Thais Vilas: «Ábalos é un bailongo, é dos que se animan nas vodas»

Virginia Madrid

YES

©Cesar Lucas Abreu

Fai garda ás portas do Congreso para pór a proba ás súas señorías: «Os políticos veteranos colaboran máis, están de volta de todo». Tras 12 anos na trincheira con «O Intermedio», Thais confesa: «Coller agora os mandos do barco dá vertixe»

30 mares 2019 . Actualizado ás 05:00 h.

É rápida, espontánea e fresca e ten ese punto de ironía que non sabes se che está falando en serio ou che está tomando o pelo. Reporteira do Intermedio desde hai doce anos, Thais Vilas (Fraga, Huesca, 1974) converteuse en toda unha experta en pór en aprietos aos nosos políticos. Con grandes doses de simpatía e desenvoltura logrou ata pór a bailar ás súas señorías a ritmo de Jennifer López: «Ao final, dou penita, como me ven todos os días, din: pobrecita, e anímanse». Sen chisco de pudor nin vergoña, Thais Vilas fixo do humor a súa forma de vida, aínda que non sempre foi así: «Cando estiven a traballar en sucesos con Ana Rosa en Telecinco facíao fatal. Dicíanme que debía pórlle máis lagrimilla e a min non había forma de que me saíse nin para atrás. Foi un desastre». Traballando en tres programas de televisión e con dous fillos asegura: «O humor é esencial para a vida. Tómomo todo a chufla e tiro adiante como sexa».

-«As que faltaban» e «Control T» son os teus dous novos proxectos en televisión. Non me negarás que estás de sorte, non?

-Pois si. Pero a verdade é que eu non o busquei. Ao final, na televisión, traballamos catro gatos e este tempo atrás saíronme outras ofertas, pero como me pedían dedicación exclusiva, a miña resposta sempre foi non, xa que non me expoño deixar O Intermedio, son doce anos en antena e ademais de que é un luxo, gústame o que fago e pásomo ben. Con todo, como en Control T, de TV3, puxéronmo moi doado desde o principio e permitíronme gravar os venres, que é o día que non traballo con Wyoming, pois me lancei de cabeza. Despois, xurdiu As que faltaban en #0, e era unha oportunidade tan chula que non me puiden resistir. E así estamos, sen parar.

-Non se che nota moi contenta. É polos nervios da estrea?

-Estou contenta e tamén nerviosa, sinto moita responsabilidade. Sempre fun comparsa, nunca me interesou a primeira división, e que me dean esta fiestra é algo ao que non estou acostumada. Ademais, quero que este proxecto, no que hai un gran equipo involucrado, saia adiante e guste.

-De secundaria a protagonista. Como asumiches este cambio de roles?

-Levo 12 anos na trincheira, baixo o paraugas de Wyoming e iso dá moita seguridade e estabilidade. Con todo, agora, por primeira vez son eu a que colle os mandos e dirixe o barco a porto e nótase, hai máis responsabilidade, compromiso, máis nervios e vertixe.

-Fálanos de «As que faltaban», onde estás a cargo de un batallón de cómicas e un cómico.

-Pois se trata dun programa de mulleres, feito por mulleres, e cun humor dirixido para todos, mulleres e homes. É un programa de actualidade, pero desde o punto de vista feminino. Son oito cómicas e un cómico. Nene é a cota. A día de hoxe, teñen que existir as cotas, porque ás mulleres non nos deixan. De cara a un posto de traballo, entre un home e unha muller, sempre elixen ao home, polo que as cotas son necesarias.

-Tres programas con dous fillos pequenos? Confesa xa cal é a fórmula máxica para conciliar.

-Vivir basicamente no AVE , porque a miña vida profesional está en Madrid e a miña vida persoal en Barcelona. De forma, que fago varias viaxes á semana en tren, xa que cando tiven aos nenos, decidín non pasar máis de dúas noites fóra de casa para gozar deles o maior tempo posible. Quero estar cos nenos e vivir a crianza, porque non quero acabar de protagonista en Irmán Maior. Sei que chegarei a xuño, vouno conseguir. Pero aínda quedan moitas viaxes por realizar. Resistirei.

