Este párroco arriscou a súa vida ao deixar o seu Nixeria natal e intentar buscarse a vida en España. O máis duro foi cruzar o Estreito en patera, unha cuestión de vida ou morte, coa que a día de hoxe segue tendo pesadelos
09 mares 2019 . Actualizado ás 09:36 h.Kenneth Iloabuchi (Nixeria, 1979) partiu de África con destino a Europa co soño de converterse en avogado. Durante o traxecto, as mafias enganárono varias veces, pasou tres anos retido entre Alxeria e Marrocos, ata que finalmente conseguiu embarcar nunha patera rumbo á Península hai xa 18 anos. Traballou no campo e na construción para buscarse a vida, pero desde hai un tempo faino na súa parroquia de Lorca. O vindeiro venres contará a súa historia, xunto coa campioa paralímpica mundial, Sara Andrés, e a cooperante internacional Lucía Lantero, no congreso O que de verdade importa, que se celebrará na Coruña.
-Que é o que de verdade importa?
-Primeiro amar a vida e tratala como unha graza de Deus. Cada un ten que preocuparse de elixir o máis importante, que non sempre é o diñeiro, senón valorar a vida, buscar o que nos dá a felicidade.
-Como era a túa vida en Nixeria?
-Houbo momentos de todo, porque cando convive coa súa familia, amigos, compañeiros... hai que gozalo. Eu sentín o amor da miña familia, en especial da miña nai, pero logo un vai crecendo e construíndo os seus plans, e a situación de Nixeria, e como o poderán dicir moitos mozos de hoxe, non me favoreceu moito e tiven que buscar unha saída.
-A que idade tes pensado deixar aquilo?
-Con 16 anos.
-E a esa idade, como che imaxinas Europa? Que noticias chéganvos alí?
-Cando un está a sufrir alí, e vemos as imaxes de Europa, porque na miña casa non había televisión, pero na dos meus veciños si, vendo aquilo e comparándoo co que nós tiñamos en África, notas a diferenza. Cando vives na pobreza e ves a outros mozos como ti contentos, xogando, tendo cousas... E non estamos a falar de riquezas, senón unha vida co seu plan de futuro, entón un di: ‘Por que non o intento?'. Leste foi o soño de moitos nixerianos, e segue sendo, que buscan un futuro mellor.
-No momento que decides irche, pídenche moito diñeiro para viaxar a Europa.
-Hai mafiosos que se dedican a levar aos inmigrantes, son un grupo de xente que traballan en moitos países de África, algúns fano ben, pero outros para beneficiarse, porque en calquera situación da vida hai intereses duns cantos. Un africano tarda un ano en recadar 500 euros, e traballando ben, porque ten unha empresa ou un negocio que lle está dando para comer, pero hai millóns de persoas que gañan un euro ao día. E outros que non chegan a isto, é a realidade.
-Canto diñeiro pedíronche a ti?
-No meu caso era diferente, porque desde Nixeria tiven que chegar a Marrocos, e desde aí pídenme 1.200 dólares. Nos tres anos que durou o camiño tiven que pagar tres veces, a segunda vez nos deportaron ao deserto de Alxeria e tiven que estar alí oito meses e pico, e despois paguei para volver a Marrocos, e esta mafia marchouse co diñeiro. En total, estamos a falar de máis de 4.000 euros.
-O tempo que pasas atrapado, a que che agarras para manter a esperanza?
-Soamente a Deus, porque uno non sabe o que vai pasar aínda que consigas saír de Alxeria, non sabes se unha vez que esteas en Marrocos vas poder chegar a España, despois de ver tantos mortos polo camiño.
-En Marrocos colles unha patera. Tiveches medo?
-Si, nunca vin algo parecido. Estamos a falar da vida e a morte. Soa como algo afastado, pero cando estás metido nunha rúa sen saída, dásche conta de que estás en mans de Deus.
-Canto tardades en cruzar?
-Prometéronnos catro horas, pero estivemos toda a noite e ao día seguinte pola mañá fomos rescatados pola Garda Civil.
-Alguén perdeu a vida?
