Empezou diante da cámara na serie «Mareas vivas» e creceu en «Maridos e mulleres». Pero deu o salto ao panorama nacional en «O internado». Nunca tivo un plan B, actuar é a súa vida e agora chega o seu momento, na estrea da terceira tempada de «As mozas do cable»
23 ene 2019 . Actualizado ás 20:41 h.Martiño Rivas (Vimianzo, A Coruña, 1985) váleo todo. Máis simpático que as pesetas e moi familiar, ten claro para quen é a primeira chamada se hai unha novidade que contar: «Se me dan un papel chamo á miña nai», confesa.
-Cando lle dixeches á túa familia que querías ser actor, apoiáronche ou se botaron as mans á cabeza?
-Non, non creo que nunca fosen remisos a ese camiño. En realidade nunca se produciu unha conversación dese tipo. Empecei en Mareas vivas cando tiña 13 anos, fun a un cásting aberto que se celebraba en Camariñas e colléronme. Foi a miña primeira experiencia así, logo foron sucedendo cousas de forma natural, non me tiven que pronunciar respecto diso.
-Cales son os teus mellores recordos de cando rodabas «Mareas vivas»?
-Ríame moito con Luis Tosar, el facía do meu padrasto, bo... máis ben eu facía do seu fillastro [risos] e el tiña o papel de serio, pero fóra de escena partíasche de risa con el. De pequeno asocias o traballo a unha carga, pero ao chegar alí deime conta de que toda esta xente á parte de traballar tamén se divertían moito ¡e estaban moi tolos! Eu non sabía que quería facer coa miña vida, pero quería ser un pouco tolo, como eles.
-E botas de menos ese momento, vivir en Galicia?
-Si, claro, boto de menos á familia, o clima... A patria dun é a infancia, e toda a miña infancia foi aí excepto un ano que vivín en Dublín, que ademais era moi similar a Galicia. Todo está ligado á miña infancia. Tamén vivín en Tui, en Arzúa, en Vimianzo... os meus mellores recordos viran ao redor deses anos.
-E por que cambiabas tanto de casa?
-É que a miña nai é profesora de instituto. Entón, ao empezar non tiña un destino fixo, íana destinando a distintos lugares da xeografía galega. O primeiro destino fixo que tivo foi Vimianzo, onde estivemos sete anos.
-En quen che fixas á hora de actuar?
-Fíxome nos que están sempre no seu lugar e non se deixan levar polo seu ego. Encántame Emilio Gutiérrez Caba e outros moitos compañeiros cos que tiven a sorte de traballar, como Luis Zahera, Tosar, Miguel de Lira... En verdade o culmen da miña carreira sucedeu cando tiña trece anos [risos]... Desde entón todo ha ir costa abaixo.
-Como crees que se consegue forxar un selo propio? Tes o teu?
-Creo que aínda estou nunha fase de formación. En cada proxecto empezas de cero, posche a proba e eu noto que non teño un método. Non repito cousas no tempo á hora de actuar. A historia, o momento no que estás ou con quen traballas é o que che vai impondo o trazado. Teño a sensación de que cada vez que me chega un papel novo é como un enigma a desentrañar. Nunca penso que o vou dominar á primeira. O que si é verdade é que cada vez me sinto máis a gusto comigo mesmo, estou máis acougado.
-Que tal levas o de madrugar para as rodaxes?
-Pois o que vou levando mellor é o de irme a durmir a unha hora prudente, aínda que cando me sinto máis lúcido é pola noite... vou aprendendo. Cando me saíu o traballo de Maridos e mulleres chamáronme e dixéronme: «Mañá tes que estar aquí ás seis». E eu, inocente de min, dixen: «Pero as seis da mañá ou da tarde?». E el díxome: «¡Da mañá, claro!», e eu díxenlle: «E iso por que?». E díxome: «¡Polo sol!». Colguei o teléfono e pensei... Polo sol? Pero que somos, granxeiros? [risos].
-Vaise a túa timidez no momento en que empezas a rodar?
