Eva Millet: «A gasolina dos hiperpadres é a inquedanza por que os seus fillos triunfen»

La Voz

YES

«Hai un mercado brutal para darlle ao teu fillo todo e facer del o que queiras», advirte Eva Millet. O azoute da crianza voraz volve con «Nenos, adolescentes e inquedanza», para profundar nas feridas e as causas da inquedanza. Hai antídoto e cura

09 novs 2019 . Actualizado ás 05:00 h.

Que os pais tigre e as nais xestor son hoxe unha especie común non é ningún descubrimento. Talvez tampouco que agora, alí onde hai certo benestar e os nenos son un ben escaso, «os fillos hanse convertido nun signo de status» a través do que os pais tendemos a medir os nosos méritos, as expectativas que non cumprimos, ou quedaron a remollo das que os nosos pais puxeron en nós. Niso insiste a xornalista Eva Millet, autora de Hiperpaternidad e Hiperniños, que volveu a pór a letra na chaga con Nenos, adolescentes e inquedanza.

-Como lidamos coa inquedanza dos nosos nenos e adolescentes, con este problema cada vez máis familiar?

-A inquedanza é unha emoción básica, fundamental. Como lidamos con el cos nosos fillos? O primeiro é entender que a inquedanza vén de serie, que non podemos desembarazarnos dela, pero si que podemos xestionala. A inquedanza ten moi mala fama, pero tamén ten un punto positivo.

-A inquedanza non é mala?

-Non, pode ser unha aliada. Se un estudante non tivese inquedanza, non tería entrado en Medicina . Nas súas doses adecuadas, a inquedanza é boa e necesaria, ata para levantarse pola mañá. O problema da inquedanza chega cando se desboca, porque entón nos arruína a vida.

-A inquedanza é un asunto máis dos pais ou dos fillos? Somos os adultos xeradores de inquedanza?

-Creo que é un asunto máis dos pais. A crianza é hoxe moi intensiva. A gasolina da hiperpaternidad é a inquedanza dos pais polo éxito dos seus fillos. Hai unha inquedanza dos pais para que o neno triunfe, chegue, sobresaia. E esta inquedanza é debidamente transmitida aos fillos, que se poñen ansiosos ante tanta expectativa paterna. Pero tampouco hai que esquecer os ritmos de vida, completamente antinaturales, que levan os nenos hoxe, que xeran neles un estrés brutal.

-Que falta, ou que sobra, no modelo de vida que se impón?

-Sobra esta competitividade que existe desde que son pequenos, e que non sempre mitigamos. Preocupa a precocidad. Francisco Mora Teruel, doutor en neurociencia, dicíame que un dos maiores xeradores de inquedanza na infancia é esta moda da lectoescritura precoz, as ganas de que o neno aprenda a ler e escribir con 4 anos, sobre todo para fardar. O seu cerebro aos 4 anos non está preparado para iso.

-Que nos pasa aos pais hoxe, por que nos lanzamos a competir a través dos fillos?

-Non o sei... Pero ti vas a Twitter e o primeiro que poñen os perfís é «pai», «nai», é o primeiro cargo que figura, algo en grao sumo natural...

-Sempre fomos competitivos ou o é como nunca a sociedade de hoxe?

-O ser humano é competitivo, pero hoxe os fillos son outro xeito de competir. A ver quen ten o fillo máis listo, máis guapo ou o que estuda na mellor universidade... E mesmo «vou subornar a quen se me poña por diante [como pasou en EE.UU.] para dicir que teño unha filla en Yale». Temos tan poucos fillos que concentras todas as opcións e expectativas nun. Hoxe hai un mercado brutal para darlle ao teu fillo todo e facer do teu fillo o que queiras. Cada vez hai menos nenos, cada vez témolos máis tarde e cada vez temos máis tempo de planealos.

-Advirtes que hai dous polos que conviven: os nenos desamparados e os nenos sobreprotexidos.

