Alejandro Rivero de Aguilar Pensado xa é coma se fóra da familia. Apenas transcendeu del o que La Voz contaba esta semana: tras unha carreira académica brillantísima, o ministro Pedro Duque entregoulle o premio nacional de fin de carreira por ter culminado os seus estudos de medicamento cun expediente que atraganta e exhibir un dos títulos de neurólogo máis lustroso da historia. Só por todo isto, Alejandro xa sería unha persoa extraordinaria, un suxeito noticiable, un protagonista natural de titulares, un deses que se detén nunha biografía exemplar para devolvernos a todos un reflexo fermoso e non o habitual monstro cóncavo co que adoitamos ver a realidade. A de Alejandro estaba chamada a ser unha historia luminosa, un relato pracenteiro da nosa realidade, unha constatación do ben que podemos facer as cousas, un caso para sacar peito, a mellor versión de nós. Pero, vaia, vaia, Alejandro viña con letra pequena e coa mesma normalidade coa que se fixo neurólogo a golpe de cum laudes, o próximo 21 de maio presentarase no Inem ou percorrerá España para entregar currículos. E aquí é onde a banda sonora da primavera de Vivaldi empeza a distorsionar ata converterse nun autotune avariado. Alejandro Rivero de Aguilar Pensado, alumno excelso deste país galego, exemplo supremo de bo cidadán, xuvenil dedicado en corpo e alma á súa formación, exquisito no cumprimento das súas obrigacións ten como perspectivas inmediatas o paro ou a peregrinaxe curricular. Que ben.
A ESTRUTURA MÁIS COMPLEXA
E é aquí onde, de súpeto, Alejandro, convértese en alguén da familia. É inevitable visualizalo na cara dunha adolescente que debe tomar decisións inmediatas, á que tratas de transmitir a importancia de estar formada, o pracer que proporciona a sabedoría, a grandeza moral do estudo. A cara desa adolescente mestúrase coa de Alejandro e resulta inevitable pensar que algo estamos a facer fatal.
Na súa conversación con Elisa Álvarez, Alejandro non parecía indignado. A neuroloxía apaixónalle porque traballa con «a estrutura máis fermosa e complexa do universo coñecido, o cerebro humano». Unha estrutura que como sociedade temos avariada se o destino de alguén como el é visitar en maio a oficina do Inem.