Os seus PAXAROS SON DE PASARELA, por iso Vicente é o criador con máis medallas de España. E non é para menos. Tenos a dieta para que estean esveltos e ata os baña nunha bañeira especial ou con pulverizador «para que boten a pluma con brillo». Nin en Miss Universo
28 jul 2018 . Actualizado ás 05:00 h.Existe unha canción que é escoitala e automaticamente colocámonos case en crequenas dobrando brazos e mans á altura do peito, coma se estivésemos a piques de alzar o voo. Se queren, preparen tapóns para os oídos. Se non, comezo a cantarlles aquilo de «Paxariños, a bailar/cando acabas de nacer/o teu colita has de mover» e aplaudimos catro veces... ¡Claro! O baile dos paxariños que para min foi o one hit wonder de María Jesús e o seu acordeón. Se non, que me corrixan os seus fans. Pero non nos vaiamos polas ramas, onde adoitan posarse as aves. Delas vai o asunto. Concretamente, de periquitos campións que fixeron que Vicente Fernández Iglesias (O Vicedo, 1954), convertésese, como el di con orgullo, «non criador de periquitos máis galardoado de España». Suma xa máis de cen premios entre o 2011 e o 2017, dos que 42 foron medallas conseguidas a nivel nacional.
NUMEROSOS PREMIOS
E logrou tantas (once) no 52.º Campionato Ornitológico de España que se celebrou en Talavera de la Reina o ano pasado, que o diploma tivo que imprimirse en dous folios. Igualmente no 2017, no marco do XLII Concurso-Exposición da Sociedade Coruñesa de Canaricultura e Campionato Ornitológico Rexional Galego, volveu a casa con tres primeiros premios e catro segundos, aínda que foi noutro certame, en Baiona, onde deixou o listón alto alto, cultivando dez premios e sendo o máis galardoado a nivel galego. Non está nada mal. «Todo ou que me propoña criar sáeme ben», recoñece. E aínda que afirma que o periquito é un paxaro «duro», «home... hai que coidalos ben», engade. Pregúntome que terán de especial para conquistar en cada campionato ao que van, porque a min xa me namoraron co seu cantar, o seu porte e sobre todo co seu intenso e fermoso colorido. O segredo, se se pode dicir que é un segredo, é que o seu criador se esmera á hora de atender as súas necesidades, desde o primeiro día que viu neles campións potenciais. De feito, no primeiro concurso ao que se presentou, na Coruña, xa gañou o seu primeiro primeiro premio. Foi, como dicimos por estas lareiras, «chegar e encher». No 2011 alzou o voo a nivel nacional, e logrou na súa estrea peninsular uns cinco galardoes. «Aí comezou a boa refacho», sorrí.
«Empecei criando de todo, canarios, periquitos, agapornis, diamante mandarín e mixtos, cruzando xílgaros con canarios. Durante 40 anos. Empecei a concursar non 2010 na Coruña. A partir de aí dediqueime só aos periquitos porque me xubilei, xa que para concursar fai falla tempo para preparar vos paxaros e ir buscalos...», engade.
«Concursar require un coidado especial, primeiro na alimentación, que non engorden moito, que manteñan unha liña esvelta», sinala. Imos, igual que cando enfocamos a mente na operación bikini ao primeiro raio de sol. A dieta, aquí para os alados, é unha clave tamén para triunfar cal modelos na súa especie. Os de Vicente comen «unha mestura especial que vén preparada para eles que ten alpiste, varias clases de millo (vermello, branco e amarelo) e tamén necesitan verduras. Utilizo cenoria, leituga e apio. Tamén lles dou unha pasta de cría», indica. A hixiene é outro factor a ter en conta para triunfar na pasarela ornitológica: «Necesitan moito baño. Teño unha bañeira para vos que están non voladero e para vos que están en gaiola utilizo un pulverizador para que boten a pluma con brillo e sirva de antiparasitario, unha mestura de vinagre e auga». Todo un spa ao seu servizo.
Non se se Vicente fará tamén coaching con estes periquitos tan resultones para animarlles a sacar o mellor de si mesmos. Pero si que vixía a selección: «Un segredo importante é escoller unhas parellas reprodutoras de boa calidade, cruzando verdes bonitos e esveltos por exemplo». «Ou 90 % aceptan», di sobre os emparellamentos que dita o criador. Inevitable neste punto compararlle con Carlos Sobera, só que nunha versión de First Dates máis desfalecemento. Non lles fai falta ningunha balada romántica: «Non lles poño música, xa a fan eles, que se senten dende a estrada».
A época de cría dura entre febreiro e xullo. Polo que agora estamos en plena parada técnica. «E só dúas niñadas por parella, se non crían todo ou ano. Así as crías son de calidade porque a terceira niñada xa non vale, pois a calidade vai baixando», agrega. Que teñan catro ou cinco crías en cada unha «é ou ideal», di sobre estes animais que duran aproximadamente entre 15 e 20 anos. «Tamén é imprescindible ou anelamento para concursar», finaliza o criador vicedense, pertencente desde fai uns oito anos á Sociedade Coruñesa de Canaricultura e que está dentro da Federación Ornitológica Cultural Deportiva Española.
O esforzo, como se pode comprobar neste caso, merece a pena. «Vos que gañan en concurso non véndovos. Se que me chegaron a ofrecer ata cen euros por eles e teño peticións de toda España porque se fan intercambios, pero vos que gañan premios non véndovos», insiste. Cento vinte xa son periquitos. «A ver, sempre hai algún especial», finaliza Vicente, quen non descarta dar o salto internacional en Portugal.
FOTO: PEPA LOSADA