Adora o Bitter e a cor verde, e atrápanos nunha serie que entrou a matar a noite dos mércores. «?Matadoiro? ten un punto moi realista, pero non xulga», di Carmen Ruiz. Ibérica e salvaxe. En metade da nada todo pode pasar...
28 feb 2019 . Actualizado ás 15:54 h.Acaba de empezar a rodar Nais, tras entrar a matar en antena a noite dos mércores con Matadoiro . O thriller ibérico cun aire a Tarantino e os Coen que salpicou de sangue e humor negro. A ficción roza os dous millóns de espectadores, o 13 % de cota de pantalla. Benvidos a Tordesillas, a un lugar onde nunca pasa nada... a un lugar onde todo pode pasar. «Matadoiro mostra esa cousa esaxerada que ten a realidade e que fala por si mesma. Moitas veces a realidade supera a ficción. Mira o masacre de Porto Hurraco…», expón Carmen Ruiz (Madrid, 28 de xullo de 1974), unha das protagonistas da serie, unha muller que deixou o seu traballo fixo en Telefónica para dedicarse a actuar. «Moita xente pensa que deixei Telefónica porque me saíu unha serie, pero non é así. Eu traballaba na empresa, levaba sete anos e xa era fixa. Empecei a estudar interpretación e chegou un momento en que non podían compaxinar as dúas cousas. Con 24 anos deixei o meu traballo fixo para completar os meus estudos, a miña formación como actriz. E síntome afortunada. Estou a vivir do que máis me gusta. Eu sempre animo á xente a perseguir os seus soños hoxe. Mañá non sabemos que pode pasar», di.
-«Matadoiro» arrasa. Co seu primeiro capítulo xa se ha converteu na raíña salvaxe da noite do mércores...
-Estamos moi contentos. ¡Foi un arranque bonito, espectacular!
-É un «thriller» que desatou paixóns, que cheira a sangue e a risco. Sorpréndeche este éxito de público?
-Antena 3 foi moi valente para lanzarse a facer unha serie así, e o público case todo o que dixo foron cousas boas. Pero tamén hai xente á que non lle gustou Matadoiro, porque non lle podes gustar a todo o mundo. Si hai un público que quere cousas diferentes. Xa as ve doutros países, e cando son cousas nosas celébrao aínda máis. A xente ponse contenta ao ver que en España se fan series rompedoras.
-As redes sociais arden e as comparacións xorden por todas partes. Hai quen fala de «Fargo á zamorana».
-Si, compárannos cos Coen, ¡e con Tarantino e todo! A min encántame. Algo hai, creo que si. Pero esta serie non engana, é un thriller que fala cun ton moi particular de cousas nosas. Ten moito realismo, é un pouco bizarra, rara, ten esa cousa do humor negro que a min, particularmente, como espectadora e consumidora de series, gústame moito. É isto de que a comedia estea non nos personaxes, senón nas situacións, no que ocorre, en algo bárbaro que está a pasar e que non che chegas a crer que pode pasar. Isto a min pásame cos Coen e con Tarantino… e ver como esta serie bebe en grandes referentes sen perder ese ser algo noso, auténtico, é estupendo.
-Tamén ten as súas chiscadelas a García Berlanga e a Bigas Lúa?
-Si, total. Os guións son extraordinarios. Recordo que, cando estabamos a gravar todos os do equipo, estabamos a desexar que nos chegasen os guións, o seguinte para saber que lle ía pasar a cada un, por onde ía tirar cada trama. Hai unha trama gorda, a principal, e outras secundarias, que logo talvez se van a ir unindo, pero isto era o que non sabiamos nós, os actores. Estabamos como os personaxes de Matadoiro..
-Que tal no pelello de María José, esa muller de corte tradicional que vende produtos de beleza, mestra de cerimonias da empresa piramidal Esplendor e Vida?
-Ela é moi real. O seu personaxe vén dicir que ninguén é bo ou malo porque si. Todo o que lle pasa a María José ten un punto realista. O ton, insistía o director (Jordi Frades), debía ser así, realista, e para iso hai que estarse medindo continuamente como actriz, para non pasarche nada.
-É unha serie que quere mostrar, apuntou o director, a violencia doméstica, cotiá, a estrutural.
-Jordi Frades non quería que os actores remarcásemos a comedia, senón que o cómico estivese nesas situacións bárbaras, violentas, cotiás.
-Ao drama séntalle ben o humor?
-O ser humano ten iso... É capaz de rirse da barbaridade.
-«Matadoiro» ten conexión coa realidade deste momento político e social que atravesa España?
-Si, pero o bo que ten Matadoiro é que non xulga. Non se pon de parte de ninguén, non presenta un posicionamento ideolóxico claro, é unha ficción obxectiva. Mostra a realidade, pero desde un punto de vista que pode chegarlle a todo o mundo. As situacións son moi reais e están levadas ao límite, o tráfico de drogas cos portugueses ou o machismo… Pero aquí non se dan leccións de nada. Matadoiro mostra esa cousa esaxerada que ten en si a realidade e que fala soa, por si mesma.
-Que momento vivimos en realidade?
-Creo que estamos vivindo un momento moi delicado no social e no político. En política agora hai moita xente desencantada, o cal é lóxico e comprensible, xente que busca alternativas ou que non vota. E leste é tamén o problema. Que non votemos. O desencanto non pode paralizarnos.
-Es feminista?
-E quen non, quen non o é? Ata o meu pai é feminista. E ser feminista non é unha etiqueta, que as etiquetas non serven para nada, é a miña conciencia de ser muller. Son unha muller que sente que as cousas deben ser doutro xeito.
-En redes defínesche como actriz e amante do Bitter Kas entre amigos.
-E a miña cor favorita é o verde, desde pequena.
-Que outras cousas dirías que che definen?
-Son unha persoa tranquila, de estar coa miña xente, de ver películas, de ler. Son unha persoa normal no mellor sentido da palabra normal. Na miña vida, a verdade, son moi pouco actriz.
-Que serie quítache o soño? Cal recoméndasnos ver, ademais de «Matadoiro»?
-Das últimas que vin e encantoume foi Mindhunter. Dá unhas leccións de interpretación tremendas, que dis: ‘Nai miña, pero como se fai iso?'. Tamén me gusta moito Xogo de Tronos e encántame Stranger Things, co universo de todas esas pelis que vimos nos oitenta. Xa teño unha idade…
-Que che fai feliz aos teus 44?
-Fanme feliz, sobre todo, as cousas pequenas. Cambiei niso, no que valoro. Deixei de querer tantas cousas… Uno nunca sabe o que pode pasar. Gozo os pequenos momentos sen agardar grandes cousas. E faime feliz a xente auténtica. Iso cada vez nótoo máis.
-A que número apostas?
-¡Eu nunca aposto nada! Pero encántame o 11.
-Marcaches un gol entre péquelos con «Os Futbolísimos», facendo de nai de Pakete.
-Foi fantástico traballar con nenos. Aprendín mil cosas. Son o público máis difícil do mundo, e o máis sincero.