Cordobesa coa áncora en Galicia, trazou unha das carreiras máis particulares do pop español. Di que admira a música en todas as súas formas, que non quere ser unha muller enchendo carteis de festivais e que vai seguir transformándose ata o final
23 mares 2019 . Actualizado ás 05:00 h.Aínda que a entrevista está fixada para as doce, tense que atrasar. Vega atópase en urxencias coa súa filla. É un dos vaivéns que dá a maternidade e que se van descubrindo sobre a marcha. «Tiven que estar alí unha chea de tempo e, ao final, non foi nada», escúsase xa pola tarde. «Con esta idade podes ter fillos, pero fisicamente aos 40 cústache todo máis. Cando toco de noite e logo estou co público sei que ao día seguinte teño que estar pola mañá coa nena. E unha xa non é a mesma», ri.
-Tanto cambiou todo?
-Con 24 anos queríame comer o mundo. Pero o tipo de carreira que elixín, sendo autoeditora, as esixencias dos grandes retos han desaparecido de súpeto. O meu traballo é tocar, saír, atender ao público, facer entrevistas e compaxinalo coa miña familia.
-A pesar diso, véseche cómoda na madurez. O teu último disco, «Réinaa peixe», transmite serenidade e acougo. É así?
-Pásame a min e a moitos outros artistas, que cos últimos discos non é que sexan mellores pero si que nos sentimos máis cómodos con eles. Mira, o outro día en Sevilla unha moza pedíame se podía tocar Mellor mañá. Díxenlle: «Síntoo, vouche cantar unha estrofa. Agradézoche unha chea que che guste, pero agora síntome ridícula con iso». A miña música actualmente apártase do pop máis doado. Quero contar historias como saen, sen preocuparme moito da súa repercusión. Nos primeiros discos non era así. Andaba cunha multinacional. Non eran as miñas expectativas, senón as súas. Que agardaban dunha moza de 25 anos? Como lles podía encaixar nun look musical e físico dentro da mercadotecnia? Agora penso que a mellor mercadotecnia que podo ter co meu público é a autenticidade e ser quen son. Iso afecta á música.
-O salto é importante. No último disco hai unha canción, «Santa Cristina», que parece definitiva. Fixéchela pensando na praia de Oleiros?
-Si, vivo alí na Coruña. Está escrita na praia, no inverno, cando non hai ninguén. É cando máis se goza. O meu marido nada alí en pleno inverno. Un día estaba sentada agardándoo coa angustia que che entra ao mesturar o «que bonita é esta praia» co «ven pronto, que me estou pondo un pouco nerviosa». Cando a rematei tiven a sensación de ter algo bonito, non xa porque a escribiu eu senón por como xurdiu. E si, xa non é unha cuestión miña, senón do público. É unha das que máis gustaron. É unha canción especial.
-Nela dá a sensación de que todo encaixa, empezando pola gaita de Budiño enterrada na canción. Como xurdiu?
-Esa colaboración está na propia composición da canción. Eu colaborei con el en Volverines por primeira vez. En réinaa peixe non sae no disco enteiro porque non quería fagocitarlo para a banda [risos]. Un día díxenlle: «Teño un problema, porque xa empezo a compor pensando onde entra a gaita e onde entra a frauta». No meu caso, o seu non é un arranxo a posteriori, senón que está na orixe da canción para situala. No caso de Santa Cristina é fundamental.
-Talvez esa canción é para ti o que «Turnedo» foi para Iván Ferreiro ou «Terra» para Xoel López. Que pensas?
-¡Buff! Non podo esconder que era e sigo sendo fan dos dous. As súas traxectorias tiveron un peso moi importante para min como autora. Eu recordo cando saíu Atlántico de Xoel López, que para moitos foi un cambio tan grande. Para min non foi tan estraño. Xa pintaba xeitos en Deluxe. Con Iván Ferreiro ocórreme tres cuartos do mesmo. É moi forte a súa influencia en min. Se Santa Cristina nalgún momento hache lembrado a iso, bendito sexa.
-Precisamente, acabas de lanzar «Onde estabas ti» con Iván Ferreiro. Un soño feito realidade?
-¡Téñome que pellizcar aínda! Eu oía a Iván cantando esa canción na miña cabeza. El pode fagocitarla e facela coma se fose súa. Cando estiven en OT pedíronme 30 temas. Non me deixaron cantar ningún. Eran 15 dos Planetas e 15 de Piratas [risos].
-Ferreiro e ti tedes unha similitude máis aló do sonoro: no seu primeiro disco el dicía que quería facer cancións para Bisbal. Ti fixéchelas de verdade.
-Si, cando a gravamos falamos das cancións que escribimos para Raphael. É certo que temos en común esa actitude na música de tírame dun pé». Con 25 anos pensaba que as etiquetas podían abrir portas. Hoxe, con 40 anos, póñomas todas. A min mólame todo. Eu vexo a Bisbal cantando coa enerxía súa os temas que escribín para el e gózoas moitísimo.
-Unha cousa é dicir «non teño prexuízos» e «non me gustan as etiquetas». Outra, facer o percorrido que vai de David Bisbal a PJ Harvey. Non vai iso máis aló do habitual?
