E ti, como concilias co teu can?

YES

MARCOS MÍGUEZ

SON UN MÁIS DA FAMILIA Hai que mirar polo seu coidado coma se dun fillo tratar. Así que se non hai dous ollos en casa vixiando os seus pasos, ás veces hai que buscar solución, que pode pasar por deixalo coa familia, cun canguro ou matriculalo na escola. O que sexa para evitar dentadas inesperadas

03 dic 2018 . Actualizado ás 09:59 h.

Kiara (a perrita pastor alemán de ano e medio da foto) non se perde unha. Os seus donos, Lorena e Esteban, lévana a todas partes. «A non ser que saibamos que imos ir a comer a un restaurante e vaiamos estar dúas horas ou a un centro comercial que non pode pasar, pero se non vén a todo», explica Lorena.

MARCOS MÍGUEZ

Lorena e Kiara: «Se é para pasar media hora sempre a levo comigo, ata a facer a compra»

Non mente. Kiara vai ata a facer a compra. «Si, si, se é para media hora lévoa sempre no coche. Déixoa cos portelos un pouquiño abertas e queda tranquilísima», engade a súa dona. Esta conciliación coa vida doméstica é posible (agora) porque Kiara pórtase moi ben. Ao principio non era así. «Tiña moita inquedanza. Chegounos a romper un sofá cando era cachorro», explica. A Lorena as dentadas de Kiara non lle pillaron por sorpresa. Xa tivera outra mascota que fincaba os cabeiros onde non debía.

Pero cando Kiara botoulle os dentes a un moble, a súa parella moveuse para pórlle solución. E así foi como deron con Óscar Roel de D Cans School, un centro canino de Sada. Comezaron indo con ela a clases soltas varias veces á semana, para que, entre outras cousas, aprendese certas normas de comportamento, pero polo medio xurdiu o problema do traballo de ambos. «Eu estou encantada, deixámola de luns a mércores desde primeira hora, que a leva a miña parella, e ás veces cando a imos recoller a iso das catro da tarde, aproveitamos para dar algunha clase, outras veces, imos despois... Cadramos os horarios como podemos», sinala Lorena, que está moi contenta do cariño que recibe o seu animal. «Estamos supercontentos, porque cando tes unha persoa de confianza, que sabes que vai tratar ben ao can, e que adestra con el, que vai estar en perfectas condicións -engade-... Non tiñamos outra opción, ademais de que os nosos pais traballan, non lles deixariamos ‘ese marrón'». Por non falar de que Kiara vai encantada. queda feliz os días que lle toca ir ‘ao cole', aínda que como todo comezo escolar tamén tivo unha fase de adaptación. Aos poucos os seus donos notaron grandes avances e a día de hoxe ata queda algún intre soa en casa. «Unha hora ou dúas como moito, non as sete do traballo», matiza. Iso si cando queda de Rodríguez, acoútanlle/acóutanlle unha zona para evitar males maiores. «Adoitámola deixar na entrada, que lle colle o baño tamén, e é onde lle pomos a comida e a auga», explica Lorena. Di que desde que adestra con Óscar pórtase moitísimo mellor pola rúa, failles máis caso, pero «é moi bruta e non se dá conta do que mide e do que pesa, por iso ás veces cando ve nenos salta porque os quere saudar, e consegue o efecto contrario», comenta Lorena.

Con previo aviso e baixo dispoñibilidade, Kiara tamén se pode quedar as fins de semana na escola. «Nós só tivemos esa necesidade unha vez, pero dáche moitísimas opcións, non tes problema, a non ser que xa teña outros cans e teña ocupado a cota», di Lorena, que sinala que tamén é unha opción válida para aqueles cans aos que non lles chega a terapia un par de días á semana e necesitan un intensivo. Como a convivencia de Lorena e Esteban con Kiara, porque, «se non estamos a traballar, sempre está connosco».

ANGEL MANSO

Mariquiña e Mincha: «Paso a noite en vela por se se esperta»

A pequena Mincha dorme nun berce de cartón. Aniñada sobre unha mantita descansa do outro lado do mostrador do estanco de María Bazarra. Mariquiña, como a coñecen todos os seus amigos ?«o meu marido é o único que me chama María»?, acaba de estrearse como dona e coidadora desta pequena cocker spaniel de cor marrón. Despois de criar a catro fillos, de 16, 15, 12 e 8 anos, Mariquiña sabe ben o que é conciliar, máis agora coa pequena Mincha na familia. «Teño catro fillos homes e Mincha é a miña compañeira de fatigas», conta cun sorriso mentres mira con tenrura a esta cachorrita. Pola porta do seu estanco, xunto á praza de San Nicolás, na Coruña, entran moitos curiosos que queren coñecer a Mincha. «Pregúntanme: Pódoa ver? E eu feliz de ensinala». A Mariquiña cáeselle a baba.

«Mincha chegou ás nosas vidas porque Juan, o meu fillo de 12 anos, levaba tempo pedíndonos un can. Cando asumín que o podía coidar, que estaba convencida de que ía poder prestarlle toda a atención que necesitan, demos o paso», explica Mariquiña. Vela tráelle á mente bos momentos: «Faime lembrar a miña época de coidado dos nenos, cando eran máis pequenos. Sinto a necesidade de protexela, de darlle cariño». O primeiro día que a colleu nos brazos rouboulle o corazón: «Mireina e pensei: ‘Como vou deixala soa en casa tan pequena?'». Mincha case sempre está con ela. «Se a deixo en casa, con catro nenos, sempre hai alguén que se encargue de coidala. Pero a maior parte do tempo está comigo».

