Michelle Jenner: «As malas son moi atractivas»

YES

Tras reinar como Isabel, Michelle levanta catódica «A Catedral do Mar», unha historia «sucia» con tirón de bestseller. Esta moza Almodóvar que querería ser Khaleesi ve as vacacións como un estado mental e ten un truco de beleza que vale máis do que custa: «Quererse»

15 jul 2018 . Actualizado ás 09:15 h.

«Con Almodóvar tiven unha experiencia curta pero estupenda», asegura Michelle Jenner (Barcelona, 1986) sobre un momento especial na súa carreira. A que reinou na tele como Isabel a Católica, con carácter e vestidos de «vinte quilos», tivo como Sara nos homes de Paco unha química explosiva con Hugo Silva, que lle dixo: «Para conservar a maxia entre nós, hai cousas que debo facer só». Hoxe é Mar na Catedral do Mar e afirma que lle gustan as malas de conto. E que fai gancho para desconectar...

-Tras reinar como Isabel, mordes o «prime time» con «A Catedral do Mar», construída con paixón, inxustizas e dor, unha historia que se comeu un pedazo de torta da audiencia. O primeiro capítulo atraeu ante a pantalla catro millóns de persoas. Como recibes a acollida?

-¡Síntome feliz e orgullosa de todos os meus compañeiros!... e do equipo que fixo posible que esta gran historia levase á televisión. Estou a gozar moito vendo os capítulos; creo que as expectativas estaban altas e que podemos estar moi contentos co resultado. Recordo cando lin o libro por primeira vez e quedei atrapada entre as súas páxinas. É unha honra formar parte deste proxecto.

-O teu personaxe, Mar, é o máis luminoso da historia, apuntas.

-Sempre digo que é un personaxe luminoso vivindo tempos de escuridade. Iso non quere dicir que a dor non a toque, ao contrario. Pero esta é unha historia que fala tamén de superación e de como os personaxes, a pesar de todas as desgrazas, seguen sempre cara adiante e facéndose máis fortes. Ela nunca perde ese amor que sente desde o máis profundo da alma, aínda que as circunstancias a derruben. Ela é un ser de alma pura.

-É unha serie «dura e sucia». É ese realismo unha forma de facer xustiza á realidade?

-Creo que era importante conseguir plasmar a época tal como foi realmente. Para que se entenda o que senten os personaxes penso que hai que mostrar toda a dureza dos tempos que vivían, aínda que non sexa agradable...

-Esta vez hasche librado dos vestidos da raíña Isabel a Católica. Unha rodaxe lixeira?

-En comparación, rodar A Catedral do Mar era case como ir en bañador... En Isabel había algúns vestidos que chegaban a pesar ¡quince ou vinte quilos!, pero tamén é verdade que eran pezas de arte marabillosas e axudábanme moitísimo a sentir a Isabel. Aquí o meu personaxe é distinto, e o vestiario tamén. É moi importante o labor de todos os departamentos á hora de crear un personaxe, porque sen un bo vestiario ou boa caracterización, sería imposible conseguir crear un bo personaxe. Tanto en Isabel como na Catedral do Mar tivemos a sorte de contar con profesionais marabillosos.

-A serie está baseada na novela superventas de Ildefonso Falcones. Primeiro lemos o libro e despois vemos a serie ou ao revés?

-Iso depende de cada un, creo que non hai unha fórmula mellor que outra. Hai quen leu o libro e visto a serie despois, e quen coñeceu esta historia por primeira vez en pantalla e logo decidiu lela. Eu lina hai anos e volvín lela pouco antes de empezar a rodar. Apetecíame volver impregnarme das sensacións que me transmitía a novela antes de pórme na pel de Mar. Eu creo que conseguimos plasmar de xeito fiel o que transmite e conta o libro, aínda que a imaxinación de cada lector é única... claro.

-Moza Almodóvar en «Julieta». A experiencia Almodóvar foi demoledora para Lluís Homar, segundo describe nas súas memorias; di que tivo que doparse para aguantar a presión. Como foi para ti?

-A miña con Almodóvar foi unha experiencia curta pero estupenda.

-Confesaches que che gustaría ser Khaleesi. A que outros vicios en serie recoméndasnos engancharnos á parte de «Xogo de Tronos»?

-A El contos da criada, Westworld ou Stranger Things.

