Vólveos tolos. A eles e a elas. Irene Arcos, Verónica na serie «O Embarcadoiro», protagoniza un triángulo amoroso cargado de sensualidade. Aos seus 37 anos, tras moitos nons nos casting, acende a Albufera e suspira pola terra da súa nai. «Non podo estar moito tempo sen respirar o aire galego»
16 feb 2019 . Actualizado ás 21:11 h.Durante toda a entrevista fala con dozura e non deixa de sorrir. Nótase que goza deste momento de éxito repentino despois de moitos anos intentando acadar a meta. Irene Arcos (Madrid, 1981) exprésase coa sinxeleza de quen aínda non se sente unha estrela. Ata confesa que ao seu abueliña Josefina case lle fai máis ilusión unha entrevista en La Voz que o seu éxito na serie de Movistar.
Polo corpo de Irene Arcos , a moza do Embarcadoiro, que volve tolos a homes e mulleres, corre sangue galego.
-No teu perfil de Twitter indicas como cidades de referencia Madrid e A Coruña.
-Toda a miña familia materna, a miña avoa, a miña abueliño, todos son galegos, en concreto da Cidade Vella da Coruña. O meu pai é de Madrid pero leva desde os 12 anos veraneando alí. Desde pequena paso os veráns en Galicia, onde mantemos a casa. E nacín o 25 de xullo, o Día dá Patria Galega. Vin ao mundo en Madrid porque o meu nai non se atreveu a facer a viaxe. Síntome dos dous lados. Ata hai pouco dicía ‘coller no colo'. De pequena no colexio dicía que era galega.
-Segues mantendo o contacto.
-Si, claro. Non podo estar moito tempo sen respirar o aire galego. Conéctame coas miñas raíces, con momentos vividos, a miña infancia, a adolescencia e os mellores recordos dos veráns… Téñolle moitísimo cariño. Cando me preguntan un lugar no mundo para perderme contesto: ‘A Coruña'.
-Aos 37 anos chégache o teu primeiro papel protagonista. Por que tanto tempo?
-Pois porque levo once anos escoitando «non casting tras casting. Saíronme algúns personaxes secundarios e episódicos. O primeiro que fixen foi nos homes de Paco e, cousas do destino, andaba por alí ÁlexPina , director agora do Embarcadoiro.
-Resultou difícil conseguir este papel?
-Gastei zapatillas. Foron tres semanas seguidas de probas. Íasche pola noite e non sabías se che volverían chamar ao día seguinte. Non foi doado, foi pelexado. Agora está sendo o bum porque un papel así che permite asumir responsabilidades.
-Cambiouche a vida?
-A nivel profesional situoume no mapa, pero a nivel persoal sigo collendo o metro e aquí non pasou nada. Certo que me está chegando algunha oferta de cousas, pero todo é moi recente. A día de hoxe non podo dicir que me cambiou a vida, pero agardo que saian máis papeis.
-Que che parece ser unha das mulleres máis desexadas do país?
-Moitas grazas [ri]. Se ti o dis… Pero non me considero a muller máis desexada de España [séguese rindo]. Non me acabo de ver como símbolo erótico, aínda que hai certas escenas como as do arroz que poden converterse en referente. O que si percibo é o cariño do público, que durante os oitos meses de rodaxe é algo do que non es consciente. A xente pregúntame: ‘Pero de onde saíches? Onde estabas?'. E eu contéstolles que facendo casting, escoitando unha e outra vez «non» e volvendo a casa coa dúbida de como pagar as facturas.
-Vesche tan guapa no día día?
-[Se troncha] Moitas grazas pola gabanza. É todo postizo. Puxéronme extensións e o vento móveo todo o intre… Se ve máis onírico que agora, ou na túa casa cando che levantas pola mañá e non tes o ventilador. Unha cousa si que é igual, sempre vou con botas. Cando me dixeron o vestiario souben que non me ía custar nada.
-Pasaches moito tempo detrás das cámaras. Como é posible?
-Acabei a carreira de Comunicación Audiovisual, gustábame estar detrás das cámaras. Pasei por todos os departamentos, técnico de son, de cámara, de montadora de videoclips, de auxiliar de cámara nunha película de Milos Forman... Creo que todo o mundo da profesión debería pasar por produción para ver como é o traballo de verdade.
-Cando decides pasar alén?
-Estaba a traballar en Hospital Central, de auxiliar de cámara, e expóñame que quería ser. Recordo que estaba co trípode pondo cables e pensei: ‘Que fago?'. Tiña a espiral dentro. Desde pequeniña sabía que o meu era ser actriz. Collía os contos de casa e interpretábaos para toda a familia...