-Vaise, é o máxico deste oficio. É unha das razóns polas que me dedico a isto. A maioría dos actores que coñezo son tremendamente tímidos. Creo que ten que ver con que temos medo ou vertixe de que o que sucede na vida non depende de ti mesmo, por depender soamente do destino. Na interpretación tes uns instrumentos e xa sabes como se vai desenvolver a historia, sabes cal é o comezo e o final, non hai sorpresas. Na vida non sabes por onde che van saír as cousas, e para min isto de ser actor é un alivio, polo menos durante unhas horas se o que vai suceder no meu mundo, é moi terapéutico para min [risos].
-E que tería pasado se a primeira vez que che dixeron un «non o deixaches?
-Non, é un imposible. Non contemplo a rendición nese aspecto, sempre din que hai que ter un plan B e eu non o teño. Se non puidese ser actor, intentaría escribir, estar no departamento de arte ou produción, pero sempre algo vinculado á televisión, ao teatro, ao cine... Algo disto. De pequeno quería ser futbolista. Era o raro porque en Vimianzo todos querían ser padeeiros e ter un chimpín, pero aos 10 anos deime conta de que non tiña as facultades para ser futbolista. Pensei en ser fisioterapeuta tamén, pero logo dixen: «Que fago eu en Fisioterapia?». Así que se non puidese traballar algún día como actor, querería estar preto. Paréceme unha profesión máxica.
-Entón, perdemos a un gran futbolista ou gañamos un bo actor?
-Non, un gran futbolista seguro que non. Xogaba no Lóstrego de Elviña e o meu adestrador un día nun partido, no que estaba bastante encabuxado, por certo, porque iamos gañando 3-0 peros parece que non lle parecía suficiente... Colleu e díxome: «Martiño, ti es especial por dúas cousas: a primeira, nunca vin a ninguén que corra tanto nun campo de fútbol como ti, e a segunda, nunca vin a ninguén que corra tanto ¡sen sentido!». Foi unha frase lapidaria na miña carreira futbolística. Fíxome abrir os ollos. Tecnicamente era moi limitado.
-Carlos Cifuentes , de «As mozas do cable», é moi ambicioso, e ás veces, un pouco malcriado. Levaríasche ben con ela na vida real?
-É un pouco linguateiros pero ten bo corazón. Polo menos deixaríalle que me invitase a un par de cervexas...
-Que farías se puideses teletransportarte aos anos vinte?
-Daríame un paseo pola dársena coruñesa. Gustaríame ver como era a Coruña entón, pasearía pola Rúa Real, polo Obelisco, iría ver o castelo de San Antón, que seguro que estaba impresionante e separado do paseo por aquela época. Daríame un paseo longo e logo botaríame unha sesta na torre de Hércules. O percorrido por Coruña non pode deixar de lado onde agora están os edificios do Papagayo, subindo a rúa Panadeiras ata onde estaba o Campo dá Leña. Cando eu era neno, o Papagayo era o barrio chinés, o barrio máis lumpen e escuro da Coruña. Encantoume darme un paseo por aí nos anos vinte. Se volvese a esa época, tamén me encantou levarlle un brazo biomecánico a Valle-Inclán, aínda que fose a cambio de estar a compartir unha ou dúas horas de conversación, porque el era un gran moderno. Tiña un mundo interior tan persoal e unha imaxinación tan incrible que case parece que puidese formar parte dunha das súas historias. Ese brazo sería unha forma de agradecerlle o seu legado.
-Notouse moito o salto internacional ao facer unha serie de Netflix?
-Non o notei moito a verdade, só que agora no Instagram chéganme algunhas proposicións de matrimonio desde Costa Rica, pero á parte diso nada novo [risos].
-Cal é a palabra que máis dis ao longo do día? E por que?
-[Escóitase o son «Bfffff»] Non é unha palabra, é unha espiración sonora, o son da resignación, creo...
-E que che pasa a ti para que fagas iso tantas veces?
