A actriz chega pletórica á súa nova estrea, «O asasino dos caprichos», onde encarna a unha policía moi óso coa que non ten nada que ver: «É o contrario a min. Eu priorizo a miña vida por amais de todo», asegura a intérprete, que volve á tele 16 anos despois e arrasa no teatro.
14 oct 2019 . Actualizado ás 17:31 h.Gozar é o verbo que máis conxuga no seu día a día Maribel Verdú (Madrid, 1970), que á súa estación favorita pídelle precisamente iso: «Gozar, relativizar e seguir sendo alegre». Á nova película que estrea este venres en cines, O asasino dos caprichos, e na que ten que resolver o caso dun asasino en serie que recrea nos seus crimes as escenas dos caprichos de Goya, súmalle o seu papel en Non che podes esconder, unha serie de Telemundo , e a súa obra de teatro , Invencible. Na vida real segue sendo a mesma de sempre, e na rúa nótao. «Talvez o que máis me din cando me pairan é 'encántame o natural que pareces'»: Damos fe de que o parece e de que o é.
-Que bordo posche nesta peli, non?
-Bo, ela non se pon bordo, é que é bordo por natureza. É un personaxe deses apaixonantes, facendo aí de poli chunga, gustoume moito.
-Hai algo que che poña a ti de tan malo leite?
-Para nada, esa muller tan bordo, tan antipática e contestando todo o intre tan mal... Non me recoñezo nela para nada. E amais , aparentemente, logo xa por cousas vai cambiando, pero é que é ata mala compañeira.
-Parece moi segura, pero emocionalmente é inestable.
-Si, é inestable. Ela o que pasa é que é unha muller que vive por e para o seu traballo. Non ten vida, non ten parella, non ten fillos. Entón claro, cando se atopa coa súa compañeira, que lle di que tamén ten que ocuparse dos nenos ou do seu marido flipa, porque para ela o único que existe na vida é o traballo, e non entende que alguén non se dedique cento por cento a el. Pero claro, tamén hai vida despois do traballo.
-O contrario a ti?
-Absolutamente. Imos, totalmente. Eu priorizo por amais de todo a miña vida.
-Hai que sacrificar para chegar lonxe?
-Non sempre hai que sacrificar tanto, e sen dúbida para facer iso tes que ter unha idade. Cando ti decides renunciar a cousas tes que ser noviña, logo chega un momento no que priorizas outras cousas na vida.
-En Instagram defínesche como actriz e disfrutona. Que pesa máis?
-É que eu son disfrutona por natureza e gozo tamén sendo actriz, co cal gozo tamén da vida, de cada momento. Ata gozo facendo unha entrevista, porque é o que toca e dis: para adiante. Xa che digo, pesa máis disfrutona.
-O outono é a túa estación?
-Si, porque cumpro anos o 2 de outubro, así que nacín no outono e adóroo, encántame. Gústame a cor, o cheiro... Todo no que se transforman estes meses. Fascíname. Si, é a miña estación favorita.
-A moita xente deprímelle, pero ti non queres dramas.
-Non, non quero dramas na miña vida. A vida xa che dá os paus que che teña que dar en cada momento, e todos vivimos historias heavies, pero sen dúbida hai que relativizar e saber que os malos momentos pasan e os bos tamén.
-Cumpriches 49, estás ao bordo do cambio de década.
-Si, e afróntoo moi ben, porque a min me encanta cumprir anos, sempre o gozo. E este ano cumprinos facendo a miña obra de teatro , Invencible, porque caeu en mércores e é o primeiro día de función, así que me fixo moi feliz celebralo cos meus compañeiros.
-En «Invencible» ponse de manifesto o contraste entre xente de diferentes status.
-Si, fala do contraste bestial entre xente de diferente clase social, cultural, e que ao final iso é inviable. O meu personaxe chega co seu marido a unha zona máis humilde, pola crise económica e porque ela tamén quere que os seus fillos non vivan nunha burbulla, senón que se adapten e que estean coa xente que ela considera normal e real. Quere invitar os seus amigos a merendar e tal, pero ve que iso é algo que non che podes imaxinar todo o que pasa esa tarde cando chegan a casa.
-Seguen existindo esas diferenzas?
-Pero se é que é o maior racismo ao final, o das clases. Eu non me xunto cunha determinada xente, eu non miro a alguén que eu penso que está por baixo de min... É unha cousa que vemos constantemente.
-E no mundo do espectáculo e das alfombras vermellas imaxino que o verás a miúdo.
