A voz de toda unha xeración do pop español celebra os seus 20 anos de carreira cun novo disco, «Nados para crer», e volve disposta a plantarlle cara a todos os que se atreven a criticala: «Agora din que me transformei a cara, e que se fixen niso o día que chegas ilusionada cunha canción despois de anos de traballo, sorpréndeche »
01 ago 2018 . Actualizado ás 12:38 h.Amaia Montero segue crendo en si mesma. Tras as últimas polémicas, que achacou a problemas de son, pediu perdón aos seus seguidores e tirou para adiante. «Non é que todo che dea igual, pero eu levo xa vinte anos de carreira», di esta cantante que tomou unha das decisións máis difíciles da súa vida o día que decidiu abandonar La Oreja de Van Gogh, e que non esconde o peso que supón lanzarse en solitario. A pesar de todo, «serán sempre os meus catro anxos», asegura dos membros da banda que a viu nacer. Pero ela non necesita que a garden... Deféndese ben soa.
-«Nados para crer»... Xa nolo dis ti, cada un de nós chegamos a este mundo para crer en algo, non?
-Pois si, hai que seguir crendo, porque ás veces nos desilusionamos. Hai que crer, sobre todo nun mesmo e no que un quere vivir, no que un quere ser, no que un quere conseguir.
-En que crees ti hoxe?, cal é o motor que che move?
-A min sempre me moveu este motor, que é a música. E agora estou moi ilusionada, porque por fin saíu á luz este disco. Ademais, creo en todas aquelas cousas que merecen a pena, creo nos meus, como di a canción, os que nunca baixan os brazos. Neses creo.
-Sen esa xente non seriamos nada, verdade? Sen as persoas que nos manteñen en pé.
-Esas son as importantes, porque ás veces damos equivocadamente importancia a outras cousas. A min pasoume noutros tempos talvez, como digo tamén na canción. Porque ao final esta canción é un pouco un axuste de contas.
-Si, ultimamente parece que dixeches: «Que calen dunha vez», non?
-Si, dixen: agora xa falo eu, agora xa chegou a miña quenda porque me deu a gana de dicilo, e esas cousas que escoitei sobre min, pois me doeron. Pero a esas cousas son ás que non hai que darlles importancia. Hai que darlla ao que de verdade llo merece.
-Pois si. Foi moita presión a que tiveches que soportar?
-Si, é moita presión... Algúns xa estamos algo máis acostumados,
lamentablemente, pero si. A verdade é que agora tiven un episodio hai pouco no que dicían que me transformou a cara directamente, entón con iso quedas sorprendida. Tampouco é verdade, e publícano medios supostamente serios, cando o día 8 de marzo énchense todos a boca e enchen as páxinas dicindo que a muller ten que destacar polas súas capacidades, polas súas actitudes, e non só polo seu físico, que é polo que nos valoran moitas veces. Ti de súpeto vas con toda a ilusión a ensinar a canción despois de anos de traballo e atópasche con isto, e sen contrastalo... Pois che sorprende , claro.
-Ninguén che chamou para preguntarcho.
-Como un medio supostamente serio dá unha información por boa non contrastada? Eu sentín que todo o do día 8 tamén era mentira, que tamén era soamente para o clic.
-Seguimos sen aplicalo?
-Si, eu creo que todas ese día nos sentimos moi contentas, aínda que lamentablemente temos que seguir loitando. Temos que seguir demostrando cósalas quince veces, facendo quince millóns de cousas máis para que nos recoñezan quince millóns de veces menos, pero bo, ao final estamos niso e ese día creo que foi moi bonito para todas. Polo menos para min si, e eu creo que tamén o foi para moitas. O problema vén cando catro días despois pasa isto. E xa non se fala en absoluto do meu novo disco nin de todo o traballo que me levou chegar ata aquí. Entón, como quedas con isto? Impresionada.
-Eu pola cara non che ía a preguntar, pero é evidente que adelgazaches para a estrea deste disco.
-Si, si, adelgacei. Pero bo, isto fíxeno e díxeno moitas veces. Levo desde os 21 anos nisto e teño 41, e diso tamén se falou moito. Nunca neguei que houbo veces que estiven máis gordita. Bo, non é que o negou, é que é evidente, vístesme.
-Bo, como todos, non? É difícil permanecer como un ser inerte.
-Claro, ¡é que non pasa nada! Eu sigo sendo a mesma. Que problema é que non entres nos teus vaqueiros? Parece que por iso xa non serves, cando ao final un é o mesmo, es a mesma persoa. A min cando me apetece pórme a dieta e adelgazar, pois o fago. E cando me apetece estar un pouco así relaxada, pois o fago tamén.
-No videoclip métenche presa nun cárcere. Sentíchesche algunha vez así, como atrapada nunha cela?
-Si, é que é o que di a canción. A canción é para todos, homes e mulleres, porque se ti escoitas o refrán [Se ti non sabes nada de min / Nin onde nin con quen nin cando / Se colgo a Deus ou ao diaño na parede /A que me atrevín ou que nunca farei /A canto vendes ti a verdade? / Quen che deu vea neste enterro? / Non busco un cravo ardendo / E se miro atrás o teu non estás aí / Cos que porán a man no lume por min], a primeira parte fala desde un punto de vista de muller. A primeira frase xa o di, que unha muller se aos 40 aínda non está casada é súper raro. Aínda se segue crendo.
-Sentíchesche algunha vez estigmatizada por estar solteira?
-Cando unha muller decide estar soa, non atopou á persoa adecuada ou lle deu a gana de seguir así, séguese vendo estraño. Se un home está solteiro aos 40 anos xa é o solteiro de ouro, porque é verdade. Se engordou un pouquiño máis, son os fofisanos. E nós engordamos e xa nos critican. Desde ese punto de vista é unha canción feminista, claro que si, porque son muller e porque iso ocorre. Son verdades como puños.