-Pois... eu planeo a miña vida pola mañá, antes de saír da casa, e ao longo do día todos os plans se me van á merda. Sempre me ocorren todo tipo de desgrazas [risos].
-Nunha entrevista contáchesnos que che sacaches o carné á sétima...
-Buah, si, maldito o día no que contei iso publicamente. Creo que era unha forma de superalo, dixen: «¡Se lle conto isto ao mundo xa non teño por que avergoñarme!». Era unha forma de superalo, pero ¡nai míaaa!
-¡E amais cando cho sacaches ninguén che colleu o teléfono! A quen chamas primeiro cando che dan algún papel?
-A mamá sempre.
-E desde entón, compráchesche algún coche?
-Non, non teño coche. Cando me saquei o carné tiñamos un Renault 5 e a miña familia díxome: «¡Veña, para practicar úsao!». E tiven un accidente sinistro total ás tres semanas. Tamén é que cun Renault así che podía pasar calquera cousa. E o arranxo custa máis que comprar outro novo. Máis adiante, os meus pais compráronse outro coche e pasáronme o que tiñan vello. Ese si que me durou máis. Dous meses ou así. Ata que tamén o siniestré. Entón agora non teño coche.
-Mellor...
-Ja, ja, ja. Agora vou en metro.
-Pola seguridade nacional?
-Si, efectivamente, é un sacrificio que fago por este país [risos].
-Que feixes cando non rodas?
-Bo, a verdade é que o excepcional é cando rodas. Normalmente os actores estamos parados. É un dos aspectos que máis desencontros me produce o ter este traballo. Cando che sae algo che absorbe totalmente, e cando non fas nada, o día é un amplo horizonte por encher para non acabar medio tolo.
- E con que recheas eses días?
-Intento apuntarme a calquera cousa, fago múltiples actividades, leo moito, vexo películas, vou ao teatro... Aínda que non traballe, si que adoito ver a vida desde a lente artística, intento que todo o que investigo nesas datas póidao utilizar cando traballe. Vivo a vida con curiosidade.
-Les moitas biografías. Gustaríache que escribisen a túa?
-Leo de todo, gustáronme moito as de Brando, John Huston, Elia Kazan... Gústame informarme sobre a vida dos actores e os directores. O meu pai ten unhas memorias preciosas e cando o leo sinto admiración, ten unha capacidade incrible para identificar o máxico do común. Pero non, mellor que non escriban a miña, case lles chegaría cun chío de momento...
-Que vantaxes e inconvenientes ten ter un pai escritor?
-Inconveniente ningún. Vantaxes, que sempre estaba en casa. A min de pequeno custábame entendelo, dicíanos: «¡Estou aquí pero non estou aquí!». Non nos deixaba entrar no cuarto, e iso cando era pequeno non o asimilaba.
-Bo, xa queda pouco de entrevista, que che raptei media hora...
-Isto é para vingarche por facerche agardar antes [risos]. Está ben, acéptoo.
-Cal dirías que é o teu sitio preferido para perderche en Galicia?
-A praia de Carnota, Boca do Río, algunha pedra de San Amaro para tomar o sol na Coruña, pasear pola Torre, paréceme que é un lugar salvaxe, é unha paisaxe que hai que preservar porque é superauténtico.
-Tes algún retiro espiritual para prepararche os teus papeis?
-Non, o mundo é o meu escenario. Cando preparo un papel non o estudo en casa, todo o que leo vén comigo, vou constantemente repasando, vaia pola rúa andando, no metro... Recordo que cando fixen un máster en Londres ía todo o día falando só no metro, a xente pensábase que estaba tolo, dáche moito poder, acordoábase unha zona á miña ao redor por estar majara e eu podía dar renda solta á miña imaxinación. Se corro polo Retiro, voullo contando ás árbores.
-Parece unha dedicación absoluta.
-Xa, ¡non, home, non! parece aquí que vou todo o día falando [risos]. Non é un sacrificio, é algo que convive comigo. A interpretación é a miña compañeira de viaxe.