Saltou á fama en «Sen tetas non hai paraíso» e desde entón non parou de traballar. Na gran pantalla puidémolo ver ás ordes de Almodóvar antes de cruzar o charco para conquistar medio mundo con «Sense 8». Agora ponse na pel de Pablo Ibar en «O corredor da morte». Non nos estraña, porque Miguel Ángel é o M. Á. S.
14 sep 2019 . Actualizado ás 19:45 h.Máis tímido e sensible do que pode parecer na pantalla, Miguel Ángel Silvestre, (Castelló, 1982) pasou de ser un galán de serie a converterse nun dos actores con máis proxección internacional do país. Proba diso é o seu traballo en varias das producións máis importantes de Netflix, sen esquecer o seu papel no cine, onde se converteu en mozo Almodóvar cos amantes pasaxeiros. «Tiven moita sorte», di o actor, que destila humildade e tranquilidade. Agora, tras percorrer máis de 19 países nos últimos anos grazas ao seu papel en Sense 8, M. Á. S. está de volta para pórse na pel de Pablo Ibar. «Cando remato de rodar fóra voume directo para casa. Como en España non se está en ningún sitio, creo», confesa. Lonxe do papel de tipo duro con voz rasgada co que namorou a media España, nas distancias curtas Silvestre móstrase próximo e amable, e claro, séguenos namorando.
-Saltaches á fama como O Duque en «Sen tetas non hai paraíso», pero desde entón non paraches. Que papel marcouche máis?
-Pois non o sei, dun aprendes máis que doutro, pero non sabería moi ben que dicirche. Creo que é a suma de todos, honestamente.
-Para desconectar dun personaxe a outro, que feixes?
-Volver a casa, pasar tempo cos meus sobriños e facer deporte. A verdade é que creo que iso axuda a limpar un pouco todas as emocións que pos en cada un dos personaxes.
-Estreas «O corredor da morte», onde interpretas a Pablo Ibar. Que che atraeu dese papel?
-Sobre todo, que eu recordo perfectamente cando saíu o seu caso nas noticias nun principio. De súpeto faláronme da serie e entrei na posibilidade de facer cástings para este personaxe. Non tiña aínda claro se quería involucrarme ao 100 % no proxecto, pero como moitas veces os traballos teñen que ser inminentes, mandei a proba para o papel. Tiña que enviala xa e a partir de aí o director decidiría, entón fíxena.
-Elixíronche.
Voei a España despois desa primeira proba que mandei, e reuninme co director. Fixen outra de catro horas e media, e cando finalmente me deron a boa noticia de que querían que o fixese eu, pedinlles que me deixasen uns días para poder realmente convencerme da inocencia de Pablo. Necesitaba documentarme para poder decidir se quería facer ou non a serie.
-Que che convenceu?
-Tiña claro que eu estou en contra da pena de morte, pero necesitaba algo máis que iso. Despois de ler a novela, de ver todos os vídeos que hai en Internet, de escoitar a forenses faciais, e sobre todo, tras ver unhas fotos da caluga de Pablo Ibar e da do asasino, nas que se observa que son totalmente diferentes. Ata o momento todo o mundo falara do frontal, da diferenza entre as cellas de Pablo e as do asasino, había moitas diferenzas xa aí, pero hai unha clara distinción tamén entre as orellas do asasino e as de Pablo. De súpeto vin a luz, foi como a gota que colmou o vaso. Se xa o empezaba a ter claro, cando vin esas fotos, convencinme. Foi un éxito curioso o ter podido contar esta historia e creo firmemente na inocencia de Pablo Ibar.
-Impón máis interpretar a unha persoa que existe de verdade?
-Si, a responsabilidade é moito maior, e máis cando se trata dun caso de inxustiza onde unha persoa leva tantos anos sufrindo e encarcerada. Iso, sin duda, impresiona moito máis, e bo, ponche o corpo máis alerta, claro.
-Preocúpache que vai pensar a familia de Pablo da serie?
-Si, tíveno pensado moitas veces. É certo que o director é unha persoa moi veraz e non lle gusta edulcorar a realidade, pero claro, moitas veces expúñame que pensarán eles. Teño moito interese en saber que opinan, e no caso de que se poida, gustaríame ir coñecer a Pablo e dicirlle que creo nel, creo na súa inocencia, e bo, simplemente mostrarlle o meu apoio.
-Non puideches velo antes de rodar. Intentáchelo?
-Quixen ir falar con el, pero era imposible porque estaban en pleno xuízo e estaba en prisión preventiva. Nin sequera a súa familia podía visitalo, só o seu avogado. Logo expúxenme falar coa súa familia, pero houbo un momento, falando coa miña nai, no que me dei conta de que talvez era moi ousado o feito de preguntar. Que preguntas ía facerlle eu á familia de como é Pablo cando se estaban xogando tanto? Era un momento de moita tensión. Finalmente, creo que con todos os vídeos que hai en Internet foron suficientes para representar a personalidade de Pablo.