-Entre os adiantos do teu disco estaba tamén o tema «O meu Buenos Aires», onde parece que de novo falas dunha experiencia dolorosa. É unha canción especial para ti?
-O meu Buenos Aires nace dunha situación na que eu estaba de xira por Latinoamérica, que estiven cinco meses alí. Foi un momento difícil no que sentía que estaba demasiado lonxe, e foi unha xira marabillosamente dura na que me sentín á vez moi querida. Era un momento difícil, pero nos momentos difíciles adoita ocorrer que tamén atopas cousas de ti que estaban, pero que as tiñas un pouco esquecidas. Como di tamén a canción Ave fénix, [E faille caso á túa ave fénix / Arde e logo ponche en pé].
-Este disco ten un toque bastante duro. É un punto de inflexión? Sempre fuches sincera, pero esta vez hasche deixado ver máis.
-Encántame iso. Si, totalmente. Eu este disco defínoo como un striptease emocional. É verdade que ten un plus, eu non se se son os 40, a evolución... Pero de todos os xeitos este disco ten moita verdade e moita poesía, porque tiven a gran sorte de compor moitas cancións e moitas letras con Benxamín Prado. Iso é un soño, e como que chega un punto que xa non é que todo che dea igual, pero eu levo xa vinte anos de carreira e síntome distinta tamén. Teño 41 anos, xa non me sinto como cando tiña 25, e este álbum reflicte moi ben a época que estou a vivir.
-Vinte anos de carreira e cuarto disco en solitario. ¡Felicidades!
-Moitas grazas, iso si que é difícil.
-E máis arriscando como o fixeches ti... Cumpre vinte anos «Dille ao Sol», o primeiro disco de La Oreja de Van Gogh. Lémbroche saltando sen parar sobre o escenario do Coliseo da Coruña e cantando cunha enerxía desbordante.
-¡Para que logo digan que os do norte somos fríos! Acórdome perfectamente, o público estaba entregadísimo saltando. É tanta a enerxía, a emoción, a conexión co público, a enerxía que se crea aí, que podes con todo. A min pasoume de estar nun concerto cunha escordadura que che doe, pero segues saltando igual porque estás tan enchufado que nin o sentes.
-A etapa de La Oreja de Van Gogh foi brutal para ti?
-Si, claro que si. E é que era superjovencita, era unha nena. Vivino así todo de golpe, de súpeto cambiounos a vida e entramos noutra nova e absolutamente marabillosa. Porque vivir de algo que é a túa paixón, do que che gusta, e poder dedicarche en corpo e alma a iso, é un privilexio. E tamén poder contalo e seguir aí vinte anos despois.
-Algunha vez reformuláchesche a decisión de deixar La Oreja de Van Gogh?
-Foi moi, moi complicado... moito.
-Pero dirías que foi unha boa decisión?
-Estou contenta, porque a miña é unha carreira de vinte anos na que hai dúas partes. Unha parte é absolutamente marabillosa, que se non existise non sería quen son, e nela crecín moi rápido e cambioume a vida de forma radical sendo moi nova. E todo iso cunha relación entre nós absolutamente especial, que non a todo o mundo lle pasa. E agora vivo esta etapa que é máis dura porque todo recae sobre min, o bo, o malo, as responsabilidades... todo. Nun grupo repártese todo, aquí aprendes moito máis rápido, porque tes que estar moito máis atenta, todo pasa por ti. Pero imos, ambas as etapas foron absolutamente marabillosas.
?Eles seguen sendo os teus catro anxos, como dicía a canción?
?Si, sempre o serán, para min sempre o serán.
?Dá gusto oírche, porque hai bandas que se separan e despois non poden falar con normalidade nin se gardan ese cariño.
?É que isto é imposible de esquecer. Querémonos e queriámonos/queriámosnos moitísimo. É que estas cousas non lle pasan a todo o mundo, van ser os meus catro anxos sempre, pasen os anos que pasen, por moito que pasen os anos de longo na túa vida, como di A canción máis bonita do mundo (de La Oreja de Van Gogh).
?Uns cantos discos despois, a nivel mundial superaches xa os oito millóns de copias.
?Estou moi orgullosa diso. Pero eu ao que realmente lle dou prioridade agora mesmo é a aprender a gozar diso. Porque cando falamos só de cifras e un fíxase unicamente nos resultados, non gozas do que fas.
?Ao longo da túa carreira fixeches moitas colaboracións, unha delas foi a de «As Mañanitas», con María Dolores Pradera. Que recordos tes dela?
?É marabillosa, dáme tanta pena... Era alguén moi especial, incrible, cunha carreira tan única como ela. Persoalmente era alguén moi divertido, unha persoa moi grande á que quero unha chea, non vou dicir queríaa, porque a quero unha chea. É unha lenda, sempre vai estar. É demasiado grande María Dolores.
?Chegará por aquí por Galicia a xira de «Nados para crer»?
?Agora estamos moi centrados na promoción do disco, tanto en España como en América, e si que estamos preparando a xira, pero xa che digo que pasarei por Galicia seguro. É que me encanta Galicia, lémbrame moito á miña terra tamén. É que o norte se nota, e logo sodes moi boa xente.
?Xa non fas nada para gustarlle á xente?
?Non, eu non fago nada para que á xente lle guste, só poño nun disco o que a min me gusta, conmóveme e emocióname. Se o fas ao revés non creo que iso lle guste a ninguén, o importante é ser un, gozar un. E se logo gústalle á xente, pois perfecto.
?E se xa gústaslles durante vinte anos, pois xenial, non?
?¡Si, efectivamente! Ja, ja.