Eu dou a vida pola miña mascota

Hai amores cans, e amores inconmensurables. O de Mara Esmorís por Oso é un amor infinito. Tanto que esta coruñesa non dubidaría en dalo todo polo seu compañeiro de catro patas de manchas brancas e negras: «Se tivese que vender a tenda porque necesitase ese diñeiro para operalo, faríao. Se se que está na miña man o poder curalo, daríao todo por el sen pensalo». Se algunha vez che cruzaches con Mara pola Coruña, seguro que os viches aos dous xuntos. Son inseparables: «É máis que unha mascota. É parte da familia. Cando me levanto pola mañá o primeiro que fago sempre é ir ao sofá onde está Oso durmindo para esmagalo e darlle un bico. Ás veces penso: ‘«¡Que facía antes de ter a Oso, que tristes eran as mañás, a quen esmagaba!'».

Pero a historia deste can non é doado. Mara e a súa parella, Adrián, decidiron adoptalo no 2015. Oso fora rescatado dun floco pola protectora Rehabilitadogs, de Narón. «Vimos o anuncio en Facebook e decidimos adoptalo», lembra. Non foi un proceso doado: Oso sufrira moito. «Collérono do monte e tiña moito medo aos humanos, é posible que o maltrataron». Estivo seis meses recuperándose na protectora antes de poder irse a casa con Mara e Adrián. «Non comía, tiña moitas cicatrices… Fomos varías veces a velo para que nos fose coñecendo antes de traelo a casa. Ao principio morríase de medo. Iamos velo ao canil, a pasear… Estivemos todo o verán indo e vindo da protectora». Ata que un día Ouso por fin puido irse con eles ao seu novo fogar. «Como non estaba a traballar, nese momento tiña todo o tempo do mundo para dedicarme a el. Ao principio tiña moitísimo medo e decidín saír a pasear con el para que estivese máis tranquilo. ¡Faciamos ata 25 quilómetros ao día!», relata Mara. Pero a adaptación non foi doado: «Cando chegaba a noite estaba máis tranquilo, e pensabamos que avanzara, que xa estaba mellor. Pero á mañá seguinte, ¡volta empezar! Foi difícil, pero uniunos máis. Gañámonos a confianza o un do outro e aos tres ou catro meses estaba recuperado».

Pasan todo o tempo xuntos. Mara ten unha tenda de cosmética orgánica, Lily and White, e alí Oso, tombado na súa rinconcito, acompáñaa na súa xornada laboral. «Desde que chegou creo que só estivemos separados tres días». Para ela Oso é unha prioridade: «Mesmo cando viaxamos sempre o facemos a sitios nos que podemos ir con el. Imos moito a Portugal, por exemplo, pero creo que non sería capaz de irme lonxe e separarme del durante moito tempo. Prefiro pasar uns días no Porto e que Oso se poida vir comigo que facer unha súper viaxe e ter que separarme de el».

CAMIÑADAS DIARIAS

Deses primeiros meses camiñando e coidando del para que recuperase a súa confianza saíu unha relación forte. E moitos bos costumes: «Acostumámonos baixar a pasear e seguimos indo todos os días. Non faltan as nosas camiñadas diarias». Iso si, a Oso gústalle pasear, pero non a choiva: «Estes días que fai tan malo, se fose por el, quedaría en casa». Para Mara é tan habitual baixar sempre con Oso que se sente rara se non a acompaña: «É case como unha extremidade. Cando vou sen el é coma se faltáseme algo». Este pequeno gran peludo posa tranquilo para a foto, está a gusto ao lado da súa dona, da súa amiga: «Agradece os mimos, especialmente no peito e na barriga», conta Mara nunha publicación de Instagram da tenda, na que fala de Oso como un membro máis do equipo. «Foi duro chegar ata aquí. O ter pasado ao principio por un momento máis difícil, o ter que coidalo e devolverlle a confianza foi complicado, pero mereceu a pena. E se agora tivese que pelexar por el, faríao. Non podería co cargo de conciencia de pensar que está nas miñas mans a súa saúde ou o seu benestar e que non fixen todo o posible por el».

«Brandon arrinca o meu espírito loitador»

 CÁNDIDA ANDALUZ

Brandon non é un can calquera. Nin para Inés Quintas nin para moitos nenos ourensáns que aprenderon a perder o medo aos canes grazas á súa dozura. «Chegou á miña vida porque estaba nunha camada de Golden que vendía un señor. A el non o quería ninguén porque tiña unha lesión nunha patita dianteira. Recordo, mesmo, que puña que era un can defectuoso», explica Inés. Con eles dous convive tamén outra cadela abandonada. «Brando é, uff... demasiado especial. Non se como definilo, non me imaxino a vida sen el. Por el creei a asociación de mascotas en Ourense. Animoume a facer cousas. Arrinca o meu espírito loitador, anímame a facer cousas que cría imposibles. Sempre está ao meu lado e parece que me fala. É un vínculo moi grande o que temos», relata Inés.