-Luis Zahera, o Pertu en «Sen tetas non hai paraíso», falounos de ti con moito cariño. Como foi traballar con el?
-As escenas que máis gozaba eran con el. É moi gracioso, moi creativo. Dalgún xeito sempre que chegabamos ao set, era como que a escena estaba escrita dun xeito, pero empezaban a suceder tantas cousas que era moi estimulante traballar con el. Quérolle moito, fai moito que non o vexo e teño moitas ganas, agora que o mencionaches, de poder verlle.
-Despois diso vímosche en «Velvet» e máis tarde cruzaches o charco, como xurdiu esa posibilidade?
-Pois fixen unha proba desde Madrid. Fíxena desde o cuarto da miña casa, mandeina e tiven moita sorte. Gustoulles e xa empecei a facer máis probas. Fixen un total de catro e finalmente rematei facendo Sense 8 coas irmás Wachowski. Foi unha viaxe fascinante.
-Como che sentes ao ter participado nese proxecto?
-Síntome moi afortunado de ter podido estar nunha serie que fale deses valores, que fale da diversidade, que fale da unión como un símbolo de progreso. Realmente tiven moita sorte, ademais coñecín 19 países coa serie, e é algo que non se me esquecerá nunca.
-Esa é a parte bonita, pero polas túas redes vemos que es moi familiar. Como levas vivir tan lonxe da túa casa?
-Pois ben, porque cando remato, voume directo para casa. A verdade é que como en España non se está en ningún sitio, creo.
-Comentaches que «Sense 8» chegouche nun mal momento persoal, es dos que se refuxia no traballo?
-Pois si. Creo que o meu traballo, como tes que construír dalgún xeito unha forma de pensar diferente á túa, unha expresión distinta á túa, sepárache dos problemas que poidas estar a vivir no momento. Penso que é moi curativa nese sentido.
-En varios dos teus papeis tiveches que cambiar o teu acento. Canto inflúe na credibilidade do personaxe?
-O acento trae moitísimas cousas, trae unha cultura, unha forma de expresarse... é un son que che cambia dalgún xeito a expresión. Achégache moito máis á persoa que estás a interpretar, e máis no caso de Pablo Ibar, que é unha persoa que está viva, e que a podes ver. Entón creo que é moi importante.
-E o acento galego como se che dá?
-Fíxeno un pouquiño para unha película que fixen con José Luis Corda, Todo é silencio. Dalgún xeito axudáronme Luis Zahera e Luis Tosar. De feito, Tosar deixoume quedar a durmir na súa casa, que é algo que aínda hoxe recordo, porque claro, é un dos actores que máis me gusta e tivo ese detallazo. Bo, é que durmín na súa cama ja, ja, ja. Eu pensaba: ‘A ver se así se me pega algo'. Ja, ja, ja.
-Volviches a visitar Galicia desde a rodaxe de «Todo é silencio»?
-Si, fun despois. Gústame moito. ¡Galicia Calidade! Ademais, agora teño moitos máis amigos galegos, entre eles Javier Rey , co que compartín moitos anos ao traballar xuntos, e co que teño unha moi boa amizade. Sempre que vexo unha árbore ou un espazo verde digo: ‘Aquí estou verderolo, tío'. Ja, ja, ja. Que é algo que sempre me dicía Luis Zahera. Acórdome tamén que os percebes os probei por primeira vez con el en Santiago. Que podería dicirche? Honestamente gústame moito a xente galega, é moi pura. As palabras dos galegos pesan, e pesan de verdade. É xente cunhas emocións moi sinceras e iso gústame moito. É unha mestura de moitas cousas, a xente e esa paisaxe tan bonita que tedes.
-Feixes moito deporte, onde che escapas para descargar adrenalina?
-Si, gústame moito. Agora o que máis práctico é a escalada, pero tamén surf. Dáme moito pracer.
-Jennifer López fixouse en ti para o vídeo de «O anel», como foi iso?
-Tiven a sorte de que o director lle presentou varias propostas e pareceulle ben que o fixese eu. Estivemos xuntos dous días traballando. Logo presentámolo, en os Billboard latinos en Las Vegas, onde o celebramos, e desde entón non a volvín a ver. Foi un pracer traballar con ela, inspiroume moito. É moi traballadora, moi comprometida e unha boa influencia para as novas xeracións.
-Cantas veces dixéronche o de «e o anel pa' cando»?
-Ah, moitas veces, ja, ja, ja.
-E pensáchelo? E ter fillos?
-Si, pero ten que chegar máis adiante. Noutro momento da nosa vida.