Mira o meu oficio tatuado

Tatuámonos por amor, por estética ou para lembrar un momento importante das nosas vidas. Por que non facelo tamén por paixón ao traballo? É o que fixo Toño. Non é a primeira tatuaxe que se fai, pero si o que máis sangue, suor e bágoas custoulle. E non pola dor que pasou durante as dúas horas que tardou en completar este pequeno grafiti na súa pel Pérez, a súa tatuador, senón por todo o que significa. No seu brazo dereito, case á altura do ombro, un mono ensina os dentes e come sen parar ramen dun cuenco de cerámica. O mesmo debuxo que hai nunha das paredes do seu singular bar na Coruña, Monkee Ramen Bar. «Este é o primeiro negocio que teño e fíxeno porque quero lembralo sempre. Non se que pasará no futuro, pero este recordo sempre estará aquí comigo».

A súa paixón é a hostalería. Leva sete anos dedicado en corpo e alma a iso. Non é o primeiro prato de comida que se tatúa. No mesmo brazo, pero na cara interna, hai outra tatuaxe que lembra a súa paixón foodie: «Fíxeno cando vivía en Barcelona. É un corazón que dentro ten algúns dos ingredientes máis típicos da cociña galega: percebes, mexillóns, grelos, un chuletón…». «No mundo da cociña é habitual que a xente se tatúe algo que ten que ver coa súa profesión: un coitelo ou un ingrediente que lle gusta moito», explica. No seu caso, hai, ademais de amor a un traballo, a culminación dun proxecto: «Cando o vexo penso no soño cumprido. Un ten ganas de emprender, poslle ganas e traballas duro, e a tatuaxe é só un símbolo dun soño que vin realizado».

Do mono ao prato

Toño prepárase para un novo día de fumarento e sabrosísimo ramen mentres a tatuaxe queda case ao descuberto por baixo da manga da camiseta. «Por agora ninguén me comentou nada, pero non levo moito tempo con el», conta. O mono da súa parede devora este caldo xaponés con fideos: «Quería que tivese que ver coa imaxe do local. Os grafitis das paredes fíxoos un amigo e todo ten que ver co nome, Monkee». Toño está preparando a carta de verán. Acabará algún dos novos pratos no seu outro brazo? «Por agora quedo só con leste», sorrí.

A paixón do barman

Andrés é barman. Coñeceu o mundo da coctelería fai máis de dez anos. Empezou en catering para vodas. «Fun autoformándome e ata agora», conta detrás da barra de The Secret Room 802, no alto do hotel Hesperia da Coruña. A súa mesa de traballo parece un laboratorio e na súa cabeza mestúranse texturas e sabores. Sobre o seu antebrazo dereito, unha mini réplica con bigote de Andrés, chaleco e paxarela incluídos, prepara un cóctel. Esta tatuaxe gravada en cor sobre a súa pel é a súa pequena homenaxe a unha profesión: «É unha imaxe da figura do barman porque creo que, ás veces, ao barman non se lle toma en serio e quero que sexa unha homenaxe ao verdadeiro coctelero».

A idea non xurdiu da noite para a mañá. Andrés levaba anos pensando na tatuaxe. «Todo empezou fai sete anos cando fun a Madrid á charla que deu un coctelero moi famoso que tiña un local no Xapón. Vin que nos brazos, a través de diferentes tatuaxes, contaba unha historia: a da súa evolución na coctelería desde os seus inicios ata ese momento. E foi aí cando o tiven claro». Tardou en decidirse sobre todo polo medo a expolo. «Ás veces non dás o paso polo traballo no que che atopas, pero agora era o momento oportuno», comparte.

Cando chega a hora de servir un cóctel, Andrés é dos que se remangan a camisa. O debuxo que leva gravado a tinta é o seu pequeno talismán. Doeu? «Si, un pouco, sobre todo cando tocaron as zonas de cor», lembra. É o segundo que se fai: «O primeiro, un dragón, fíxenmo con 19 anos [agora ten 38] en Santiago. ¡Como cambiou todo desde entón, as tatuaxes de agora non teñen nada que ver cos de antes!». Da estética á reivindicación. Porque Andrés, impulsor da asociación de cocteleros da Coruña, cre no que fai. «Levar esta tatuaxe no brazo é unha forma de destacar o traballo do coctelero. Ás veces parece que calquera pode selo -conta este apaixonado do seu oficio-. E un barman ten que ser unha persoa que entende unha barra e sabe o que o cliente quere. A tatuaxe é só unha forma de que isto non se esqueza».

---

---