-E que fixeches?
-Sóubome mal porque acabara a carreira e tiña traballo. Pero deixeino e púxenme a estudar Arte Dramática. Para pagarme as clases fixen de todo, de teleoperadora, de mil cosas. Pero deime conta de que ese era o meu sitio.
-Pero desde que che decidiches a dar este salto tiveron que pasar once anos para verte como protagonista.
-Si. Durante todo este tempo fun facendo cousas, personaxes secundarios, episódicos... En teatro tiven máis sorte. Traballei ao lado de Ana Diosdado e en obras como Trainspotting. Fíxome especial ilusión porque fomos a actuar á Coruña. Resultou especial.
-Imaxínome que agora, nin tola volverías situarche detrás das cámaras.
-Tamén me gusta a parte técnica, os planos... Traballei de fotógrafa nun xornal cando estaba a estudar. É moi bonito o traballo dos operadores de cámara. No Embarcadoiro o que fan é impresionante, a cámara é un actor máis. Pero ao que me expós dígoche que non. Estou moi ben onde estou e con moita alegría de conseguilo.
-Un soño feito realidade?
-Hai pouco, antes de todo isto, estaba cun amigo dando unha volta polos xardíns do Palacio Real. Díxenlle: ‘Estou a pensar por onde tirar, que facer, como seguir...'. Pero unha vocecita interna díxome: ‘Non che rendas'. O de que os soños se cumpren pode ser verdade. Xa o fun a celebrar co meu amigo.
-Por agora Movistar estreou a primeira tempada (8 capítulos) e nos próximos meses veremos a segunda. Verónica, o teu personaxe, é fundamental na trama. Parecédesvos?
-É o meu corpo, é a miña voz, pero ela ten unha intelixencia emocional máis evolucionada que eu. Hai cousas miñas e cousas dela, que despois de tantos meses de rodaxe quedáronme. A pureza do personaxe, o bonito que mira a vida, fíxome darme conta de moitas cousas a nivel persoal.
-Por favor, un spoiler para os que teñan ganas de máis.
-É que a xente, no canto de ir aos poucos, devorouna. E agora toca agardar. Podo dicirche que se van producir unha serie de acontecementos polos que Verónica vai pór en dúbida certezas sobre as que baseaba a súa forma de vivir, os seus valores. Na segunda tempada veremos a loita que ela ten coas súas sombras. E tamén haberá bastante máis acción.
-E non só en España, parece que a serie triunfa noutros países.
-¡Está a funcionar a nivel mundial! Estreouse noutros países e a resposta é buenísima. Fala de sentimentos e emocións, e iso conecta con calquera cultura e con calquera país. Impresiona moito que non faga falta preparar as maletas para triunfar noutros países como tiveron que facer outros actores e actrices.
- A quen admiras?
-Gústanme as actrices italianas. A Magnani, por exemplo. Aínda que temos físicos afastados véxome moi identificada. En España, moitas, Penélope Cruz é estupenda, Lola Donas, Susi Sánchez, Carmen Maura, Maribel Verdú, Aitana Sánchez Gijon… E, de fóra, hai tantas…
-Poderíase ter rodado «O Embarcadoiro» en Galicia?
-É posible unha Verónica pola Coruña ou Allariz, que é outro lugar que me encanta. Na zona de Vigo estiven algunhas veces pero contróloa menos. O certo é que conseguiron unha imaxe espectacular da Albufera. Ten algo inquietante e belo. Xérache unha vibración especial. Parece que hai dous ceos, o proceso do arroz, que vivimos tal cal. Ofrece un colorido único. Ten algo. En Galicia tamén fose posible.
-Unha curiosidade. Dime unha compañeira que che atopas clips por todos lados.
-Jaja. E como sabe iso? Si, desde que son nena atópomos, non os de Playmobil, senón dos de unir folios ou papeis. Atraio aos clips. Cada día atópome un en calquera lugar. Estiven nun volcán en Lanzarote e ata alí vin un. Non entendo a mensaxe que me manda o universo. É un acertijo que non entendo.
-Que feixes con eles?
-Antes gardábaos e algúns íaos regalando. Agora non. Véxoo pola rúa e non o collo, pero dígolle «vinche».
-Atraes aos clips e agora a miles de persoas.
-Jaja. Tampouco creo que sexa para tanto, pero moitas grazas.
Máis información sobre a serie «O Embarcadoiro»