FAN Os RECADOS XUNTAS

Pola mañá baixan xuntas, Mincha na súa bolsita, e as dúas fan todos os recados antes de entrar a traballar. No estanco, Mincha está no seu berce ou dando un paseo por un espazo acoutado que lle prepara Mariquiña. «Cércollo e aí está, cos seus mordedores e os seus xoguetes», apunta. En casa, Mincha «é unha máis da familia». «Cando vía a outras persoas que tiñan can nunca pensei que lle puideses chegar a querer tanto, pero pasa. Cando collín en brazos a Mincha pensei: ‘Teño un bebé'», confesa. A perrita é o centro de atención: «Todas as conversacións na familia viran ao redor dela. Se comeu, se fixo tal cousa… Tennos a todos namorados».

Ela tivera un can cando era pequena. «Pero nos últimos anos non. Criar a catro fillos xa é bastante», sorrí. E como está sendo a adaptación á pequena de catro patas? «Está a custarme, pero merece a pena. O peor é pola noite. Os meus fillos xa son maiores e fai moito que non pasaba tanto tempo esperta. Pero agora volvo pasar a noite en vela e estou pendente por se se pon a chorar para facerlle un pouco de compaña», confesa Mariquiña. Conciliar, por agora, resúltalle doado. «No meu caso si porque son a xefa, veño ao meu negocio con ela e me amoldo ao que hai. Tampouco coinciden co traballo os seus horarios para comer: almorza antes de vir e come cando chegamos a casa», apunta. «Por agora en todos os sitios nos que entrei non tiven problema. Pero supoño que é algo que irei vendo co tempo, cando sexa máis maior. Aquí sempre deixei entrar aos cans, aínda que a xente sempre pregunta antes». En casa Mincha é a raíña. Algún celo entre os catro fillos? «Non mo din directamente, pero un pouquiño si que se celan e dinme ‘mamá, deixa a Mincha que xa lle deches moitos bicos hoxe». 

Mauricio e Yuma: «Teño unha especie de custodia compartida»

«Encántalle a hora do café». Yuma mira intensamente todo o que pasa ao seu redor desde o colo do seu dono. «Está moi humanizada», conta con orgullo Mauricio. Ao seu lado está Ana, amiga de Mauricio e outra das coidadoras de Yuma. «Temos unha especie de custodia compartida». Pola semana, Yuma dorme en casa de Ana. E durante o día e as fins de semana pasa o tempo con Mauricio. «Facémolo así para que nunca estea soa», explican. «Teño un laboratorio de ortodoncia xusto debaixo do piso de Ana, e cando teño que facer algunha saída vén comigo. Intento estar con ela sempre que podo. Lévoa a facer recados (encántalle ir na moto) ou a correr. É parte da miña vida», recoñece o dono desta pequena de orellas negras e cara de boa.

Os PLANS

A pequena de tres anos e medio chegou á vida de Mauricio cando unha amiga se tivo que ir vivir a Suíza. «Tívena comigo un mes a proba, a ver se era capaz de adaptarme aos seus ritmos, se tiña tempo de coidala», confesa. «Está moi acostumada estar con xente. Cando quedamos con amigos séntese feliz, encántalle que lle dean mimos. Pero tamén ten a súa parte independente», asegura Mauricio. «Non fago plans sen incluír a Yuma. Non é a primeira vez que non baixo a cear con algún amigo porque non deixan entrar cans nese restaurante. Agora, por exemplo, estamos buscando unha casa para pasar fin de ano e a condición é que admitan animais para que Yuma tamén poida gozar da festa como o resto». Mauricio lévalla de viaxe, «en Lisboa pasoullo de marabilla», e a todas as actividades que practica ao aire libre: a escalar, a correr, en barco… Yuma é unha perrita deportista. É doado vela, coa mesma cara de felicidade coa que pasa a tarde nunha cafetería, gozando sobre unha táboa de pádel surf ou navegando. «A palabra máxica é ‘¡Imos!'. Cando llo digo xa sabe que hai festa», explica Mauricio.

No seu día a día, e coa axuda de Ana, consegue que Yuma séntase querida. Pero bota de menos algunhas medidas que axuden á conciliación animal. «Por exemplo, nos supermercados non adoitan ter onde deixar aos cans. E ás veces non entro porque me dá medo deixala soa na porta. Pódese pór nerviosa e escapar correndo ou poida que lla leve alguén. É un xesto que non custa moito e que as persoas que temos can agradeceriámolo». Cando ten que facer algún recado rápido, Mauricio tamén tira da axuda de Carmen, a dona do meu Bicho, unha tenda de coidado de mascotas nas galerías de Médico Rodríguez, na Coruña, moi preto de onde traballa. «Déixolla un momento mentres fago algunha entrega», explica.

Yuma móvese pola praza de San Pablo como peixe na auga. Aí ten á súa cuadrilla perruna. «Pola noite reunímonos todos os donos de perrillos do barrio e xogamos con eles, ás veces cae unha cañita os venres», conta Mauricio. «Hai que organizarse para darlle vida social». Con Yuma viviron moitas emocións. Ana lembra o día que a pequena cadela foi mamá. «Foi un momento moi bonito, apoiábase moito en min e sacou un instinto maternal que non viramos». En casa de Ana, Yuma tena totalmente conquistada: «Sabe que é a raíña do piso. Ela é a que elixe sitio na cama e a que manda». Acábase a hora do café e é hora de saír á rúa. Ponlle o seu chubasquero e Yuma move o rabo con ganas de máis. Mauricio a chama. Pronuncia a palabra máxica: «¡Imos!».