Natalia de Molina non se despide, volve á pantalla con «Adeus», un «thriller» flamenco de vinganza. A Elisa de Isabel Coixet confesa quen manda no seu corazón: «A miña nai é o amor da miña vida. Case todo o fago para regalarllo, por todo o que pasou»
16 novs 2019 . Actualizado ás 05:00 h.Non, non pertence á saga dos Molina. Si, sente que a sorte lle sorrí, porque llo traballou. «Síntome como a moza humilde que sae da nada, e vese de súpeto na alfombra vermella, en Berlín, con Isabel Coixet. Nin nos meus mellores soños...», di Natalia de Molina (Linares, 1990). A actriz volve o vindeiro venres, día 22, á pantalla con Adeus , «que ten acción, violencia, drama, pero se algo marca a diferenza nesta película é o seu corazón». «É unha película con moita verdade, que doe. A trama principal é o dun pai e unha nai que perden á súa filla en circunstancias complicadas. A película é a procura de respostas a algo que ninguén está preparado para vivir», avanza.
-Unha historia de vinganza?
-Si, pero Adeus tamén fala de amor. A presenza do flamenco é importante. A película ten esa cousa da entraña, da paixón, en grao sumo visceral.
-Tócache pórche de novo na pel dunha nai. Que lles deu de ti e que che deixou ela dentro?
-Eu doulle a miña sensibilidade. Intentei que o espectador vexa como empeza e como acaba, como a vida lle pasa por amais . E quedo con todo. Todos os personaxes que fago ensínanme moito, sinto que é máis o que eles me achegan a min que o que lles dou.
-Actriz para vencer a timidez?
-Creo que si, hai algo que tamén vexo noutros actores que admiro. Vexo que hai moitos que son súper tímidos. De súpeto, atopas un lugar onde podes explorar cousas que non teñen saída no día a día. Cando empecei a estudar teatro tiña moitos problemas a nivel social, para relacionarme. Os meus xogos de nena eran sempre soa cantando, bailando, interpretando. Gravábame cunha cámara que tiña a miña nai. Houbo sempre en min unha inquietude cara ao artístico, pero en soidade. No instituto apunteime a unhas clases de teatro con medo, e descubrín un lugar onde podía dar renda solta á miña imaxinación, sen xulgarme. Ás veces o problema é que nos xulgamos demasiado.
-Quen foi o primeiro que che descubriu? David Trueba en «Vivir é doado cos ollos pechados»?
-Estudei Interpretación e empecei a facer obras de teatro na escola. Desde os 16 ata os 23 estiven a facer cástings de todo o que se poida imaxinar calquera persoa. Adoitaba chegar á final, pero ao final non me collían... ata que David me deu a oportunidade.
-Encaixaches moitos nons?
-Agora penso que talvez todas as veces que me dixeron non foi porque non era ese o meu camiño. O meu camiño é este en o que estou e non me arrepinto de nada. Talvez o pasei mal, dicíame «Foder, por que?», pero agora compréndoo. Os nons hanme posto os pés na terra. E empurráronme a dicirme a min mesma que si. É o importante. Son insegura, traballo con emocións, co intangible. Hai que converter os medos en impulsos. Hai que dicirse que si.
-Gañaches dous goyas antes de cumprir 30 anos. Non tardaron en sorrirche o recoñecemento e o éxito.
-Se estou onde estou, fundamentalmente é por traballo. Si puido haber sorte nos inicios, algo como que se deberon de aliñar os astros para atoparme no momento e o lugar oportunidade. Pero iso non serve de nada se non traballas duro.
-Dos goyas, cal emocionouche máis, o primeiro por «Vivir é doado...» ou o que che deu «Teito e comida» fronte a actrices como Penélope Cruz ou Juliette Binoche?
