Este é o seu ano. María Patiño é líder con «Socialité», o programa que presenta en directo cada fin de semana en Telecinco. Non se pon barreiras ante nada, a excepción do polideluxe: «Non estou disposta a pór a miña verdade en mans do polígrafo nin de ninguén. Pero ninguén é ninguén, eh»
16 feb 2019 . Actualizado ás 12:39 h.María Patiño (Ferrol, 1971) está a arrasar. Presenta Socialité, líder indiscutible de audiencia na súa franxa, colabora en Sálvame e substitúe os sábados a Jorge Javier no Deluxe cando el non agarraches por outros compromisos. Este é o mellor momento dunha carreira de fondo que empezou hai 26 anos e na que moitas veces dixo non, porque o seu criterio está por amais de todo. «Eu respecto tanto á xente que vende a súa vida como á que non. Non creo que valla eu máis que eles», asegura. A credibilidade é a súa ferramenta de traballo máis valiosa, e dita sentenza: «Xamais poría a miña verdade en mans do polígrafo».
-Parabén, es líder de audiencia con «Socialité».
-Despois dun primeiro ano de loita, a verdade é que empeza a dar froitos e estou moi contenta, polo equipo e loxicamente tamén por min.
-Algunha vez criches que chegarías aquí, a presentar o teu propio espazo?
-A ver, eu nunca me imaxinei nin proxectei nunca na miña vida o meu futuro profesional. Eu hei ir vivindo o presente e si que é verdade que cada vez que se parou o tren decidín collelo, co risco que iso implica. Pero ao final o que ninguén me ía quitar era a experiencia. Eu aprendín a presentar en directo, pero nunca na miña vida tiven pensado ser presentadora nin ter un espazo propio. Si tiven pensado a ambición de poder vivir do meu traballo porque, ademais, é que é o único que sei facer.
-Hai pouco dixeches que es a única á que cuestionan como presentadora.
-Bo, porque si que é certo que eu teño un perfil bastante distinto a outros presentadores. Dáche conta que son colaboradora, ao mesmo tempo substitúo a Jorge Javier e ao mesmo tempo presento o meu propio espazo, e moitas veces eu creo que iso dá pé a estar en moitas circunstancias ao mesmo nivel dos meus compañeiros. Non me dá rabia que me cuestionen, porque se non o fan eles fano os medios, e xa estou exposta ás críticas desde que comecei nesta profesión, que vai facer 20 anos este verán na tele e 26 en total. Ás veces é como un rebote, pero non real, non se como explicarche. Eu son moi así de explosións, pero o que realmente me doe garántoche que nunca o verbalizo, e menos publicamente, porque é un xeito de mostrar a miña debilidade.
-A quen estades a desexar cazar?
-Tampouco teño pensado a profesión deste xeito. Sempre digo que non me importa o entrevistado, o que me importa é que a entrevista sexa boa. Nunca tiven ningún reto de ser a primeira en entrevistar a alguén, pero para min é fundamental que o contido no que participo interéseme.
-Anda que non debes de gardar ti segredos de xente...
-Home, como todos os xornalistas. Eu non penso esa frase que se di de: ‘Eu vallo máis polo que calo que polo que conto'. Non, eu vallo polo que conto, e iso téñoo clarísimo, e creo que o valor dun xornalista é o que conta. O que cala non o pode valorar ninguén. Normalmente o que calo é porque é demandable, e logo eu teño o meu propio límite ético. Creo que hai cousas coas que podes facer máis dano e que a min non me compensa persoalmente. Mesmo cando era reporteira de rúa dixen moitas veces que non quería facer algo e non o facía. Tiven moitísima sorte porque sempre me deron esa liberdade, que é un privilexio nesta profesión.
-Hai que saber dicir que non.
-¡Hombreee! A primeira vez custa, a segunda xa menos e a terceira, telo interiorizado. Nese sentido, se non che bandeas e tes un punto de coherencia, respéctanche. Eu sempre me sentín moi respectada polos directores e compañeiros que tiven.
