Prefire máis falar de memoria que de nostalxia, pero os seus «Cachitos de ferro e cromo» ponnos a pel de galiña. «Calquera tempo pasado non foi mellor», asegura quen se pasou horas e horas gravando cintas para os seus amigos: «A música é unha paixón»
11 dic 2018 . Actualizado ás 01:27 h.Virginia Díaz (Madrid, 1974) é a cara de Cachitos de ferro e cromo, o programa de música da 2 que xa cumpriu seis tempadas cunha audiencia envexable. Un éxito que a presentadora achaca a un equipazo que se deixa a pel en darlle moito dinamismo e pórlle moito sentido do humor ao arquivo de TVE que «é un auténtico tesouro». Virginia respira música en cada resposta e si, é das que se pasaba horas e horas gravando cintas de casete para os seus amigos.
-Foi difícil acertar con «Cachitos», pero máis foi manterse, non?
-Si, para afianzar ao espectador hai que ter máis ou menos unha linguaxe e ofrecerlles un contido divertido e de calidade, que ao mesmo tempo lles estea achegando información.
-En que che cambiou «Cachitos»?
-Eu dou as grazas por traballar cos seres humanos que hai detrás. Eu dou a cara, pero o traballo que realizan os do equipo, os realizadores, os guionistas..., que son todos de Radio 3 e que teñen un sentido do humor enorme, é unha sorte. Aprendo moitísimo. É un programa que nos serve para lembrar moitas escenas da nosa vida e faiche ver tamén como antes arriscaban máis en televisión.
-Tirades da nostalxia. É un filón?
-Eu creo que máis que da nostalxia tiramos da memoria. Non é cuestión de calquera tempo pasado foi mellor. Non sempre son recordos nostálxicos, xogamos máis coa memoria.
-A ti de onde che vén esa paixón?
-A min gustoume a música moitísimo desde que teño uso de razón. De pequena dedicábame a gravarlle aos meus amigos as cintas de casete, as cancións que máis me gustaban. Divertíame moitísimo e regaláballas a todo o mundo. É algo moi vocacional, a música é unha parte fundamental do ser humano. Nós, desde que somos xestados, estamos a escoitar música, durmimos aos bebés con música... A xente maior ou quen teñen algún problema relacionado coa memoria, o máis probable é que se esquezan de quen son os seus fillos, pero lembran as cancións de cando eran novas. Algo terá a música, que nos move dun xeito sobrenatural e poderosa.
-Amansa ás feras, pero levántanos o ánimo. Que escoitas ti para motivarche?
-Hai moitas cancións, pero ultimamente escoito unha infalible de Two Door Cinema Club, que se chama What You Know, un tema do 2010, que non chega a 3 minutos, pero anímame moitísimo. O meu pai púñanos a ABBA, e con calquera delas vánlleme os pés, e as de Boney M.
-Niso combinas ben. Gústanche todos os estilos? Ou es remilgada?
-Que vai, que vai. Son cero prejuiciosa e teño os oídos moi abertos a calquera tipo de música. Gústame o punk, a música disco, o rock, o que sexa, sempre que teña calidade. Iso seguro.
-O teu pai púñache a súa música, pero non tiveches un mestre, nin un melómano ao lado...
-Non, non. O que pasa é que cando eu era pequena había moitos referentes musicais; nas emisoras escoitábase moi boa música e agora iso non pasa. Eu o primeiro vinilo que me comprei foi A canción de Juan Can. Nós, en 1987, escoitabamos a Radio Futura, a U2, a The Smiths, a The Cure, a Dire Straits, ao Último da Fila, pero nas emisoras de radio fórmula. E nos programas de televisión, tamén cando saías ás discoteca púñanche esa música, pero en calquera sitio, por exemplo en Pedro Bernardo, que é o meu pobo. Eu, é verdade, tiña un par de curmáns maiores que eran os que me ían dicindo o que soaba mellor. Logo, claro, tiña esa vocación porque o meu irmán escoitaba o mesmo e non é tan musiquero. Agora intento inculcarlles esa paixón ás miñas fillas.
-Elas que escoitan?
-O que nós lle pomos. A maior agora ten 10 anos e sempre lle dicimos que, mentres non escoite cancións que vexen ao ser humano, ten vía libre. A pequena ten menos filtros, porque só ten 4 anos, pero onte estaba vendo o concerto de Queen e gústalle moito We Will Rock You [risos].
