VICTOR LERENA

27 sep 2018 . Actualizado ás 05:00 h.

Había dous aspectos inevitables naquela muller que cada día che sentaba fronte á tele para escoitar as noticias. É certo que non había entón alternativas, pero aquela obrigación era francamente grata. Rosa María Mateo era voz e mirada. Fora dotada con ese infrecuente magnetismo, involuntario e implacable, co que algunhas persoas transitan pola vida, xa saben. Os seus ollos e aquel ton esférico e confortable eran suficientes para que todas as noticias fosen cribles. En realidade puidese facer verosímil o suceso máis absurdo. Ela habitaba naquel estudio e tras aquela mesa que no mundo-led lembramos de cartón pedra. Foi nunha época moi anterior a esta, cando os locutores de televisión non eran como nós. Por non ter, non tiñan nin pernas. Aparecían, puntuais, á súa hora; contaban o que sucedía sen que ninguén o contou antes e desaparecían ata as nove. Nada se sabía daqueles seres á marxe das súas noticias. Aquela rixidez era pura orde.

Coa Mateo era imposible non quedar. Cada telexornal era unha lección de como abordar o teleprompter, de como entoar, de como conseguir que che creses que o que contaba contábacho a ti en exclusiva. Seguro que aquel éxito tiña que ver co seu concepto do respecto e cunha convicción que lle asomaba no medio da calma. Cebrián púxoa no Telexornal e Erquicia no Informe semanal de Ana Cristina Navarro, Carmen Sarmiento, Soledad Alameda, Antonio Gasset, Javier Basilio, Ramón Colom ou Baltasar Magro... Logo foi despedida por teléfono de Antena 3, toda unha lección de clase, oia.

Con toda esa mochila ás costas se presentou o martes Mateo no Congreso dos Deputados. A comparecencia presentíase previsible, co consabido pimpampum, que esgotador. Acudía como xefa provisional de RTVE, pero alí compareceu a xornalista. E coa mesma calma implacable coa que nos narrou a Transición, converteuse na portavoz dun pálpito colectivo: «Estamos un pouco cansos de todos os políticos», «son independente e ninguén me vai a dar ordes, nin vostedes nin ninguén», «vostedes só se interesan por TVE cando a poden controlar», «non son podemita, non son socialista, non son nada», «creo profundamente na liberdade e quero dicirlles que a miña liberdade lles beneficia»... Esa certeza, esa firmeza, esa convicción...