Miki Núñez: «Estou preparado para todo, pero auguro entrar no top 10»

YES

Jose Irun

O catalán, que quedou ás portas da final de «Operación Triunfo», representará a España en Eurovisión, que se celebrará o próximo 18 de maio en Tel Aviv, de onde agarda regresar con bo sabor de boca, «teña quedado como teña quedado»

15 abr 2019 . Actualizado ás 10:56 h.

Leva desde os tres anos tocando coa súa banda, os Dalton Bang, os seus amigos de toda a vida, cos que pensa continuar tras o seu paso por Operación Triunfo. Pero antes Miki Núñez (Tarrasa, 1996) ten que subirse ao escenario de Tel Aviv para representar a España con véndaa, un tema co que pretende levantar ao público do sofá.

-Unha canción feita para ti.

-Sin duda. Non se se era literalmente para min, pero eu síntoa supermía, porque fala de cousas que eu defendería e unha música que me encanta cantar.

-Supoño que che terán dado moitísimos consellos, algún que se quedase gravado?

-Todos foron moi parecidos, que o único que teño que facer cando chegue o momento é gozalo. O máis importante agora é seguir con esta ilusión, transmitila á xente que me escoita, e gozar.

-Dicías que igual foi o teu autoexigencia a que che pechou as portas da última fase de «Operación Triunfo». Ás veces esta presión xoga en contra?

-Sin duda. Para nada merecíame estar na final porque os cinco finalistas son incribles, pero eu creo que ao final do concurso, a presión, o pensar que eu era peor que os demais, faiche autofallarte. Estar preocupado todo o intre do que fas mal, no canto do que fas ben, é un pouco...

-Pero no escenario entrégasche.

-Ese é o problema, que amais do escenario son superfeliz e estou superseguro, pero cando estás nun concurso no que che estás xogando todo e pensas, e dásche conta, de que as outras persoas son mellores que ti, é como que che autofustigas.

-Din que este ano, os finalistas non tiñan tantas ganas de ir a Eurovisión.

-Bo, eu creo que hai xente que o ve máis ou menos necesario, que lles fai máis ou menos ilusión, pero que o conten eles...

-Que esperas dese día?

-Agardo que a xente que me estea vendo na súa casa, sáeche do sofá e cante comigo. Dicindo: ‘Nai miña, ¡que subidón!'. Facer un bo papel, e cando volva aquí que a xente me diga: ‘Fixéchelo fantástico', teña quedado como teña quedado.

-Que é o que máis che preocupa a día de hoxe?

-Nada en concreto, o conxunto de que todo salga ben, que é o que eu quero. É todo e nada.

-Es moi nervioso? Dos que ante citas importantes están irascibles?

-Non, póñome nervioso cinco minutos antes, ata que empeza a soar a primeira nota. Nese momento digo: ‘Acabouse, porque aquí hai que dalo todo e gozalo', e pásalleme o nerviosismo.

-Víchesche noutra destas algunha vez?

-Non. En OT, pero non ten nin punto de comparación. Foi un momento superimportante porque tamén se decidía pasar ou non á final, bo... en todas as galas se decidía se seguías ou non, e eses segundos de antes de empezar a actuación si que me pasou de dicir: ‘Ai, que me poño nervioso. Non, non'. Pero é empezar e pasarse.

-Es moi eurovisivo? Dos que non che perdes un festival?

-Na miña casa o festival hase visto todos os anos pedindo pizzas. Non podo dicir que sexa un eurofán, porque sería un insulto para os eurofáns, porque é unha tolemia todo o que saben e o coñecemento que teñen de Eurovisión, pero si que o seguín e vexo as finais.

-Botaches un ollo aos teus rivais?

-Si, botei ollos, si, e o nivel é extremadamente alto.

-E unha que che guste, que digas: «¡Oxalá quede polo camiño!».

-Non se vai a quedar polo camiño, porque a min me gusta moito Soldi, de Italia, e é do big five e non se vai a quedar polo camiño.

-Témoslle que ter medo?

-Bo, a todas. Porque de verdade, non as escoitei todas, pero as que hei ir escoitando son cancións realmente potentes. A de Suecia, que ten un coro de góspel detrás, vin un vídeo en Instagram ensaiándoa antes de entrar ao estudio e soaba como os anxos.

-Móllache: gañar «OT» ou ir a Eurovisión.

-Non me podo mollar, son cousas totalmente diferentes. A miña principal idea cando me presentei a OT era gañar, pero, unha vez que non ganas, pois querer ir a Eurovisión.

-Dicíasme antes que quedes no posto que quedes queres deixar bo sabor de boca. Estás preparado para...

-Para dalo todo e que sexa o que teña que ser. Eu vou intentar volver coa cabeza ben alta e dicir: ‘Fíxeno o mellor que puiden'. Que quedamos no top 10, que é o que eu auguro, pois perfecto, pero que quedamos menos, non pasa nada. Xa está.

-Que che gustaría que pasase despois de Eurovisión?

-Encantaríame sacar o meu single, que se todo vai ben, será así, e logo un disco.

-Entón, damos por finalizada a túa época coa túa banda.

-Non, non, de feito, eles son a miña banda, a miña futura banda son os Dalton. Si, si, eu non me podo imaxinar amais do escenario con xente que non sexan eles ou facendo as miñas cancións con outros que non sexan os de toda a vida. Sería algo postizo, sería un mercenario da música.

-Que che din do teu paso por «Eurovisión»? Morren de envexa, non?

-Non é que se morran de envexa é que sabes que pasa, que somos amigos e facemos música xuntos desde que tiñamos 3 anos, e o que lle pasa a un alégralle ao outro. É superbonito. O meu mellor amigo é o guitarrista, acabou o Conservatorio fai nada e alegreime moitísimo, porque eu nunca puiden entrar porque non son o suficientemente bo e por sorteo non entrei nunca, e o del faime sentir superorgulloso.

-O próximo 18 de maio, farás algo especial antes de subir ao escenario de Tel Aviv?

-Darme ánimos.

-A ti mesmo?

-Si, dicirme: ‘Veña vai, ti podes'. De feito, a canción fala diso tamén, de empezar a quererse, e non hai mellor xeito de darse ánimos que darllos a un mesmo.