-Nos dous quedei en shock . A xente dicíame «Pero non estás contenta?». ¡Estaba asustada! Foi incrible verme aí, non o imaxinou. Verme nomeada coas deusas da interpretación, chegar con Teito e comida, que era unha película que fixeramos con crowdfunding sobre un tema que ninguén quería contar, arriscando... foi moi máxico. Pero as dúas veces foron máxicas.
-Unha das cousas que dixeches ao recibir o premio foi: «Isto é de verdade?». Aínda tes esa sensación?
-Si, claro. Son incribles moitas das cousas que me pasaron, como ter viaxado por primeira vez na miña vida fóra de España por un traballo como actriz. É un «Pero de verdade estame pasando isto, de verdade estou en Berlín con Elisa e Marcela, con Isabel Coixet?». Eu son un pouco como Cincenta, de familia humilde, saíndo da nada, como unha persoa normal e corrente que se ve de súpeto na alfombra vermella.
-Que supón ter sido protagonista de «Elisa e Marcela», a historia do primeiro matrimonio homosexual que se rexistrou en España?
-Foi un orgullo e unha honra darlle vida a Elisa, ter sido parte desta historia que non se contou antes no cine. É importante que a mensaxe se transmita, que non quede calado para a sociedade. Amarse libremente é aínda un pecado en moitos sitios.
-Como ves o mundo, en que punto estamos, avanzamos ou non?
-A verdade é que pinta escuro, pero creo que o importante é buscar o lado máis humano nun momento en que pode desbocarse o odio. Pasan cousas que che dis «Como pode estar a pasar isto?». Nas redes sociais a xente teno doado para explotar e soltar merda. É importante lanzar unha mensaxe máis hippy ou máis naíf de respecto e amor. De humanidade. Ninguén quere ser infeliz, e ás veces estamos tan sos... Creo que a arte e a cultura teñen, sempre o tiveron, un compromiso coa sociedade. Son un espello en que a xente se mira e mira a súa vida. As cousas poden ser diferentes. Máis que nunca, fan falta cultura e amor.
-Aínda che din iso de «Ti vindo desa saga da que vés...»?
-¡Si!, porque pensan que son da saga dos Molina... Pero non, non teño nada que ver. Teño unha irmá que tamén é actriz e na familia da miña nai a cultura sempre estivo presente.
-Citaches á túa nai como o primeiro referente da túa vida.
-A miña nai é o amor da miña vida. Moitas das cousas que fago fágoas para regalarllas a ela e vela feliz, por todo o que tivo que pasar sendo muller, solteira, con catro nenas, como ama de casa e sobrevivindo nun mundo que llo puña difícil. Son a pequena das miñas irmás, e fun consciente da dificultade de ser muller desde nena.
-Invítasnos a abrazar o pracer das diferenzas en «Kiki, o amor faise», de Paco León, talvez a túa interpretación máis erótica-festiva.
-Foi todo un festival de amor e humor intelixente e pícaro, como é Paco León. Metín o pé na comedia...
-É certo que das escenas eróticas con Álex García deixáronche algunha dentada na pel?
-Si... Paco León para interpretar esas escenas púñanos reguetón. Pero eu a Álex tamén lle deixei algún rasguño, eh. Foi divertido.
-Cambio radical de rexistro en «Quen che cantará», de Vermut, demoledora. Custouche moito interpretar a unha adolescente tirana e violenta coa súa nai; como conectaches con ela?
-Traballando moito, sen xulgala, tratando de entender de onde podía vir esa dor. O que lle pasa, no fondo, é que non se sente querida. Cando falta amor, a rabia e a violencia flúen con facilidade. A maternidade é algo complicado. E a adolescencia tamén. Vermut invita a facerse preguntas. A min é o que me gusta do bo cine.
-Cal é o teu lugar no mundo?
-A miña nai, as miñas irmás e os meus amigos. Onde estean, eu estou ben.
-Se o mundo se acabase mañá, que farías hoxe?
-Pode soar ridículo, pero diríalle «quéroche» aos que quero. Porque non o dicimos moito. E é esencial.