Na UCI de neonatos: «Deilles 14 litros de leite a estes nenos desde xuño»
HISTORIAS DE HOSPITAL · Exclusivo subscritores
Eles poñen a proba a fronteira da vida
08 ene 2020 . Actualizado ás 09:29 h.«Aquí onde a ves, leva 14 litros de leite materno doados desde xullo», di Alba Sánchez, enfermeira que acompaña ás nais na decisión, sexa a que sexa, de alimentar aos seus nenos...e ás veces aos dos demais. Leva o programa de lactación e o banco de leite, e de quen fala é de María Fernández Maseda, nai da Coruña de 39 anos protagonista do que chaman unha lactación en tándem e dunha xenerosa solidariedade cara aos prematuros e nenos enfermos na súa arriscada chegada ao mundo. Desde que naceu o seu primeiro fillo, Ernesto, de 4 anos, «nunca deixei de dar o peito», explica María. Despois chegou Pedro, agora cun ano. Os seus nenos probablemente non son conscientes de que teñen outros irmáns… de leite. «Sentía que tiña que facer algo -conta-; eu son moi afortunada, tiven dous embarazos a termo, os dous naceron aquí sen problemas, cos meus altos e os meus baixos, pero son unha afortunada. Outros, con todo...». Non acaba a frase, non pode aguantarse as bágoas cando lembra a primeira vez que viu os prematuros e a uci de neonatos do materno. «Impresionoume, quedei petrificada». Foille dando voltas, chamou ao banco de Santiago, remitírona ao Teresa Herrera e atopou a Alba «para acompañarme nesta viaxe». «Sentía que tiña que facer algo -repite- que un pequeno xesto podía axudar».
«As nais que doan non é que lles sobre o leite, fan o esforzo para poder doar», apunta Alba sobre a capacidade da natureza de manar a demanda a nada que se lle pida. Ela sabe de canto é capaz unha muller que levou un bebé na barriga. Xeralmente doan quen pasaron por unha situación complicada e ofrecéronlles leite materno, ou as moi concienciadas cos seus beneficios, pero viu tamén quen pasou pola perda dun bebé no quinto mes e foi capaz de seguir extraéndose o primeiro alimento vital ata cinco veces ao día. Para outros.
Aínda que é algo máis que un simple xesto, resta ferro ao seu propio esforzo María, nai traballadora: «Sácoma cando podo: son unha muller pegada a un sacaleches», chancea. No seu conxelador hai un caixón que está prohibido tocar. «Porque son un pouco histérica coa hixiene, xa o era cos meus, e desde que doo, máis. Extremo as precaucións e son moi escrupulosa: se pasan 3 ou 4 días non quero o leite en casa, e se me voume ir, conxéloa», explica. É a reserva que achega ata o hospital «en función da vida, cando podo; hoxe tiña que traer ao neno ao médico, e aproveitei». Entende María que a súa acción, en certo xeito, forma parte desa tribo anónima necesaria para sacar a un neno adiante, sobre todo cando chega antes de tempo. E volve emocionarse cando lembra a uns pais dándolle as grazas «a min, que non fixera nada... é máis gratificante dar que recibir», asegura.
Os botecitos brancos son moito máis que un agasallo. Cada ano, polas incubadoras e berces do hospital coruñés pasan uns 250 nados antes do previsto. Unha vintena deles son os grandes prematuros: anticiparon tanto a súa chegada que viñeron ao mundo antes da semana 28. «Raro é o día que non temos ingresado un», explica o responsable do equipo, Fernández Trisac, quen vaticina que o teito das 24 semanas para saír adiante «aínda non é o tope», aínda que neste momento aínda marca a diferenza.
Para os pequenos entre os pequenos e para todos os que nacen enfermos vai o leite doado. Os seus beneficios xa se notaron: «Desde que empezamos co banco, a enterocolitis necrotizante diminuíu moito, non volvemos a ter ningún caso que acabase en catástrofe abdominal», explica Maribel Taboada. «Os nosos nenos agora están sempre cubertos polo leite humano, da súa nai ou dunha doante», engade satisfeita Alba antes de pedir polos que virán: «Por favor -di-, pon o número do banco por se alguén se anima, é o 650 460 791».