Jesús Vidal: «Loitei moito pola miña cegueira e iso axudoume a ver o bo da vida»

YES

JORGE GUERREIRO | AFP

Hai unha semana deixounos a todos cun nó na garganta ao recoller o Goya como actor revelación e cada unha das súas frases é unha lección. É filólogo, dramaturgo e fixo un máster de Xornalismo. «Os prexuízos e a ignorancia son unha gran discapacidade», apunta

09 feb 2019 . Actualizado ás 15:51 h.

Jesús Vidal (León, 1975) é un Goya directo ao corazón, un campión que hai unha semana púxonos un nó na garganta cando recolleu o premio como mellor actor revelación polo seu papel de Marín na película de Javier Fesser. Estudou Filoloxía, fixo un máster de Xornalismo, é dramaturgo e defínese «como humilde, constante e namorado da vida». A súa película favorita é Anticristo de Lars von Trier e se ten que escoller un libro -dime- é O Alpe d'Huez, de Javier García Sánchez. Cada frase súa é unha lección, palabra que rima con emoción.

-Regaláchesnos a todos os espectadores o discurso máis bonito da historia dos Goya. Tíñalo preparado?

-Tiña preparadas as ideas forza, os puntos clave e sobre iso, vendo o feedback que me daba o público, pois me foi saíndo o demais: a emoción.

-A emoción que nos chegou a todos. Pero dixeches unha frase que é un disparo ao corazón: «Eu quixese ter un fillo como eu para ter uns pais como os que teño».

-Si, sae do corazón. E ademais ten que ver coa película, porque o meu personaxe precisamente di: «A min non me gustaría ter un fillo como nós, o que si me gustaría ter é un pai como ti». Xoguei con esa frase, cambieina para dar o meu punto de vista.

-A min gustaríame ter un amigo como ti.

-Pois iso seguro que é posible [risos].

-O teu pai faleceu cando ías empezar a peli «Campións». Que bonito tería sido que che viu recoller o Goya

-Si, pero bo, seguro que emocionalmente me viu. E ademais os seus últimos días foron de sorriso sabendo que eu ía facer unha película, iso si que o soubo, e iso recibiuno cun gran sorriso. Igual que recibiu cun gran sorriso saber que acabara a primeira tempada de Cascas baleiras, foise moi contento desas dúas cousas.

-A túa nai que díxoche cando acabou a gala?

-Pois a miña nai está moi contenta, moi orgullosa. Eles dous, os meus pais, apoiáronme sempre moito na miña carreira profesional e, bo, a verdade é que tanto ela como a miña irmá ven que me chega o recoñecemento e están moi contentas.

-Todo o mundo, supoño. Os teus veciños, os teus amigos, todos se che achegarán pola rúa.

-Si, si, claro. Chégame moito cariño, moita xente dáme as grazas. Dinme que fun o altofalante de moitas persoas, que dei ilusión a moitos pais de persoas con discapacidade para planificar o futuro dos seus fillos, para saber como educar aos seus fillos. Eu tampouco pretendía tanto [risos], pero a verdade é que me están chegando moitas cousas, moito feedback nese sentido. Mesmo de asociacións.

-Ti falas de discapacidade, pero creo que o que evidenciastes os Campións son unhas altas capacidades.

-Si, ao final, o que eu creo máis importante é que as persoas con discapacidade somos persoas. E, claro, esa etiqueta de «con discapacidade» moitas veces non é adecuada porque se fixan no que non podemos facer, no que as persoas non podemos facer, e iso é moi inxusto.

-Ti dixeches: «Os prexuízos son unha gran discapacidade».

-Si, os prexuízos, os medos, a ignorancia... Son unhas discapacidades que hai agora que son horrorosas, moi tristes.

-Sufriches moito?

-Tiven que loitar moito, si. Levo moito esforzo e moita loita detrás, por iso agora non me vou a render. A loita que levo eu foi coa miña cegueira, desde pequeno ata que aprendín a convivir con ela, co apoio da miña familia. Logo si que é verdade que hai moito estigma social en canto a unha discapacidade, que non é a clásica, porque a miña cegueira non é total. E bo, a partir de aí eu o tomei como un acicate, como un reto.

-Supoño que tiveches que desenvolver moitos outros sentidos.

-Eu creo que traballei moito a intelixencia emocional e, á parte diso, as miñas outros sentidos pois si que me fan chegar a ver como é o mundo. A miña vista é moi limitada, só vexo co 10 % dun ollo, e a partir de aí hai que enfrontarse ao mundo e gozar do mundo tamén.

-Gozar da vida...