 A ourensá explica que cando Brandon chegou á súa vida «estaba moi malito» e que soubo axudar á súa nai cando tiña problemas de depresión: «Foi parte do seu cura». O can tamén participou en actividades en colexios ourensáns: «Atopámonos con nenos que tiñan medo aos cans e nunha hora Brandon conseguiu que se esquecesen. Vai en nome da asociación e é unha marabilla. A conexión é sempre xenial cos nenos», di. Mesmo afirma que a xente do seu barrio dille moitas veces: «¡Quero un Brandon, non un golden». Inés sinala que el ten un don especial. Brandon, con 12 anos, nunca se despegou de Inés: «Son incapaz de deixarllo a alguén, vén connosco a todas as viaxes que facemos. Como o vou deixar? É un máis da familia».

Agora Brandon está malito. Ten unha espondilitis dexenerativa na columna, que afecta especialmente ás súas patas. «Pero aí está como un campión», afirma a súa propietaria, que sabe que o can xa vive os seus últimos anos. «Cando souben da enfermidade chorei moito, non me imaxino sen el [...]», traga saliva. Inés sempre tivo cans, desde a súa infancia, pero atopou en Brandon ao ser máis especial. «Ten algo que non se pode explicar, e así o pensa moita xente. Todo o mundo que o coñece namórase dela pola súa calidez tanto con persoas maiores como con nenos».

«Agora Paco é para min o rei da casa»

 YOLANDA GARCÍA

Chamábase Lola a guacamaya que aínda lembra con especial cariño Tony Maseda Meitín (Xove, 1979). Tal cal cantou Café Quijano, «chámase Lola e ten historia». E ímoslla a contar, porque ten literalmente moita pluma. Lola era a parella de Paco, outro guamacayo da especie ararauna que na próxima primavera cumprirá cinco anos: «É moi bo. Tanto os papagaios como os guacamaios sonche dun único amo. Eles son os que escollen, e non ten por que ser nin o que lle dá de comer nin o que lle dá de beber. E, neste caso, el escolleume a min. Tiven outro, Pepiño, que morreu, e tamén me escollera a min nese caso». Relátao, ademais, con verdadeiro orgullo por eses animais, dando a entender que para el son máis que simples mascotas. O favoritismo, ademais, percíbese mutuo: «Notas incluso que lles cambia o estado anímico, por dicilo así, facéndoche acenos, grazas, querendo que os collas ti». E para Tony, tamén agora Paco é especial: «Para ter un papagaio tenche que gustar. Nunca o collas por telo. Se non lle vas dedicar tempo que require, hai que buscar outro tipo de mascota. Non deben estar encerrados: necesitan moito cariño, estar a diario coa xente... Podemos dicir que case máis que calquera outro animal».

 O RECORDO DE LOLA

«Cando veu Paco -lembra Tony- traía unha compañeira con el: Lola. Ela morreu o ano pasado. Ela era un ara macao, que se distingue pola plumaxe e ten máis colores. O ararauna é máis común e é amarelo e azul, pero tamén é máis bo e dócil».

E aquí é onde empeza a contar a historia de Lola, desde que o seu dono foi pai: «Empezouse a picar, arrincou a carne ata chegar ao óso, pillou unha infección e morreu dela. O motivo da autopicaxe foron, ao parecer, celos co meu neno. Non asumiu que entrara no círculo outra persoa. Era o meu primeiro fillo. Empezouse a ir quedando e quedando... ata que vin por debaixo das ás que lle saía algo de sangue. Chamei a Antonio, o veterinario que ma vendeu, da clínica El Bosque de Madrid e colaborador do programa Pelo, Pico, Pata de Antena 3. Paseille un vídeo. Díxome que lle dera cristalmina. Isto era un venres. Pero ao luns seguinte xa a levei a Madrid. Era peor do que se pensaba».

A perda de Lola, que lle coincidiu cunha operación do seu fillo, e ausencia desde hai un ano achegoulle máis a Paco: «Ao morrer ela pensei que el o ía pasar mal (de feito estou esperando por unha parella para Paco), pero pasou todo o contrario. Levouno ben. Agora todas as grazas lle caen a el. Para min é o rei da casa». Tony recoñece o seu gran cariño cara aos guacamayos. «E que dure moitos anos», di de Paco.

---

---

---