de Paco namoradas de Hugo Silva ata a súa aparición. Desde entón non parou, e demostrou non ter medo aos retos. Perdeu doce quilos para meterse na pel dun fotógrafo preso no campo de concentración de Mauthausen, espiuse por completo para converterse no Christian Grey español en Instinto, e agora volve ao cine de novo máis delgado e co acento cambiado. «Vin moitos vídeos e documentais para construír a Juan», explica o actor, que dá vida a un pai das 3.000 vivendas de Sevilla en Adeus, a nova película de Paco Cabezas que estrea este venres 22 de novembro. Na vida real, Mario goza secretamente de Galicia nas súas escapadas e, como bo seareiro, segue sufrindo co Dépor.
-A película chámase «Adeus», pero co tráiler uno non quere despedirse, senón vela. Sostense ese interese ata o final?
-Eu creo que si, logo cada espectador ten o seu gusto, pero para min Adeus ten algo que consegue abarcar a moitos espectadores. Está o thriller de acción, está a parte dramática coa historia destes pais que perden á nena, e a película ten xiros constantes de guion. Paréceme que son case dúas horas que che manteñen pegado á butaca, entón desde o meu punto de vista o tráiler queda en pouca cousa. Cando o vin quedábase en nada, porque ao final a peli si é verdade que é moito máis.
-Feixes de sevillano. Como preparaches o acento?
-Bo, era difícil. É certo que escoitarme sobre todo a min, que a xente xa ten situado o meu ton, o meu acento, como falo na miña vida... sabes? Que xa é como bastante neutro, e entón é certo que ao principio o escoitarme con acento andaluz de Sevilla, das 3.000 vivendas, desa zona dos Paxariños… Hai que ver tamén que hai moitos tipos de acentos que cambian bastante sendo da mesma zona case, sendo en Sevilla. Alí hai seseo tamén, que no meu caso o busquei... Hai un conflito. Bo, non un conflito, pero que non é só o verme a min facendo ese acento, senón que na propia cidade hai varios tons diferentes. Eu fíxeno desde o respecto absoluto e traballando moito. Haberá xente que o acepte e xente que non, pero para min era o risco. Eu ao final aceptou Adeus, á parte de por volver traballar con Paco Cabezas, polo acento. O mergullarme aí como actor, o arriscarma, o xogarma… é o que me motiva e onde está a aprendizaxe ao final.
-O teu personaxe, Juan, é o cabeza de familia do clan de Los Santos e pertence a unha familia das 3.000 vivendas de Sevilla. Como che impregnaches dese ambiente?
-Eu para empezar co acento e co personaxe das 3.000, pois claro, ao que acodes é a Internet. Entón empecei a ver todos os documentais, todos os vídeos que hai de Rueiros alí…. todo isto mo tiña máis que visto. E nun dos programas, que ía sobre un centro de boxeo, vin a entrevista a un rapaz que lle chamaban O toureiro, que se chama David, e que frecuentaba ese local de boxeo das 3.000 vivendas. De súpeto ao velo, como el se expresaba, como se movía, todo en xeral, non só o acento, dixen: «Este é Juan». Se Juan vivise agora mesmo, de verdade que sería así. Entón púxenme en contacto con el por Facebook e demais, coñecino, funme ver lle, e a partir de aí mantivemos os dous unha relación. Mandoume os audios, fun a Sevilla, íame comer con el, ensinoume zonas… E bo, puiden non só mergullarme no acento que el tiña, que xa o tiña gravado, senón tamén culturalmente como el era e como se movía. Iso foi un pouco, digamos, como me metín como base dentro do personaxe.
-Interpretas a un pai que perdeu unha filla. Para meterche nesa dor en que pensabas?
-Pois para a perda, intentei suplantarlo. Como eu non son pai, pois con cousas da miña vida. Tampouco quero dicir o que, porque claro, non é agradable. Pero si que suplantaba á nena por algo que na miña vida puidese ser unha perda parecida. Tamén vin moitos vídeos. Despois, pois con momentos de parellas, matrimonios ou coñecidos que por desgraza sufriron a perda dun fillo ou unha filla e intentei buscar que hai aí. Eu creo que o que intentaba interpretar ou o que intentaba transmitir, que ademais Natalia de Molina (interpreta á nai da nena na película) faino moi ben, é o baleiro. É como que hai algo aí que é como a sensación de cando choraches moito e quedas baleiro, xa non tes bágoas, e era manter constantemente os personaxes aí. Era algo bastante complexo.
-Dise que Juan podería supor unha dos teus mellores criticas. En «O fotógrafo de Mauthausen» tamén che vimos nun papel complicado, cal foi o teu maior desafío?
-Pois se che digo a verdade, a min como actor é que creo que en cada proceso e en cada película tes que estar a mellorar e tes que estar a cambiar constantemente. Como ti dis, O fotógrafo traía o cambio físico, aquí tamén, porque en Adeus estou bastante máis delgado, daquela o acento… É dicir, todos os personaxes son complexos sempre. Para min, cada vez que interpreto o seguinte personaxe é coma se fose o primeiro e déixome a vida nese momento, entón cada papel é igual de difícil.
-En «Instinto» vímosche ao Christian Grey. Quitarche a roupa ao final é o de menos?
-Si, de corpo en Instinto é sobre todo onde máis o fixen. Pero ao final, o espirche é máis por ter un equipo diante, sabes? Eu cando vexo nunha peli unha escena de sexo ou dun espido rapidamente vénlleme á cabeza o grupo de 40 persoas que ten que haber ao redor. Que é o que é realmente, ese tipo de cousas son moi técnicas e dan vergoña ao final. Un non o pasa ben. Logo no emocional tamén é o complexo, é o difícil, ás veces é máis complicado unha secuencia emocional en ter que romper, que tes que profundar na merda porque o personaxe está metido niso nese momento, e é moito máis complexo que quitarche a roupa.
-Entón, si ou non á praia nudista? Que alí non hai cámaras.
-Ja, ja, ja. Non, non iría. Ou sexa, encantaríame, pero faríanme fotos. Entón eu non iría a unha praia nudista. Imaxínache, logo sairía nas redes sociais ou en calquera sitio, porque hoxe en día todo o mundo pode gravarche cun móbil. Pero se eu non fose coñecido, si que iría a unha praia nudista, claro.
-Pero á praia seguro, que sabemos que vides no verán a Carballo.
-Claro, ti imaxínache que me poño a facer nudismo aí en Carballo. Ja, ja, ja.
-Vés moito?
-Vou de aquí a un pouco porque a miña avoa, a nai do meu pai, cumpre 80 anos e irei por alí pronto a celebralo con ela. Eu cando podo escápome, e escápome moitas veces. O que pasa é que tampouco o poño en redes sociais, porque se me escapo é para que ninguén o saiba. Ja, ja, ja. Pero teño aí á familia, a xente que quero moito, pero iso, intento cando vou non dar información de onde estou e por iso non vos decatades. Ja, ja, ja.
-Hai anos declaráchesche seareiro do Dépor, mantelo?
-Uff. Si, está o Dépor que peor non se pode estar. Pero si, claro, mantéñoo. Aínda estiven vendo o partido que quedaron 2-0, non? Están peor que fatal. Agora están en segunda, pero subir xa de máis abaixo custa máis, ou sexa como baixen de novo… Pinta complicado, pero bo. Oxalá que poidan ascender. Ao final os equipos cando están mal é cando logo demostran loitando que do peor se pode conseguir o mellor, e oxalá que así sexa co Dépor.
