É reflexiva e cero nostálxica. Recarga pilas xogando ao golf co seu marido e facendo submarinismo. Descubrímola en «Xornalistas» e acábase de estrear no teatro con «Perfectos descoñecidos». «Só miro atrás para non repetir erros», di.
09 sep 2019 . Actualizado ás 09:15 h.Elena Ballesteros (Madrid, 1981) irradia enerxía positiva e esa calma dos que pasaron por unha etapa de turbulencias xa superada. «Síntome ben comigo mesma. Comparto a miña vida con alguén extraordinario e iso faime moi feliz. Estou en equilibrio». Próxima e riseira, a actriz é como esa amiga á que sempre podes chamar para recibir un bo consello: «Gústame pórme a proba, porque é a mellor forma de descubrir as miñas fortalezas e debilidades, de coñecerme mellor». Inqueda e sempre con ganas de aprender, recoñece que o seu último reto foi estrearse no teatro con Perfectos descoñecidos: «Vivimos pendentes dos móbiles e róubannos a felicidade», confesa.
-Vímosche sobre as táboas en «Perfectos descoñecidos».
-Si. Foi a miña estrea no teatro e foi unha experiencia estupenda, porque o vínculo que se crea durante esas case dúas horas co público é incrible.
Ademais, a nivel interpretativo faiche estar fresco e ponche as pilas queiras ou non. Tiña moitas ganas de facer teatro e propuxéronmo tempo atrás, pero non me sentía preparada. Con todo, cando xurdiu esta oportunidade, vin que chegara o meu momento, non mo pensei dúas veces e tireime de cabeza.
-Iso soa a que che atraen os retos. Necesitas saír da túa zona de confort?
-Si, encántanme os retos, e de feito necesítoos. Gústame pórme a proba porque é a mellor forma de descubrir as miñas fortalezas e debilidades, de coñecerme mellor. Ademais, non hai nada mellor para aprender que asumir un novo reto. Ao principio é intenso e séntesche inseguro, pero despois o subidón que che dá a nivel emocional por logralo é alucinante. Como di o refrán: ‘O que non arrisca, non gana'.
-Como foi meterse na pel de Violeta, o teu personaxe?
-Sobre todo moi divertido. Violeta é a última que chegou ao grupo de amigos e é moi inxenua, bastante inocente, confía en todo o mundo, fala sempre desde o corazón e iso fai que non entenda a mentira. Ao principio custoume comprendela, porque a vía moi tontorrona e cos días hei ir descubrindo que eu tamén son bastante inxenua, que a xente ma coou ás veces pola miña excesiva confianza nos demais. E precisamente, darme conta da miña inxenuidade e inocencia non me gustou moito. É algo que teño que traballar.
-Para ti todo o mundo é bo ata que che demostren o contrario?
-Pois si. Non me gusta ir mirando á xente de esguello e co coitelo na boca coma se estivésemos na selva. Tendo a fixarme no lado bo. É certo que teño que aprender a non ser tan inxenua, porque todos podemos equivocarnos e facer dano. E as feridas deixan cicatrices.
-Es moi esixente?
-Son moi esixente comigo mesma, porque me entrego moito e tamén cos demais. E claro, adoita ser bastante frustrante e decepcionante, porque cos anos heime dado conta de que case nunca se cumpren as expectativas que un imaxina. Unha cousa adoita ser a película que nos montamos na cabeza e outra moi diferente a realidade. Así é que agora procuro aterme ao presente, e entrégome sen agardar nada a cambio. E se vén algo inesperado, pois ¡que ben! A gozalo.
-Con quen dixeches iso de: ‘É un perfecto descoñecido'?
-Comigo mesma. Ante algunha situación difícil, descubrín que non sabía que sería capaz de reaccionar con tanta enteireza e coraxe. Síntome orgullosa da miña fortaleza para saír adiante en momentos complicados, son das que me crezo. Neste último tempo me hei reconciliando comigo mesma e estou a aprender a quererme máis e mellor.
-Sete amigos que quedan a cear e xogan a pór os seus móbiles na mesa para compartir as súas chamadas e mensaxes. Delicado, como mínimo.
