Algúns, os menos, din «non» á foto. E outros, aínda que acceden a posar co cociñeiro ou os empregados do local, piden expresamente que non se suba ás redes sociais a imaxe. É o que pasou, por exemplo, o domingo pasado con Jorge Javier Vázquez, que acababa de actuar na Coruña. Pero a maioría non pon ningún tipo de inconveniente e exhiben a mellor dos seus sorrisos.
O Bocanegra é un local de cociña de produto que aúna tradición e modernidade e goza dunha localización estratéxica, xusto ao lado do coruñés Teatro Rosalía Castro. Hai anos, esta esquina era A Barra, un entrañable café onde lembro ter entrevistado, por exemplo, a Maribel Verdú mentres os da mesa de ao lado xogaban ao dominou sobre o mármore. Os tempos cambian, os conceptos hostaleiros tamén, pero os intérpretes seguen recalando neste espazo. Que se representa O Prezo de Arthur Miller baixo a dirección de Silvia Munt, pois ao acabar hai que cear algo. Foi o que fixeron Tristán Ulloa, Gonzalo de Castro, para moitos o doutor Mateo; Eduardo Blanco e Elisabet Gelabert, o elenco principal da obra. Que a peza que se representa é Rojo de John Logan, pois se deixan caer polo Bocanegra Juan Echanove e Ricardo Gómez, ao que lle vai custar uns anos que a xente non se refira a el como Carlitos Alcántara. Aquí trátase de adiviñar que estrela vén cear esta noite. O mesmo aparece por alí Ariadna Gil que Ivana Baquero, que con 12 anos gañou un Goya á mellor intérprete revelación polo seu papel no labirinto do Fauno. Pablo Pizarro, ao mando dos fogóns do establecemento, sabe que ten que facer unha cociña de cine para manter esta clientela de estrelas.
BULBOS DE HINOJO
Levaba tempo con ganas de coñecer o Pampín Bar de Santiago. Un deses sitios con encanto ao que non se che ocorrería entrar se non cho recomendou. Dígoo porque a entrada (a min paréceme preciosa) é estreita e o cartel pouco atractivo para un restaurante. Gustoume que Alén Tarrío recíbache cun «boas noites» de benvida. Hai outros negocios de hostalería nos que nin che saúdan cando entras. Ocupamos unha mesa corrida na que primeiro estabamos sos e aos poucos chegaron outras parellas. Decantámonos polas alcachofas, que están en tempada, e a empanada de xoubas que ocupaba parte do mostrador do local. Impoñente. Das máis ricas que tomei ultimamente. De millo, pero coa base ben cocida. «Leva un 60% de cebola e un 40 % de bulbo de hinojo, o que fai que resulte menos pesada. A masa está feita cun 80% de millo, un 10 de centeo e outro tanto de trigo do país», explica Alén. Un xurelo para compartir e unha torta de chocolate delicada completaron o menú. Saín de alí e camiñei por Compostela baixo as estrelas e co sabor da empanada.
