«Unha hora xuntos é unha hora de felicidade»
Flechazo a primeira vista. É o que José Antonio sentiu ao ter ao seu neto Iago en brazos. Un amor incondicional que tamén é correspondido polo pequeno que está encantado co seu abueliño
Que nos perdoen os avós doutras zonas, pero os galegos, os nosos abueliños, teñen algo especial. Son os máis simpáticos, os máis cariñosos, os máis xenerosos e os máis retranqueiros. Unha combinación que nos leva a dicir alto e claro que son os mellores avós do mundo. E non o dicimos só desde aquí, tamén o berran os seus netos, cunha caricia, unha mirada ou un simple bico. Pequenos xestos cotiáns que din moito aos nosos velliños. Porque son moitos os netos que están tolos por eles, polos avós con maiúsculas.
A paixón é mutua entre José Antonio García e o seu neto Iago. 74 anos sepáranos, pero iso non impide que estean así de unidos como na foto. Non é de estrañar que o flechazo por parte do avó teña sido instantáneo. Nada máis velo. Pero tamén Iago correspóndelle cunha tenrura coa que é difícil non emocionarse. Desde o primeiro momento no que José Antonio tivo en brazos ao seu primeiro e único neto soubo que o seu amor por el sería enorme: «Cando vin á nai e ao neno, quedei sen respiración. E pensei: ‘Pero, Divos meu, que grande es'. E cando a miña filla me dixo que lle dese o biberón case me poño a chorar da emoción, polo grande que é o nacemento dun ser humano. É o máis grande que hai», di mentres aínda lle treme a voz ao falar así da chegada de Iago.
Despois viñeron os primeiros meses de vida. E José Antonio recoñece que durante un tempo estaba moi preocupado por se lle pasaba algo ao que entón era un bebé: «Nin un só día que estivo na nosa casa chorou. Este neno non sabe chorar, é buenísimo. Eu levantábame vinte veces e ía velo ao berce a ver se respiraba. Tiña esa obsesión», recoñece. E un vínculo que se forxa desde o berce é moi difícil xa de romper: «É moi grande pensar que un ser tan pequeniño cambia toda unha vida... É unha emoción moi grande». Porque desde que chegou Iago, as cousas cambiaron en casa de José Antonio e da súa muller. E todo xira xa ao redor del.
O pequeno tamén ten ojillos para o seu avó e repróchalle as ausencias: «Acabamos de estar uns días fose e cada vez que veño noto unha diferenza nel. Dime: ‘Avó, onde estiveches?, onde fuches? E cando lle respondo que estiven de vacacións, el dime: ‘Ti quéresme, non?'». E imaxinaranse o que se lle remove por dentro a este santiagués cada vez que o seu neto pronuncia esas palabras. Pero José Antonio sempre lle responde o mesmo: «Si, eu quéroche moitísimo. O máis que póidase». Unha escena tan entenrecedora que resulta imposible non estar presente e derreterse ao instante.
As CHARLAS
Se hai algo que valoran avó e neto por amais de todo son as charlas e os paseos que dan xuntos. Porque como afirma José Antonio, Iago ábrelle todo un mundo descoñecido: «Ensíname moito máis a min que eu a el. Aprendo a ver as cousas dun xeito distinto que antes non reparaba nelas e a pensar», pero tamén a valorar o tempo que están xuntos: «O nacemento do meu neto tróuxome dúas cousas, unha capacidade maior de amar e, ao mesmo tempo, fíxome pensar en que o tempo ten un límite. Antes non o medía, agora si. Unha hora que pasamos xuntos é unha hora de felicidade», asegura este orgulloso avó que recoñece que cada vez que o pequeno lle di iso de «avó quéroche moito», el derrétese por dentro, aínda que trate de disimular. «Sempre lle respondo que me ten que querer moito, pero máis a papá e a mamá. A verdade é que é moi cariñoso. Con toda a familia, coa miña muller, coas súas tías que o adoran. Con todos», asegura este avó de vocación que só ten palabras de agradecemento para a súa filla e o seu xenro. «A vida a min cambioume moito e para ben. Doulle grazas aos pais de Iago por deixarme estar con el, por darnos tanto», confesa.
A presenza de Iago en casa de José Antonio e da súa muller é sempre motivo de festa, pero aínda así o avó tamén aprendeu a dicirlle que non ao seu neto. Aínda lembra a primeira vez que o viu chorar porque non lle deixou ir solto da man pola rúa: «Caeron dous lagrimones. E díxome: ‘Avó, xa non che quero', e eu contesteille: ‘Pois eu che quero máis aínda'. Estivo a xogar no parque e ao pouco intre veu así, como avergoñado e díxome: ‘Avó, si que che quero', e deume un abrazo. Estas cousas son as que valen moito», conclúe emocionado este superavó.
