SÓ MULLERES O local coruñés -no que a súa propietaria, a técnica de son e as camareiras son mozas- lanza agora unha banda residente feminina. Un caso único a nivel galego e que pretende ser un referente nacional
16 abr 2019 . Actualizado ás 00:52 h.A sala BâBâ Bar da Coruña si é particular. Á marxe da súa coidada programación, o coqueto do local e o ambiente acolledor, chama a atención por unha singularidade: nela só traballan mulleres. «Si, leste é un negocio feminino», sentenza Cristina Toba, a súa propietaria. Desde o 2009, cando a abriu, mantén esa filosofía. «Non é algo casual, senón algo que teño eu de sempre. Ás veces traballou algún home, pero, en xeral, sempre contratei a mulleres», explica. O seu lugartenente, Eva Piñeiro, exerce de técnica de son e entre ambas rompen unha imaxe asociada aos homes. «A xente estrañar cando ve que son unha muller, pero logo o trato sempre é profesional», di Eva. «Aquí non hai nin paternalismo, nin maternalismo, só traballo serio», ri.
Esta feminidad do BâBâ Bar (as camareiras e a cociñeira do local tamén son mulleres) converte ao establecemento nunha rara avis dentro do circuíto galego. E nacional. Vaino ser máis. Tras unha exitosa experiencia o pasado 8M, convocando a instrumentistas mulleres para unha jam session, agora van máis aló: constituíron unha banda residente integramente formada por mulleres. A primeira actuación será o próximo 6 de xuño. Non existen precedentes de algo similar en Galicia.
«Fíxose unha jam session feminina para visibilizar ás mulleres músicas da cidade», explica Carola Prego. É a presidenta de LesCoruña , unha asociación de mulleres para a igualdade e visibilidade lésbica. Deu o primeiro impulso. «De aí poden saír cousas moi bonitas. Pódense crear grupos. De feito, é un proxecto aberto a quen queira participar e que agardemos que teña percorrido», engade. Para iso, habilitaron un correo electrónico ao que poden escribir todas aquelas que se queira unir á festa: jamsessionfemenina\
A banda basee confórmana Carolina Rubirosa (guitarra, voz solista), Patricia Cadaveira (saxofón), Nora Gabrieli (batería) e Lucía Fernández (baixo). A primeira fala da importancia de «fomentar a igualdade real» con propostas así. Patricia, de que resulta fundamental «visibilizar». E Lucía desexa «animar e xuntar a mulleres que tocan, que estamos escondidas e dispersas». Todas coinciden no moito que cambiaron as cousas desde que eran pequenas e carecían de referentes. «No meu caso sempre eran homes», rememora Lucía. Pero tamén destacan o que queda por cambiar: «Ás mulleres sempre se nos considerou as cantantes e xa está -reflexiona Carolina-. A moza puña imaxe e voz. Que che tomen en serio como compositora, que che impliques na produción e o total dun proxecto, iso non está equiparado cos homes. Ás cantautoras aínda non se nos toma tan en serio».
Carolina Rubirosa ten un proxecto persoal en solitario. Tamén é a voz de The Funkles , grupo que revisa en clave funk o repertorio de The Beatles e que tocou en sitios como Rusia, Portugal, Finlandia ou Inglaterra. Nesa banda coincide con Lucía Fernández, que, á súa vez, é integrante de Agoraphobia , outra formación de proxección nacional e ocasionais escapadas ao estranxeiro. Saben o que supuxo ser moza e coarse entre o rock e as guitarras eléctricas. Por iso pensan que poden ser un referente «para presentar un panorama amable e acolledor para as mulleres», expón Lucía. Aí éntrase no mundo das jam session, territorio tradicionalmente masculino. «Sempre foron enfocadas ao jazz e controladas por homes», apunta Lucía. «Ao final, hai unha especie de patróns por detrás da música que van moito máis alá. O repertorio que se escolle, a forma de tocalo... Hai moitas cousas que desprenden certa masculinidad», opina Patricia.
No caso desta banda iso vaise a virar. No seu repertorio predominarán «as cancións creadas por mulleres ou popularizadas por mulleres», apunta Carolina. Teñen previsto rescatar temas de Carole King Joan Jett, Sheryl Crow, Steve Nicks ou Aretha Franklin, entre outras. «Son cancións que están feitas e que están aí. Querémolas reivindicar e pór nun primeiro plano», engade Lucía. «Hai moitas máis, cousas de Nina Simone, de Nancy Sinatra e de outras», completa Nora Grabrieli, que ten experiencia previa en Cotton Time, CSM Women Jazz Ensamble ou Xente Tabernaria.
QUE DEIXE DE SER NOTICIA
Á banda basee súmanse varias vocalistas, como Sara, Marian ou Celina. «Gústame moito a idea de tocar con mozas. Hai moitas en grupos, pero aínda chama a atención ver a mozas nalgúns lugares. Iso tense que acabar. É bastante inxusto», denuncia Celina, que acudiu á primeira cita. «Foi impresionante. Veu moita xente e pasámolo xenial. Por iso repito», lembra.
No bombo da batería desta banda que aínda carece de nome pódese ver a imaxe de Rosie the Riveter, icona feminista por excelencia. Arriba aparece o slogan «We can do it» (nós podemos facelo) cunha modificación: o «can» (poder) aparece tachado. «Fíxeno eu porque, en efecto, xa o estamos facendo», explica Lucía. Con esa cruz pretenden deixar atrás outras cousas. «Sempre con naturalidade para que todo isto deixe de ser noticia», conclúe Carolina.