-Si, viaxabamos dúas pateras, e a outra, con 132 inmigrantes, envorcou e faleceron todos.
-Hai un antes e un despois en ti despois da viaxe?
-Marcou a miña vida, antes diso eu pensaba en varias cousas, estudar, ser unha persoa responsable e achegar na vida dos demais, pero gañando diñeiro para ser unha persoa «rica», pero despois de ter vivido isto comecei a pensar doutro modo. Unha persoa que non ten vida xa non ten futuro, pero cando estás vivo aínda podes construír os teus plans, elixir o que valla a pena e o que importa.
-Pásaseche pola cabeza que podes non chegar á outra beira?
-Si, mesmo antes de subir. Só con mirar cara atrás, vendo que perderamos a compañeiros polo camiño, dásche conta de que sobrevives pola graza de Deus, porque che atopas con corpos polo deserto e non podes facer nada, perfectamente podes ser un deles. Así que, cando tes outra oportunidade de coller unha patera, estás convencido de que podes salvarche pero tamén de que podes morrer. Cando vemos aos inmigrantes saltando o valo, non é que estean bobos, é porque viron a vida, e se permanecen alí o que hai é a morte, se saltan se cadra chegan sans e vivos, e só por iso vano a intentar.
-Cal foi o momento máis duro?
-Cando naufragaron os meus compañeiros, era como estar nun teatro vendo unha película, de súpeto acábase e apáganse as luces. Acéndense e un di: ‘Todo rematou'. Foi o momento máis duro, a día de hoxe sígoo lembrando como un pesadelo.
-Segues en contacto coa túa familia de Nixeria?
-Si, cada ano vou uns días, porque colaboro cunha fundación da Igrexa e cada verán comparto con eles o meu tempo, pero tamén aproveito para estar coa miña nai e os meus irmáns.
-Eles nunca tiveron a necesidade de intentar saír de alí?
-Non. Xamais. Ademais, agora o que eu fago cada verán cando me reúno cos mozos é aconsellarlles e dicirlles que non é un bo camiño e de que nunca deben emprender esta viaxe.
-Estás arrepentido?
-Si, o camiño que me trouxo ata España non era un bo camiño. Cando non é unha inmigración ben ordenada non estou a favor, cando uno non sabe o que lle pode pasar o día de mañá, non estou de acordo, pero si cando podes entrar nunha embaixada e pedir os papeis. Eu afortunadamente estou ben, comparado coa xente de África. Hai uns anos estiven a falar cun mozo en Nixeria que se estaba preparando para vir a Europa porque cría que ía vivir mellor, e un sacerdote pediume que o convencese pola contra, cando falamos empezoume a preguntar: ‘Como é a vida en Europa?'. E eu díxenlle: ‘Está ben, pero hai moita xente sufrindo, moitos inmigrantes que viven nas rúas. É cuestión de ter sorte, pero non depende todo de ti. Se tes algo que facer aquí, un negocio ou o que sexa, fica'. Díxome: ‘Hai canto tempo estás a sufrir?. ‘18 anos', contesteille. ‘Vale, entrégame os teus papeis, eu voume a España e ti quedas aquí. Se vostede pensa que é mellor vivir en África, cambiamos', díxome. Non se trata do que pensamos aquí, tamén hai que pensar nos que están alí. Non é doado que uno deixe aos seus familiares, á súa nai, por un lugar onde non coñece a ninguén.
-O teu caso, non?
-Eu non coñecía a ninguén e tiven que durmir polas rúas.
-Finalmente estudaches?
-Entrei no seminario e recibín formación para poder chegar onde estou hoxe, pero ao principio estiven a traballar no campo e na construción, como os inmigrantes. Non estudei Dereito, pero podo dicir que tamén son un avogado porque me toca defender os dereitos da xente cando os inmigrantes, os meus compatriotas, búscanme para denunciar as inxustizas. É outro tipo de avogacía.
-Pásaseche pola cabeza volver?
-Sinceramente non, estou na diocese de Cartaxena e estou a traballar na igrexa local de Lorca, en Murcia.