-Si, aí están os dous extremos. Hoxe os nenos son unha rareza. E como a todas as rarezas, hai que dedicarlles tempo e esforzo. Son un luxo que sae caro, e por iso sobreprotexer.

-Como abordamos entón a inquedanza, cales son os focos que a xeran nos nosos nenos?

-Hai fobias puntuais que se dan con frecuencia en menores, como a fobia aos animais, ás tormentas, ás inxeccións ou ao dentista. Agora hai dentistas que dan aos nenos sedaciones light para que non se poñan nerviosos...

-Estas fobias concretas dos nenos poden considerarse normais?

-Si, son normais e desaparecen co tempo. O que din os expertos é que cando a inquedanza ou a fobia impiden o teu ritmo normal de vida téñense que tratar. E o xeito máis normal de tratalas é a terapia cognitivo-conductual. A boa noticia é que os nenos responden moi ben, rápido, á terapia. Aos pais non debe darnos medo axudar aos nosos fillos a superar as súas fobias, é moito mellor que maquillalas e sobreprotexelos, porque isto xera máis inquedanza e máis fobia.

-En «Nenos, adolescentes e inquedanza» sinalas que hoxe tendemos a patologizar cousas que son normais.

-Estamos a tratar coma se fosen patoloxías emociones que ata hai pouco eran normais. Todo isto adoita ocorrer entre as clases máis podentes, que son as que llo poden permitir, claro. Os mozos marroquís que cruzan a canle en patera non se poden permitir a inquedanza... o que non quere dicir que non a teñan. Si é verdade que se están patologizando emocións normais. Un bo exemplo é o do duelo, como afrontamos a tristeza do duelo. Dinche: «Non chores, non che lamentes, tómache esta pastillita e xa está». Pois non, porque esa dor se o tapas vai saír por algún lado. Chora, laméntache no seu momento. É mellor. Nisto axuda a corrente da educación emocional, agora en boga. É vital entenderse. Saber que é o que che pasa é un primeiro paso para pórlle solución.

-A valentía é unha ferramenta crave.

-A inquedanza é o medo ao medo. Evitando o que dá medo non se consegue nada. Hai que adestrar a valentía, achegándoche a ese insecto que che dá pavor, presentándoche a ese exame que che sentes incapaz de superar, indo ao colexio cando non queres... Educar na valentía é un dos mellores agasallos que lles podemos facer aos nosos fillos. Na valentía e a frustración.

-O hiperpadre vive cada frustración e caída do fillo como un fracaso?

-Si, pero non podemos considerar sinónimos frustración e fracaso.

-A frustración, en pequenas doses, fainos máis fortes?

-Si. Non se trata de provocar que o neno se frustre continuamente. Pero, como di o profesor Gregorio Luri, todo neno ten o dereito a ser frustrado.

-Que teñen de bo os contos de fadas clásicos?

-Son boas ferramentas para educar na frustración e a capacidade de superación. Os contos tradicionais son antídotos contra a inquedanza.

-Neste libro, citas un capítulo de «Black Mirror», «Arkangel», como un exemplo de hiperpaternidad.

-É tal cal. É esa idea de que os nenos non se enfronten nunca a nada. O programa Arkangel non só controla á nena, senón que pixela a fonte de inquedanza. E a cousa acaba moi mal.

-Remedios para a inquedanza?

-A natureza, durmir as horas necesarias... ¡Durmir é un ansiolítico fantástico! Tamén o xogo libre, irse a correr ou xogar ao agocho, son moi bos antídotos contra a inquedanza. Hai que recetar menos présas, máis abrazos e, aínda que parece obvio, unha dieta sa. Está comprobado que a microbiota axuda a producir as células nerviosas que segregan serotonina, que é a hormona do benestar.

-Deixáchelo claro, «a familia non debe ser unha democracia». Por que?

-Porque non somos amigos dos nosos fillos, somos os seus pais, e exercer a autoridade, con cariño, é necesario. Autoridade non é autoritarismo. A familia non debe ser unha ditadura, pero a convivencia debe ter unhas normas claras.