-Con cal dos teus compañeiros quedas se che piden que elixas?
-Bo, Gema López sabedes que é a miña amiga desde hai anos, Chelo García Cortés tivemos ao comezo, pero estou a falarche de hai moitos anos, unha relación complicada, porque ten un xeito de enfocar o xornalismo moi distinta á miña, pero hoxe considéroa unha persoa que se a chamo ás tres da mañá cólleme o teléfono. Tamén teño moi boa relación con Mila Ximénez, con Terelu... é que eu realmente me levo ben con case todo o mundo. E co que non me levo non teño termo medio, son das que podo nin chegar a saudar. Ou practicamente, porque me parece de mala educación negar o saúdo, pero son incapaz de compadrear ou de intercambiar unha frase. Marco distancia, aínda que tampouco establezo ningunha guerra porque me desgasto demasiado e bastante teño eu no meu día a día coas miñas historias, ja, ja.
-Ultimamente désteslle cana a Kiko Matamoros pola súa relación coa súa nova noiva. Créescha?
-Mira, eu si. Créome a relación, a ver, relación dun mes, pero si que creo que son dúas persoas adultas que se están coñecendo. Chamalo amor xa son palabras cunha importancia e un peso que non me atrevo, pero que están xuntos, intiman e atráense, si. Que ademais de todo isto lle van a sacar rendibilidade? Á vista está. El estaa promocionando e convencendo para que se gañe un dinerillo, e vina nunha portada dunha revista.
-Isto de sentarse a gañar un diñeiro é impensable para ti na túa vida, non?
-Pero porque non o sei defender, eu sempre digo que na vida uno ten que facer, aínda que a ninguén lle guste nin o comprenda, o que un sabe defender e no que un cre para que despois as críticas alleas non che debiliten. Entón para min sería unha sensación... é que non me vexo. Non creo niso nin me sinto cómoda, e a vida hame dado a opción de facelo ao meu xeito.
-E como feixes para que ningún dos teus compañeiros solte peza?
-Pois mira, a verdade, encantaríame transmitir a receita, pero non o sei. Eu non cambiei, home, terei evolucionado porque os anos non son só para ter engurras, pero sempre fun a mesma e non teño nin idea do que quero, e non se se mañá me vou tinguir o pelo de louro de súpeto, pero o que teño clarísimo é o que non quero. E logo tamén é que respecto tanto, tanto á xente que vende a súa vida, e ademais creo que non estou por amais deles e considero que achegan tanto ou máis que eu, que se cadra o segredo está en darnos a cada un o seu sitio e en saber quen somos. É como nunha relación de parella, se ti me respectas eu respéctoche a ti. Como se consegue? Pois non o sei. Sigo sendo exactamente a mesma que un día se sentou en Sabor a ti.
-Pero xamais che veremos nun Polideluxe, iso si que o podes dicir.
-Iso si que che vou dicir por que non. Porque me nego a que a miña verdade dependa de ninguén máis que de min. É que a credibilidade, é a miña arma, e se non créesme, terei que esforzarme para que remates créndome, pero non vou pór a miña verdade en mans de ninguén, nin do poli nin de ninguén. Eu cóntoche algo e ti tes a liberdade de crerme ou non, xa me buscarei a vida para darche datos e crédito ao que conto, pero non me dá a gana nin estou disposta a pór a miña credibilidade en mans de ninguén. Pero ninguén é ninguén, eh.
-Fai moito que non vés a Ferrol?
-Ai.... si (detense). Moito, porque ademais faleceron os meus pais, que están enterrados aí ao lado de Ortigueira, e cústame moitísimo traballo volver. Supoño que queda un tempo... Precisamente esta mesma semana colguei unha foto en Ortigueira, e a verdade é que o boto moitísimo de menos, porque pasei a miña infancia alí. Pasaba os tres meses de vacacións do cole, primeiro un tempo en Ourense, daquela uns días en Ferrol e o resto iámonos xa para a aldea, porque alí eramos salvaxes e libres. Eu alí lembro saír á rúa en pixama e non pórche hora porque non había perigo.