-Non usas perfume nin produtos dous nun, nin che vai a vida nos likes de Instagram . Un segredo de beleza?

-¡Quererse!

-Aínda tes pendente o papel de mala. Que teñen as mozas malas que nos interesan e intrigan máis?

-Bo... eu teño pendentes moitos papeis e moitas historias... Encántame poder cambiar dun traballo a outro e debuxar personaxes novos e diferentes dos que xa fixen. Pero «as malas» si, sempre me pareceron moi atractivas. Gústanme moito as malas de conto...

-Vivimos un momento de explosión feminista no cine e no mundo. Como o valoras? Sentes esta revolución? Avanzamos?

-O primeiro paso para cambiar algo é facerse consciente da necesidade de cambio, e creo que iso o conseguimos xa. É un proceso lento ¡pero imos cara adiante! Iso é o máis importante.

-A fama, dixeches, non é boa nin mala, «depende do que fagas con ela». Que fai con ela?

-Vexo o positivo... Ás veces vives situacións estrañas porque lle resultas próxima a xente que non coñeces, pero vivín momentos moi bonitos con persoas que che agradecen facerlles pasar un bo momento. Iso é marabilloso, poder facer a alguén un pouquiño feliz co que fas ás veces sen nin sequera sabelo.

-Advirtes de que as vacacións son «un estado mental». ¡Explícanos! Queremos activalo xa.

-Ti podes estar nunha praia perdida, pero se non es capaz de frear a túa cabeza e parar un pouco o vórtice de pensamentos á que estamos acostumados hoxe de pouco serve. Hai que aprender a buscar momentos de paz. Non é doado... ¡Eu sígome esforzando por conseguilo!

-Fixeches os teus primeiros pasos en pantalla aos 2 anos. De bebé de anuncio a empezar no mundo da dobraxe con 6.

-Si. De nena vivíao todo como un xogo e en certo xeito sígoo vivindo así... Aínda que haxa momentos duros, ese instante no que oes «acción» fai que esquezas todo e que empece a maxia. Esta é unha profesión que che atrapa e que che permite vivir moitas vidas.

-Es Hermione en «Harry Potter», a súa voz. Unha experiencia máxica?

-Si, ¡foi unha experiencia máxica e divertida! Eu era lectora empedernida dos libros de J. K. Rowling e entusiasmoume poder formar parte da saga nas primeiras películas. Ademais, gústame Emma Watson como actriz e como muller loitadora e activista, que defende a igualdade.

-Facer cine é...

-Entregarse a un oficio estraño, inestable e aínda así marabilloso. Regálache experiencias incribles.

-O 2011 e o 2012 foron anos históricos para ti. Como Isabel a Católica mantiveches o tipo dramaticamente tres tempadas en antena, e leváchesche o Ondas á mellor intérprete de ficción. Que supuxo ese reinado catódico?

-Aqueles foron tres anos marabillosos onde tiven o pracer de encarnar un dos personaxes máis difíciles e ricos que fixen na miña vida. Máis que un equipo eramos practicamente unha familia e foi unha etapa preciosa. Encántame poder interpretar a mulleres fortes, valentes e loitadoras.

-«É importante gozar das pequenas cousas do día a día», unha sentenza Jenner que atopamos mergullando na Rede. Non son as pequenas cousas as grandes?

-Si... ¡Se só esperas a que cheguen as grandes para gozar, perdes moitos días! É importante gozar das pequenas cousas, esas que che regala cada día... sen que ás veces che deas conta.

-Que nota poríaslle á factura do cine español, cal é o teu diagnóstico do momento que vive?

-Como espectadora diría que atravesa un momento bo. Como actriz, son moi consciente do difícil que segue sendo sacar adiante moitas películas e sigo vendo necesarios moitos cambios que axuden a coidar a nosa cultura.

-Na túa maleta nunca falta un bañador, confesaches. Sempre disposta a tirarche á piscina?

-¡Non lembro ter dito iso! Pero supoño que depende do destino ao que vaia...

-Non pairas de facer cousas. Habemos visto que tes o teu punto... cosendo.

-Gústame facer moitas cousas, gústame «crear», é algo que me axuda a parar a cabeza. É como unha especie de meditación. E pode ser pintar, facer fotos ou facer gancho...

-As mellores vacacións de verán para ti son...

-¡Cando as podes ter!