-Sen dúbida. Así sucede na función, que comezan a desvelarse detalles íntimos que descoñecían e que teñen consecuencias graves entre as parellas e os amigos. Vivimos pendentes dos móbiles e róubannos a felicidade. Concretamente, os teléfonos hanse convertido nunha arma de dobre fío, porque neles gardamos parte da nosa vida cotiá e estamos expostos. Eu procuro utilizalo con coherencia, aínda que ao final todos o usamos máis do que somos conscientes.
-Lembrámosche polo teu traballo en televisión, sobre todo en «Xornalistas».
-¡Claro! Gardo moi bos recordos, foi a miña gran oportunidade como actriz. Empecei con 16 anos e todo o equipo, Coroado, marabilloso, Álex Angulo, que era a bondade feita persoa, Belén Rueda, María Pujalte, coa que aprendín moito da vida e do oficio; tratábanme cun amor e un cariño incribles. Tíñanme entre algodóns, porque eu era unha nena, e iso agradecino moito. Sempre me axudaban. Lémbroo con todo o amor do mundo porque me deu moito, de aí saíronme outros proxectos. Foi unha etapa marabillosa.
-Tamén fixeches cine. Talvez o teu traballo máis lembrado aí é «O cuarto de Fermat» con Federico Luppi.
-Si. Foi un traballo súper claustrofóbico, no sentido de que rodamos cronoloxicamente e cada día apareciamos no set coa mesma roupa, un pouco máis estragada, e nun decorado que cada vez era máis pequeno. Xestionar esa angustia, que viña ben para a película, foi complicado. Houbo un día que me deu un ataque de inquedanza. Aprendín moito do gran Luppi, que xa non está entre nós.
-Satisfeita coa túa traxectoria?
-Moito. Fíxache, non son consciente de todo o que hei ir facendo ata que nas entrevistas me refrescades a memoria. Fixen moita televisión, coa que hei ir crecendo como actriz, pero tamén rodei con Peter Ou´ Toole e con Luppi, fixen varios papeis protagonistas. Pasito a pasito, hei ir facendo o meu camiño e síntome moi orgullosa do meu percorrido.
-Cara a onde van os teus pasos agora?
-O teatro hame fascinado e gustaríame repetir, pero tamén me tira moito o audiovisual, porque me sinto moi cómoda e estanse realizando proxectos de gran calidade nas novas plataformas. Apetéceme volver á televisión cun personaxe apaixonante.
-Fagamos maxia. Se puideses, que cambiarías da túa vida?
-¡Uf! Outra vez non. Xa lle dei a volta porque no pasado cometín erros, pero agora quedo como estou. Síntome ben comigo mesma. Estou en equilibrio e iso faime sentirme a gusto. Son a protagonista da miña vida, comparto a miña vida con alguén excepcional e síntome moi afortunada por iso. Cada día dou as grazas, porque agora me gusta o camiño que emprendín.
-E gústache mirar atrás?
-Nada. Non son nostálxica. Talvez, miro para atrás para paliar erros e non repetilos no futuro xestionando as situacións complicadas dun modo mellor. Son máis de futuro, e de agarrar o presente e vivilo a lume de biqueira, non de pasado.
-Sempre discreta coa túa vida privada, o teu divorcio de Dani Mateo foi noticia.
-Bo, sempre fun moi reservada coa miña intimidade e non me gustou, evidentemente, pero estas cousas pasan. Non fun a primeira nin a última. Foi unha etapa difícil, que xestionei o mellor que souben e iso xa é pasado. A miña vida hoxe é estupenda.
-Con que gozas?
-A natureza encántame, xogar ao golf co meu marido, facer submarinismo, a lectura e ver series. Son fan de Xogo de tronos e de Big Little Lies. Fascíname a interpretación destas marabillosas actrices.
-Con que quedas de ti mesma?
-Coa capacidade que teño de ver o positivo nas situacións difíciles. Sufro e pásoo mal, pero gústame a aprendizaxe que un realiza ao xestionalo emocionalmente. Creo que teño moito poder transformador e iso é enriquecedor.