NON SEN O meu «CLICK» Cando viaxa, ademais de elixir a roupa, Bea Crespo escolle tamén o boneco que mellor cre que se adaptará ao destino. Deste xeito, dá renda solta á súa imaxinación e garda como lembro unhas fotografías nas que sobra orixinalidade
21 ene 2019 . Actualizado ás 17:33 h.Desde fai cinco anos, cando viaxa, Bea nunca se esquece dos seus clicks. E é que, ao final, sempre acaban saíndo máis que ela nas fotos de recordo. «Eu de pequena xogaba con eles, pero sen máis, como calquera outra nena», lembra sobre a súa primeira toma de contacto cos Playmobil. Pero moito despois, a páxina I Love Clicks, en Facebook, cambiou a súa forma de velos. As publicacións desta iniciativa -agora xa case non ten actividade- mostraban temas de actualidade ilustrados cos famosos bonecos. Ademais, abriron a sección Clickeros Viaxeiros, a través da que os seguidores enviaban as súas propias fotos. «Algunhas moi normais e outras moi curradas, pero gustábame moito velas, parecíanme moi graciosas», conta.
Así que esta ferrolá de 40 anos, Beatriz Crespo Rosas, decidiuse a comprar o seu primeiro click, un guerreiro. «Dixen: ‘Voume comprar un e así mo levo cando me vaia de viaxe'», relata. A primeira foto foi no castelo de San Felipe , na súa cidade. Con todo, para un tipo de paisaxe como a praia «non pegaba moito». «Entón comprei outro, e logo outro, e outro, e empezáronme tamén a regalar. E así empezou un pouco esta afección», conta. Ao principio, colocaba ao Playmobil nunha paisaxe e disparaba, pero agora engade orixinalidade en cada instantánea. Gústanlle moito, por exemplo, as fotos cos bonecos de costas ou que estean a facer algo, «non só posando». «Poderíase dicir que me profesionalicei, entre comiñas. Vexo as fotos do principio e compároas coas actuais, e as de agora teñen moito máis rolo», valora.
No entanto, para o álbum tan curioso que creou, foi imprescindible outra afección: viaxar. «Encántame. E cando viaxo, segundo onde vaia, lévome un click que teña que ver co sitio. Entón, se vou a Canarias, un que teña bañador ou un surfeiro. Mesmo aínda que sexa por aquí preto, se se que vou ir a un sitio e teño algunha foto na cabeza, tamén levo algún», engade. Deste xeito, no seu Twitter (\
Unha das súas favoritas é en Campo de Criptana, onde un click converteuse no Quixote. Todo, só cun iPhone e sendo «moi pouco amiga dos retoques». «Nas redes xa me din por que non fago esta ou aquela foto, ou mesmo me encargan algunha», asegura. E iso que é unha afección que espreme nos días libres que lle deixa o seu traballo na sección loxística de Inditex. «A primeira que se divirte con esta afección, digamos peculiar, son eu. É unha forma de dar renda solta á creatividade. E non pretendo nada máis. Simplemente, divírtome, encántame a fotografía en si, á xente gústalle, e é estupendo», conclúe Bea.