O galego Alfonso Novo foi distinguido como mellor fotógrafo de España cunha imaxe que captura o nacemento do seu fillo Marco, o momento xusto no que separa do corpo da súa nai
04 ene 2023 . Actualizado ás 17:46 h.O mellor fotógrafo de España é un galego que revelou a orixe do mundo nun paritorio do Hospital Teresa Herrera, da Coruña. Alfonso Novo (Ribeira, 1971), premio ao Mellor Fotógrafo en Reportaxe da Federación Española de Fotógrafos Profesionais, compite este luns con outros nove finalistas pola Copa do Mundo de Fotografía. O de Alfonso si foi un bo traballo de parto, aínda que a que o sufriu con todo o corpo foi Yose, a súa muller. El, que non solta a cámara desde os 17 anos, e fai reportaxes de voda de Galicia á India ou China , documentou o momento exacto no que viu a luz o máis pequeno dos seus fillos.
Marco, o seu benxamín, ten agora un ano e catro meses, e foi no seu primeiro aniversario, o día de Todos os Santos do 2018, cando o seu pai soubo que sería o representante de España no Mundial de fotografía. Hoxe non é Alfonso, senón o pequeno Marco o que leva a cámara, enfócame, di ¡pa-ta-ta! e dispara o boneco do seu obxectivo.
Alfonso viu nacer a Marco parapetado tras o seu cámara. Se é que algunha vez esquece como foi a chegada do seu fillo, aquel festivo 1 de novembro do 2017, a súa foto encargarase de lembrarllo. Esa imaxe que aspira ao recoñecemento mundial permanece, de momento, na intimidade familiar e o reducido ámbito do certame que lle deu o primeiro premio de España.
Como xurdiu a foto? «Yose e eu falámolo de forma natural, e a ela pareceulle ben desde o principio. É matrona, sabiamos que todo ía ben, e eu, grazas a isto e á experiencia dela, sentíame seguro, moi tranquilo», conta o fotógrafo de Emovere Studios que vive e traballa na Coruña, e viaxa esta fin de semana a Noruega no palmarés internacional, en compaña do seu fillo maior, Manuel, que segue os seus pasos na fotografía.
TODO EMPEZOU A Las 2.22
A medida que se achegaba a data do parto, Alfonso, que herdou a vocación do seu pai e é un apaixonado de documentar as cousas sinxelas, cotiás, alegres, divertidas, dramáticas, ás veces solemnes e sempre «auténticas» da vida, empezou a deixar a cámara na mesilla de noite antes de irse á cama. «E chegou o momento en que Yose dixo: ‘Oe, está aquí, empeza'. Collín a cámara, pulsei o teléfono para ver a hora, e esta foi a primeira foto que fixen da reportaxe: a hora que era, as 2.22», lembra cunha seguridade fotográfica. «Desde que me levantei ata que rematou o parto, busquei varias veces referencias que reflectisen o tempo. Cando chegamos ao hospital, fixen unha foto dun reloxo xunto a unha parede chea de imaxes de bebés, buscando o ángulo para que na foto saíse á súa vez a do meu fillo o mediano, Martín, que estaba alí picada cunha chincheta entre todas as demais», explica Alfonso.
Puideches manterche en pé, non che rompeu que fose un parto natural, que aqueles fosen a túa muller e o teu fillo? «Puiden facelo, estaba centrado no traballo. Eu son unha persoa despistada coas cousas do día a día, pero cando me centro en algo, é coma se non existise nada máis. Co meu primeiro fillo, Manuel, me desmayé no parto. Co segundo, Martín («Titín» chámalle con lingua de trapo o seu hermanito Marco), paseino horrible, estaba moi tenso, porque o parto, aínda que non houbo problemas grandes, non foi todo o sinxelo que debería. Con Martín fixen fotos, pero non do momento xusto do parto, pero con Marco estaba tan tranquilo e tan centrado que case me esquecín do resto, ata de sufrir por ela, por Yose», confesa Alfonso. Entón, gozaches do teu parto profesional? «Si, gocei o parto e documentei todo o nacemento de Marco de cabo a cabo», afirma. «E non é disparo-disparo-disparo. Eu son intuitivo, non programo case nada, pero estás a pensar en todo á vez, na composición, na luz, no ángulo, no momento… E todo sucede moi rápido, a xente móvese, tes que ter coidado de non molestar. É unha situación sensible, delicada», explica quen revela que non soubo que esa foto sería A Foto cando a estaba facendo. «Nese momento non es moi consciente, estás moi dentro, case non che dás conta», di.
O ORGULLO DO seu PAI
O mellor para el, máis que o premio que lle deu a Federación de Fotógrafos Profesionais, foron unhas palabras do seu pai: «El é un tío de poucas palabras, de moi poucas palabras, e cando lle dei a noticia de que me deron o premio, cando lle chamei desde a cea en Valladolid na que o souben, díxome que se sentía orgulloso de min. Ese foi o mellor premio para min», asegura. E advirte que, ás veces, o máis valioso está aí ao lado, telo diante e é coma se non víselo ou necesitases darche un tempo para velo. «De feito, eu presentei outra foto ao concurso, unha que fixen no Tíbet. Quedou tamén entre as finalistas, pero gañou a do nacemento do meu fillo. Parece que tes que irche lonxe a buscar a mellor foto, a que cause máis impacto, e despois dásche conta de que a mellor a tiñas en casa», confesa quen conserva un recordo indeleble da súa nai, falecida de forma repentina no 2015, un entre moitos dos que ten foto. «Paseime horas percorrendo cartafoles no computador e vendo imaxes da miña nai e non parei ata que cheguei a unha, e dixen: ‘Esta'. quedei mirándoa un intre, e foi a única que metín no cartafol ‘Mamá'. E dixen: ‘Por que esta?'. Era unha foto en grao sumo normal do mundo, na que sae o meu fillo Martín sentado na encimera da cociña e a miña nai falando con el e preparándolle un bocadillo. Non era unha foto na que a miña nai estivese guapa, era un momento real que reflectía o que ela facía sempre. Esa situación foi a que espertou en min hai anos ese desexo: documentar. O bo é que co paso dos anos, cando vexas esa foto, vexas o que foi realmente ese momento, o que foi a persoa», di.
Como pai, Alfonso Novo pariu a que é hoxe a súa mellor foto, segundo o ditame profesional. Unha na que nos mostra como se nace, ese acontecemento común pero extraordinario, un big bang de carne e óso, a foto que aspira á Copa do Mundo revela como empeza a vida, o lugar do que vimos todos nós.