Lanzada Calatayud leva con humor o nome que os seus pais elixiron para ela
11 feb 2019 . Actualizado ás 10:19 h.«Miña Virxe da Lanzada que ollaches o meu amor, se me dás unha filliña o teu nome heille de pór, para que ame este penedos, esta area e este mar, para que ame esta praia como amou a súa nai». Con estes versos tan emotivos explicou a nai de Lanzada Calatayud, Maruja Álvarez, á súa filla os motivos de pórlle un nome tan atrevido. O poema escribiuno no ano 69 cando casou e tívose que ir do Grove, a súa terra natal. Ela decidiu este nome por amor a esta praia e a este lugar tan especial, que foi testemuña tamén da petición de man que o pai de Calatayud fíxolle á súa nai: «¡Como lle imos pór Lanzada!, e se sáenos tímida?», espetoulle o home de raíces valencianas á súa muller. Pero non houbo negociación posible. Ela tivo clarísimo que a súa filla se ía a chamar Lanzada.
«Imaxínache a broma, sobre todo, en Cádiz, onde vivín algún tempo. É máis, a partir das dúas da madrugada cambiábame de nome e dicía que me chamaba Lola. Cando vin a Galicia pensei que a cousa melloraría, pero foi incluso peor», asegura entre risos a que agora é xerente do Consorcio de Turismo da Coruña.
Nunca lle reprochou á súa nai que lle puxese este nome tan singular e recoñece que non atopou a ninguén que se chame como ela: «Gústame moito o nome de Lanzada», aclara, porque ela mellor que ninguén pode comprender o sentimento que quixo transmitirlle a súa nai: «Imaxínache, sinto a conexión con ela, co Atlántico que me viu crecer, coa felicidade salgada da miña infancia... é unha praia cun poder brutal. Sempre que vivía fóra e pensaba en Galicia, o que me viña á mente e á alma era a imaxe da praia», explica esta muller que cando ten posibilidade acode ao areal pontevedrés a reencontrarse consigo mesma. Para ela, igual que para a súa nai, A Lanzada é o seu reino emocional e todos os 31 de decembro acode a darse o último mergullo do ano: «A auga non está moito peor que no verán», asegura. ¡Uff, que frío só de pensalo!
