Yolanda Ramos: «Tamara Falcó e eu temos máis filtros dos que parece»

YES

Vímola imitando e dando vida a distintos personaxes, pero o seu mellor papel é o dela mesma. Por iso converteuse nun dos principais atractivos de «Masterchef Celebrity», un programa ao que non ha ir só a cociñar

20 novs 2019 . Actualizado ás 20:06 h.

Non ten límites e ilimitado é o número de gargalladas que nos pode sacar. Tras arrasar como Noemí Argüelles en Paquita Salas converteuse no ingrediente máis salgado de Masterchef. Detrás do sorriso de Yolanda Ramos (Barcelona, 1968) escóndese unha muller que tamén ten os seus momentos tristes. «O verbalizo máis porque a xente se cre que estou tola», confesa.

-Que vas comer hoxe?

-Pois mira, comprei costelas de cabrito. Íamas a facer á prancha. A verdade é que cociño mellor na miña casa que en Masterchef . Ja, ja, ja.

-Cando che dixeron o que ías cobrar no programa non tiveches dúbidas. Podemos saber canto é?

-Non. Ja, ja, ja. A ver, eu dixen que algúns dos meus compañeiros que participaran antes comentáronme: ‘Vaiche que se cobra ben'. Despois, cando vin o que me ían pagar dixen: ‘Pois é verdade. Si que pagan ben'.

-É onde máis cobraches?

-Non, non. Eu fago un pouco de broma con isto. Para o esforzo que supón está ben pago, porque é un programa superintenso no que aprendes moito. É unha experiencia brutal. Pásalo moi mal, pero tamén moi ben. Estás sobre un fío de forma continua porque con calquera tropezón che vas e perdes o traballo.

-Deixaches tola a Tamara Falcó co de: «Seis bragas, 25 pesetas no mercadillo».

-quedou flipando. Iso é o bonito dela. Tamara explícame cousas do seu mundo e eu a ela do meu, somos moi amigas. Ela é dunha escala social, que non escolleu, diferente á miña, que tampouco a elixín. O interesante é que despois o destino, ou non se o que, colócache con xente diferente polo camiño, esteas na escala que esteas. É moi chulo ver como a ela lle sorprenden cousas que para min son normais, e ao revés.

-Segues comprando no mercadillo?

-Home, claro. Porque ademais me sintan moi ben as bragas do mercadillo. Ja, ja, ja. Pero imos, eu creo que todo o mundo dunha clase social normal compra alí, non?

-Tes que levar a Tamara contigo.

-Tal e como é, se vén comigo, vólvese con bragas. Non se se para ela, pero para as súas amigas seguro porque é moi xenerosa.

-Que tedes en común?

-Ela é unha persoa que todo o que pensa dio, e a min tamén me pasa moito iso, pero no fondo as dúas sabemos de que vai o show business e que todo o que pensamos non o podemos soltar para non ferir sensibilidades. Ás veces pénsase que somos ou bobas ou que non temos filtros, pero temos moitos máis dos que parece. Todo o que dicimos é tamén para caer ben. Ja, ja, ja. Sacamos esa parte porque de verdade existe e cada un pavonea o que ten. 

-Ademais dela, quen che sorprendeu máis?

-Ana Milán. Coñecíaa pola súa traxectoria profesional e impúñame. Tíñalle como un pouco de medo. Ela, igual que Tamara, foron grandes descubrimentos. Quéroa unha chea, dáme moita luz e alegría. Despois tamén me levo moi ben con Elena Furiase, pero xa de antes. Do programa quedo con Tamara e Ana. É como que somos un pouco as tres da mesma tribo. Moi distintas, pero que se se acabase o mundo e volvese empezar, iriámonos/iriámosnos vivir xuntas.

-Que prato non se debe comer nunha primeira cita?

-Os malditos espaguetes. ¡Ai, non! Hai outro peor, o arroz negro. Dáme un noxo... quedan os dentes e os beizos negros. Ademais, adóitano acompañar con alioli.

-Pasaches tamén por «A túa cara sóame», a «Gran irmán» irías?

-Non, non. A exposición é diferente. Home, a non ser que pase algo, unha guerra civil, ou me vaia todo fatal e non tivese traballo, que entón igual si, pero de entrada non iría.

-Dixeches: «Prefiro tirarme un pedo antes que chorar».

-Ja, ja, ja. Si. Nalgúns momentos estiven a puntiño de chorar no programa, pero eu mesma facíame forte. Chorar é algo íntimo, sabes? Non me gusta chorar porque me rifaron, véxome ridícula. Venche miles de persoas, é algo que me dá pudor. É coma se de adolescente, estás nunha festa, chega o teu pai, bótache a rifa e vasche chorando.

-Dixeches que para ser humorista había que ser un pouco triste.

-Creo que o ser humano ten algo dentro triste. No meu caso, teño que verbalizarlo máis, pero porque se non se creen que estou como unha cabra.

-E iso?

-Teño esa cousa de: ‘Esta está tola'. O outro día, por exemplo, estabamos con xente do traballo nunha festa e fun coa miña nena. Perdina de vista e unha das de produción, ao ver que a estaba buscando, díxome: ‘Non pensei que foses así, tan sufrida'. E eu: ‘En serio, tía? Ou é porque non sabías que era nai?'. Sentinme como agredida. En plan, esta xente que se cre que son, Noemí Argüelles? A ver, facémolo moi ben na serie, pero é un traballo. Non es ti. É como aos bailaríns: velos saltar no aire e paréceche doado, pero non o é e é o seu traballo, pois o meu igual.

-Tes 51 anos e estás no teu mellor momento, a partir desa idade adoita baixar o traballo dunha muller actriz?

-Pois si, a verdade é que non caera niso. Algún día tiña que ser e se non foi ao principio, pois ten que ser ao final da miña carreira.

-Pensaches en tirar a toalla?

-Ás veces, pero duro unha semana nesa situación. Digo: ‘Non, non, non' e volvo outra vez. Non o descarto tampouco porque has de aprender a vivir sen nada, mesmo sen o que che gusta. Pero se en dous anos non traballo, pois terei que ter ilusión currando de camareira, de vendedora de billetes ou no mercadillo, do que sexa.

-Dixeches que a vocación é unha escravitude.

-É unha escravitude terrible. Porque se tes outro traballo pásalo mal porque non é o que ti queres, pero cando estás a facer o que che gusta pásalo mal porque o queres facer superbién.

-Fixéchesche coñecida con «Homo zapping», a quen che gustaba máis imitar?

-María Teresa facíaseme moi doado e Belén Esteban tamén. Belén foi especialmente xenerosa comigo. Síntome moi querida por ela.

-Para cando outra tempada de «Paquita Salas»?

-Todos o desexamos, pero de momento non sabemos.