-Thais, que tipo de nai es? Es tipo gardacostas, estilo proteccionista, ou tipo bocadillo das que perseguen ao neno coa merenda na man por todo o parque?

-¡Uf! Eu procuro non angustiarlles, porque os nenos teñen que equivocarse e caerse para que aprendan. Tamén deben aprender a aburrirse e a frustrarse, porque non lles vai pasar nada, nin se van a traumatizar. Eu tamén me aburro no parque de bólas e non me pasa nada.

-E ti, cando lle dás á tecla de «Control T»?

-Pois moi pouco a verdade, porque o meu tempo libre é para os meus nenos. Antes, vía series, saía a cear, viaxaba, tiña tempo para min, iso acabouse. Agora vou ao Chiquipark cos meus fillos e xenial. É o que toca neste momento. Son responsable e agora é o momento de apechugar e centrarme na súa crianza.

-A túa forma de entender o teu oficio sempre ha ir asociada a sacarnos o sorriso. O humor está no teu ADN?

-Eu non son actriz, é a miña forma de ser. Teño un carácter que mo tomo todo a chufla e tiro adiante como sexa. O humor, a graza, o gag son o meu instinto de supervivencia, porque me divirten, pásomo ben e dáme bo rolo. Recordo que cando estiven a traballar en sucesos con Ana Rosa en Telecinco facíao fatal, porque me dicían que debía pórlle máis lagrimilla e a min non había forma de que me saíse nin para atrás. Foi un desastre. ¡Ja, ja, ja!

-Din os expertos que o riso alivia o estrés e a inquedanza, e fainos ser máis tolerantes e creativos. A que se debe esta tendencia á seriedade e a amargura social que impera hoxe?

-O humor é esencial para a vida e cun sorriso encárase o día a día doutro modo, quítaselle gravidade ás cousas. Con todo, hoxe a xente ten a pel moi fina e calquera cousa molesta. Non entendo esta capa de seriedade e formalidade que se lle dá agora a todo.

-Precisamente, en «O Intermedio», ti fas o máis difícil aínda: facer humor cos políticos. De feito, á maioría méteschos no peto dun modo asombroso...

-Bo, ten en conta que son anos de pico e pa ás portas do Congreso. Xa me coñecen. A verdade é que se agradece que colaboren, que se abran e participen. Coa xente da rúa custa moito máis, non está o forno para bolos.

-Que político tes ganas de que entre ao trapo? Quen se che resiste?

-Hai uns cantos, a verdade. Eu inténtoo e se non cae hoxe, xa caerá mañá. Non queda outra que baterme o cobre. Ao final, dou penita, din «¡pobrecita!» e anímanse. Os homes teñen máis sentido do humor que as mulleres. Elas son máis pudorosas e móstranse retraídas, porque como llas xulga continuamente e todo o que fan é observado con lupa, costa que se lancen. Outra curiosidade é que os mozos como Pablo Casado, Iglesias e Errejón son máis pudorosos que os maiores, fáltanlles anos de experiencia e temen facer o ridículo. Os veteranos préstanse máis, porque xa están de volta de todo e teñen máis trucos para escaquearse.

-Para reto conseguido, o día que vimos bailar a algúns dos nosos políticos. ¡Inesquecible!

-Si. Aquilo foi divertido. Estivo xenial. Recordo que me levantei ás seis da mañá para practicar. ¡Ja, ja, ja! A [José Luis] Ábalos nótaselle que é un bailongo, que é dos que se anima en todas as vodas, Maíllo tamén é dos que se lanza; con todo, os de Podemos teñen que soltarse máis.

-Por certo, memorable tamén o bico baixo o muérdago que lograches que se desen os hoxe distanciados Pablo Iglesias e Íñigo Errejón.

-Pois si. Aí tivo que haber loito e duelo pola ruptura. Seguro.

-Din que non hai dous sen tres. Preparada por se che xorde outro proxecto ao que non poder renunciar? Tes xa o plan B para sobrevivir?

-¡Uf! Nin o teño pensado. A este paso, con tanto viaxe, Renfe vaime ter que pór un vagón exclusivo para min, porque a miña vida agora transcorre nos trens. E son toda unha experiencia.