-No mundo do espectáculo e dos dependentes do El Corte Inglés eh, en calquera sitio atopas xente que che mira e que de súpeto é unha prepotente e unha sobrada, en todas partes
-Volves facer unha serie 16 anos despois, con Telemundo , «Non che podes esconder». E volves facer de poli.
—Bo, ja, ja, é que nunca fixera de poli e de súpeto toma dúas seguidas, fíxache como é a vida. O de Telemundo é un papel secundario, pero moi importante no conflito e á hora de resolver a trama. E é un papel que por iso o collín, porque eu quería uns meses de vacacións. Pero lin isto, gustoume moito, a implicación non era enorme, dun papel protagónico, molábame moito, eran uns poucos días e dixen: veña, adiante. E amais coincido con Jorge Bosch, o inspector, que é o meu marido na función de Invencible .
-Cansa levar tanto o peso, non?
-Síííí, ¡non che podes nin imaxinar!
-Oportunidades non che terán faltado antes, por que agora?
-Non, se é o que máis me ofrecen, televisión, pero sempre eran protagonistas moi bestas e de moito tempo. E series que ao final tiñas que se os nenos, que se a familia... E eu o que quería se volvía á tele era facer algo que non fose o de sempre, sabes? Isto é unha oportunidade, moloume, coñecía á produtora e por iso metinme. Puxéronmo moi doado. Eu despois duns anos que levo sen parar, facendo tres pelis ao ano, necesitaba parar e facer só o meu teatro. Pero foi unha experiencia fantástica, e por iso aceptei. E logo facíame moita ilusión traballar con Eduardo Noriega, Iván Sánchez e Branca Soto. Foi moi moi ben.
-Tamén rodaches «O dobre máis 15».
-Si, estréase en xaneiro ou febreiro creo.
-Aí tes 45 anos e mantés unha relación cun mozo de 15. Crees que o amor ten límite de idade?
-Pois home, non ten límite, iso está claro. O que pasa é que logo, que as cousas funcionen ou non, xa é outra cousa. Iso ten sen dúbida os días contados. E neste caso non é que se namoren, para nada. É que hai que ver a película para entender o contexto no que está posto, nun día determinado da vida destas persoas que probablemente non se volvan a atopar nunca máis.
-Volverá este papel a elevarche como mito erótico?
-Bo, pasoume que este ano rodei Onda de crimes, que me leo con Miguel Bernardeau, que é trinta anos máis novo e está namorado de min, e logo tocoume O dobre máis 15. E digo: ‘¡Bo, de verdade, eu creo que isto ten que parar nalgún momento, porque é que se non non o vaillo a crer a xente!'. Ja, ja, ja.
-Segues levando maionesa e marmelada ás rodaxes?
-Sígoos levando, si, porque me gusta pórlle maionesa á comida, alégrame a vida, e marmelada porque me encanta almorzar a miña panecito tostado con manteiga e marmelada. E nas rodaxes o único que hai é bollería desa industrial. Eu un día, de verdade, crearei un cátering para as rodaxes, un sanito, gozoso.. Que haxa bollería industrial, por suposto, pero tamén a que se compra nunha pastelería de pobo con pancitos, tostadora, froita para facerse o zume... Eu para almorzar lévome sempre o táper.
-Algo máis que vaia contigo?
-Si, o pingüín, que é o meu amuleto e péganmo na cámara.
-Que é o que máis che din cando che pairan pola rúa?
-Ai non sei tía... A xente é moi respectuosa e din cousas moi bonitas. Talvez o que máis me poden dicir é encántame o natural que es, o natural que pareces... E iso gústame moito, a verdade. E isto igual. Ti fas un traballo e queres que a xente che vexa. É que non entendo aos que din: ¡Que horror as promocións! É que se a xente non se decata do teu traballo, non o van a ver.
-Tosar deixouche tirada.
-Xa tía, falloume, é unha putada porque eu lle tiña como o meu exemplo perfecto, sabes? Un home conocidísimo, que eu lle podía pór de exemplo neste país, non? Un pouco como un alter ego, e dicir: 'Mira, a que a Luis non lle preguntades se vai ser pai?'. Pois á merda, xa non se que facer agora, non se que exemplo pór.
-Agora que estamos na túa estación, algún propósito para o novo curso?
-Si, seguir gozando, seguir sendo alegre. O meu propósito é relativizar as cousas, saber que entro nun novo ciclo na miña vida, que é xa ter cumprido os cuarentaytodos e saber que todo cambia, que non ten que volver ser como antes porque son etapas novas, hai que gozalas e hai que coller o touro polos cornos e dicir: 'Veña, nova etapa, novo ciclo. Vai ser diferente ao anterior, pero igual de gozoso'.