No cartón pedra do debate do luns ata a brigada de limpeza foi de atrezo. Non digo que Francisco fose unha persoa de mentira pero alguén utilizou a este home de 53 anos nado en Cruces (Biscaia) que se afanaba coa fregona ante as cámaras para intentar compensar a persistente vocación pola desigualdade que exhibe a política española. No debate do mes de maio, o retrato máis certeiro fora o dos catro señoros que entón aspiraban a presidir España atendidos por outras tantas señoras da limpeza. A metáfora foi dolorosa e implacable así que alguén meteu a Francisco de minoría representada mentres aos atriles subía un quinto señor, en concreto o señoro total. Tras o serán do luns, cos focos virados por primeira vez na súa vida cara á súa persoa, Francisco confesou que cumpriu co seu afán sen saber que a súa carne xy era en realidade un símbolo ou un anhelo ou unha desculpa ou un disimulo.
Francisco foi algo así como a Ana Blanco da súa brigada, unha evidencia de que as tarefas, as físicas e as intelectuais, non esixen asignación de xénero e que a persistencia en facelo é un síntoma. Un mal síntoma. Despois fanse apaños para compensar, como organizar un debate só con mulleres nunha manifesta exhibición de culpa colectiva que debería ser canalizada dunha forma máis eficaz e máis xusta.
Ao fondo, o debate sobre feminismo, xénero e política é tan de atrezo como Francisco, un recurso que queda mono e oportuno pero que non ten a consistencia das grandes cousas. Demostrouno a fala cucurucho que non che escoito co que os cinco señoros do luns pasáronse polos seus xy o guantazo de Ana Blanco ; el cun rigor doloroso á hora de deixar constancia da natureza da foto e eles xordos ao tirón de orellas, pois o que se comentou do asunto cabe xustamente no lateral dun alfinete e mira que falaron intre os señoros.
UNHA ADOLESCENTE DE 14 ANOS
O máis gracioso de todo o ocorrido o luns, a nai de todos os paradoxos, perpetrouse pola mañá en Barcelona. Unha adolescente muller de 14 anos ensaiaba para ser a próxima xefa do Estado, se o Estado existe para cando o seu ministerio se sustancie. Os modernos, democráticos e comprometidos partidos políticos non foron capaces de organizar as súas estruturas para que o cincuenta por cento da poboación teña a presenza que se antolla lóxica. Ao lado, a monarquía e a súa esencia desigual, cos seus seculares e superados sistemas de selección de líderes, coa súa natureza intrinsecamente inxusta, prepara a unha muller para póla á fronte. Ai, ai, ai...