-«Bohemian Rhapsody», coa peli, petouno.
-Claro, claro. Aos nenos non lles gusta a música infantil, gústalles a música. E cando dicimos que a xente nova só quere escoitar reguetón non é certo. Os adolescentes non só escoitan iso. O importante é que escoiten moita música e música boa, para que poidan elixir, verás como logo en lugar dun cachorro quererán un bo solombo.
-«OT» tamén lles gusta. Que opinas?
-Bo, que é un talent show, un concurso e que ten moito de reality. A música que vemos son versións doutros grupos. A min paréceme que é un programa que está ben, que no 2017 fixérono fenomenal, e a través das redes moveron a moito público porque os concursantes tiñan unha bagaxe musical importante. Eu prefiro ver aos autores desas cancións en directo. Os talents teñen que estar, se hai demanda debe haber resposta, pero tamén programas de música en directo, ¡ou en play back! A min agora xa me daría igual [risos], pero que teñamos referentes musicais en televisión.
-Unha xeración como a nosa que creceu con «A idade de ouro», «Aplauso»...
-Si, é que houbo un momento que había 15 programas de música, e só existía Televisión Española. Agora hai unha chea de canles, e excepto TVE e un de pagamento, non hai espazos musicais, só algunha actuación solta.
-Estreouse «A hora Musa».
-Síiii, foi unha bocanada de aire fresco, unha marabilla. Eu antes vía a televisión á carta, pero agora os martes digo: «Hai que ver a tele». E síntasche cun gusto... Remata Cachitos, daquela A hora Musa, e cando acaba, ás doce da noite, a min apetéceme tomarme uns gin tonics e non irme a durmir, ja, ja. Véñome arriba.
-Ti quererías ter presentado ese programa...
-Encantoume, paréceme un lujazo, en directo e con entrevistas. Pero Maika Makovski é marabillosa, ten moita naturalidade e faino moi ben.
-Que che parece o bum de Rosalía?
-Que fixo un disco impresionante. Parecía que todo se inflaba cando só sacara dous singles, pero cando publicou o disco hame gustado moitísimo, superou as miñas expectativas. Ten unha produción impresionante, soubo traer o flamenco ao século XXI, mesturalo tan ben. Ela canta tan ben, é un disco conceptual, con tanto mensaxe... Paréceme que consegue un pouco o mesmo que Cachitos, atraer a distintas xeracións. Cando hai calidade hai calidade.
-E á parte de Rosalía?
-Pois eu creo que agora temos unha calidade musical en España que río eu dos oitenta. Hai cantidade e calidade de grupos impresionantes. Eu estou moi enganchada coas cancións de Moito, o grupo de Martí Perarnau, un tío genialísimo. Tamén Miss Caffeina, Vetusta Morla, que é un mito. Dubido moito que haxa outro grupo que veña e esgote entradas como Vetusta. Eles fixérono en moi pouco tempo, e non son cancións especialmente accesibles, seguen o seu camiño e non se venderon. Os seus temas están moi pensados, hai moito traballo e témonos que fixar moito nas bandas de agora: Zahara, Os Vinagres, Second... Se houbese máis programas na tele e soase isto na radio tería chegado a moita xente. Os músicos desta xeración foron invisibles durante moito tempo, por iso é tan necesaria A hora Musa. Eu recomendaría que se prestase atención a esa escena.
-Imaxínache que mañá tes que rescatar un só vinilo da túa casa, só un.
-Rescataría o que che mencionei antes: A canción de Juan Can. Seime as cancións de memoria, ¡e mira que era difícil! [Risos] Non hai unha estrofa que se repita, todas teñen moita carga, pero ese disco é o meu disco.
-E un programa de «Cachitos»?
-Un que chamamos Cancións Gourmet, que salivas todo o intre polos grandes artistas que saían: Nina Simone, Ramones, Kiko Veleno... Era para quedar coa boca aberta. E esta tempada hai un que é xenial: chamámolo Cachitos Indie, para borrar dunha vez ese adxectivo que o único que fixo é pór barreiras. Non me gusta nada o de indie , se algunha vez o uso, é porque se me escapou. Non se que significa, e o único que fai é levantar prexuízos, do mesmo xeito que mainstream. Eu só quero diferenciar música de calidade e música que non ten calidade, e a partir de aí camiñemos xuntos.