-Si, claro. Eu compuxen para Bisbal e para outra xente. E, de súpeto, fixen un disco en italiano con Elvis Costello.
-Outro movemento insólito.
-Esas son as liberdades que non sabes se chas podes conceder ou non, pero concédeschas. Eu escribo para moitos artistas e págome os meus discos cos dereitos de autor e co que gaño tocando para xente que paga unha entrada. Entendo que iso me dá un certo poder de facer o que me apetece. Se non entendedes o disco italiano, acéptoo. De todos os xeitos, vendeuse ben. Cando pase o tempo e teña 70 anos quero mirar atrás e ver que hai unha canción miña que teña quedado na memoria da xente. Tamén outra que teña escrito para outros artistas. E que con todo iso mo pasou ben. Esa é a miña gran meta na música. Non teño outra.
-Compúxolle tamén temas a Pastora Soler. Que che motiva a traballar para artistas que, aparentemente, están tan afastados de ti?
-Si, divírtome moito. Igual que Bisbal, ten unha voz poderosa. A miña é moi grave e ten as súas cotas. De súpeto, ter a alguén que posúe unha abano vocal tan grande permíteme soñar como compositora con melodías que, se cadra, eu non podo nin interpretar. Para min é un exercicio moi san.
-Esa amplitude de miras adoita ser máis común nas mulleres. Se a unha lle gustaban os Homes G de nena non o oculta de adulta. Nos homes custa máis atopar a alguén que diga que era fan de Mecano ou os Homes G, aínda que lle gustaron. Que ocorre?
-Iso nótoo, mesmo comigo mesma. Hai unha fenda como de xénero que persoalmente non a acabo de entender moi ben. Falas de Mecano. Nos meus primeiros discos tiven a oportunidade de que me invitase Nacho Cano a cantar con el temas do grupo. Gocei moitísimo. A min, como artista feminina, pasoume algo curioso. Na última etapa, por mor das colaboracións que fixen, hai un público masculino, máis macho, porque aos homosexuais non lles pasa, que che vén e diche: «É que lle dixen aos meus amigos que viña a verte e dinme que como me pode gustar Vega ?». É dicir, están a dicir que iso non é de mozos. E iso é frustrante. Que é isto? Hai tanto complexo de poder admitir que che gusta algo? Se che gusta, gústache e se non gústache, non che gusta. E si que hai algo aí estraño: que a virilidade está asociada ao que escoitas ou algo así. É moi absurdo.
-Defendes a presenza da muller na música, pero pronúnciasche en contra das cotas. Como o xustificas?
-Chámame ilusa, pero é que creo que hai mulleres facendo música descabelladamente boa para estar por méritos propios. De feito, son un pouco remisa cando me chaman para algo «de mulleres». Por unha banda, estás agradecida porque o teu nome estea aí, pero doutra banda créame rexeitamento. Non quero cotas femininas para nada, porque eu quero estar de igual a igual. Nalgúns festivais dixen que non. Eu pregunto: gústache ou non che gusta o que fago? Oín cousas como: «É que este ano se es muller e non estás nos festivais é que cho montas moi mal». É dicir, estamos de moda e imos enchendo carteis. Se é para iso, comigo que non conten.
-Non será iso a perversión dunha discriminación positiva necesaria?
-Xa, pero é que pos en dúbida que chamen porque lles guste a música ou porque eu teña o tirón obxectivo para o público dese festival. Pensas se é só debido a que o meu nome vai sumar nunha estratexia de mercadotecnia. Eu non teño máis mercadotecnia que leste: ‘Son así e se gústache, ben'. Logo, cando negocias un caché, eu poño sobre a mesa 16 anos de carreira e un currículo. Con iso non podo ir tocar ao teu festival por 5.000 euros de caché, porque non cubro os gastos da xente que traballa comigo. Dinche: ‘ É que é unha oportunidade'. Para quen? Para min ou para ti, que xa tes outra muller dentro do cartel? Píllame maior todo este xogo.
-Quen era o seu referente de mozo?
-Encantábame Janis Joplin, Patti Smith e todas as grandes. Me flipaba tamén Lole e Manuel. Pero se teño que coller un referente, Christina Rosenvinge. Cantei con ela e foi un soño cumprido. quedan poucos: J e Xoel López son os únicos. Co resto, cantei con todos.
-E o gusto pola súa transformación estética de onde vén?
-Se me sinto ben ou me sinto mal o primeiro que fago é cambiarme o pelo [risos]. Unha vez lin que unha barra de beizos pode facer feliz a unha muller. E é verdade. Posche unha cor distinta e séntesche diferente. Os meus cambios de look viñan respondendo á miña necesidade de rebeldía. Recordo, cando saín, que había comentarios estúpidos que mos tomaba mal. Eu era a nena do pelo longo cunha guitarrita acústica. Odiábao. Unha vez dixéronmo e rapeime a cabeza ao un. Querías ver guitarrita e pelo longo? Pois a guitarrita non, pero o pelo hase ir tomar vento. Agora a estética vai ligada ao momento que estou a vivir musicalmente.