-Si, si. E do mundo, do que chega, pero non só da vida, de cada elemento do mundo que nos rodea, do mundo que me rodea a min.

-Es actor, dramaturgo, filólogo, fixeches un máster de Xornalismo. Como puideches chegar a todo iso? A ler e estudar todo iso?

-Pois na ONCE me ensinaron a administrarme, déronme medios para adaptarme e logo tamén están o tesón e o esforzo. Recibín unha rehabilitación visual por parte da ONCE

cando perdín o ollo dereito e a partir de aí só hai esforzo, tesón e o gusto polas cousas. Eu, ao ter un pouquiño de vista, leo as cousas moi de preto e iso implica moito esforzo, pero é para min moi valioso poder ler pola forma tradicional.

-Pero por amais de todos eses estudos, estaba a túa vocación de actor. Non querías renunciar...

-Non, non, non. Levaba moitos anos facendo cousas a nivel amateur e fai cinco anos tomei a decisión de dedicarme profesionalmente, e a verdade é que foi moi acertada esta decisión, porque me permitiu entregarme de maneira total ao que era a miña vocación, a miña paixón.

-Tes xa máis proxectos? Sóache o teléfono?

-Bo, teño un proxecto moi bonito agora que empeza mañá: que é cada día ao levantarme crecer como actor e como persoa. A partir de aí quero seguir facendo teatro, cine e quero probarme nalgunha serie.

-Onde tes o Goya?

-O Goya está coa miña nai, se ha ir para León coa miña nai.

-E como é que un de León é da Real Sociedade?

-Porque o meu pai me regalou un equipamento cando eu tiña 7 anos; a Real xusto gañou dúas ligas seguidas e a partir de aí fíxenme seguidor. Fíxache que el era do Athletic de Bilbao e fíxome a min da Real Sociedade.

-Tiveches que aprender a xogar ao baloncesto para «Campións» ou xa sabías?

-¡Claro, eu non xogara nunca! Eu fun xornalista deportivo durante un tempo, son moi afeccionado aos Boston Celtics e á NBA, pero á hora de xogar con xente que está a xogar nunha liga que parecen profesionais, pois requiriu de moito coaching, de moita valentía pola miña banda [risos]. Porque o nivel das ligas de xente con discapacidade intelectual é moi alto, xogan moi ben e entréganse. E, claro, cando había que xogar partidos contra eles pois era para min moi difícil, pero foi moi bonito.

-É tan importante na vida saber perder?

-Si, eu creo que máis importante que saber perder é saber asimilar a derrota e levantarche. Levantarche cando perdes.

-Iso é o que demostrastes coa película. En que dirías ti que es un campión, ademais de en dar discursos?

-Eu non creo que sexa un campión, eu simplemente loito polo que quero e trato de ver o bonito da vida, o lado positivo. E gústame meterme na pel doutros personaxes, pero iso non é un mérito, é simplemente que traballo nisto porque a min me gusta. Traballar no que a min me gusta non me fai ser un campión.

-Que lección lévasche dese equipo de «Campións», dos teus compañeiros, de Fesser, de Javier Gutiérrez?

-Dos meus compañeiros aprendín a ilusión que teñen, a inxenuidade, a transparencia e aprendín que tampouco se renden nunca. E que é tremenda toda a verdade que teñen. De Javier Fesser aprendín a chegar ao límite, si, si, porque é un director que traballa moito cos actores e que os leva ao límite. E realmente aprendín moitas cousas del a nivel de cine, ensinoume moito, fíxome crecer moito como actor e tamén como persoa.

-Como estás administrando esta fama? Séntesche nunha nube?

-Non, síntome que estou a recoller moito recoñecemento, moito cariño, pero tampouco me sinto, dixésemos, na crista da onda. Estou contento deste recoñecemento tanto artístico como a nivel humano. Tampouco hai que sobredimensionar as cousas, eu entendo que isto vén a consecuencia de que a xente o outro día viu o discurso e na película descubriu cousas novas e, jo, eu enténdoo como que estou recollendo ese cariño, un cariño inmenso. Todo isto foi moi paulatino, unha vez que a xente foi a ver a película empézanche a dar moito cariño pola rúa e a raíz do premio a cousa creceu.

-Agardábasche o Goya?

-Non mo agardaba porque había tres actores extraordinarios no meu mesma categoría e un nunca llo agarda. Un sabe que fixo un bo traballo, que fixo o que puido, pero evidentemente desde a humildade teño moi en conta o gran traballo que tamén fixeron os meus compañeiros nomeados.

-Como che definirías en tres palabras?

-Humilde, constante e namorado da vida.