Reúnese o Vaticano estes días para expiar un dos seus grandes pecados. Paraliza calcular o número de seres humanos que sufriron abusos de relixiosos que durante décadas se aproveitaron da súa poder e da súa influencia para violentar con impunidade aos seus fregueses. Tras décadas nas que a xerarquía eclesiástica se dedicou a mirar para outro lado, o papa Francisco decidiu convocar un cume antipederastia, unha nomenclatura que fai moi pouco tempo fose impensable.
Unha das estratexias máis daniñas do catolicismo pasou por meter baixo a alfombra todo o que non interesaba que se vise. Esa estratexia da simulación que nos marcou culturalmente e que valora as aparencias por amais da verdade. Unha forma de presentarse ante o mundo que levou ao extremo no asunto dos abusos. Foron décadas nas que as vítimas non só non foron atendidas e reparadas, senón que a culpabilidade recaeu sobre elas.
Unha película, Spotlight, retrata de forma descarnada o proceso de iluminación deses crimes na diocese católica de Boston. O xornalismo, o gran xornalismo, unha vez máis ao servizo da causa dos seres humanos. O cume pode marcar un novo paradigma nun dos asuntos máis lamentables dunha organización que non pode aspirar á normalidade sen encarar dunha vez o desmantelamento dunha rede que non só é inmoral senón, sobre todo, delituosa. Nos días previos ao encontro, o Vaticano fixo algún movemento sorprendente. Un dos máis rechamantes, a publicación dunha guía dedicada aos sacerdotes con fillos. Así que, efectivamente, os curas han procreado polo mundo desde que existen, unha verdade certa e comprobable que a Igrexa negou ata agora. Sen entrar en consideracións que só competen aos católicos, a paternidade dos sacerdotes ten tamén consecuencias civís e patrimoniais. Na guía o Vaticano recomenda aos seus clérigos pais que abandonen a sotana e ocúpense dos seus fillos. Unha organización que dá apoio a persoas procreadas por sacerdotes, Coping International, atende cada ano a 50.000 descendentes de relixiosos, co que podemos imaxinar que a estirpe dos curas é frondosa e multitudinaria.
Non parece que o cume destes días vaia a concluír con decisións drásticas que modifiquen de raíz algúns dogmas. Pero poida que tanto detrás dos casos de pederastia como das paternidades desatendidas converja o mesmo asunto: a instrución do celibato que tan mal soportan moitos relixiosos. O dogma, claro, é cousa dos católicos pero as súas consecuencias son cousa de todos.