O seu estilo implacable ha fidelizado a un público que cada venres se apunta a «Equipo de investigación». É un das xornalistas máis imitadas e con mellor sentido do humor: «Río moitísimo; non teño nada que ver coa das reportaxes»
21 may 2018 . Actualizado ás 08:08 h.Glòria Serra (Barcelona, 1964) conseguiu que cada venres nos apuntemos ao seu programa e a un estilo moi particular de facer televisión. A súa voz é outro dos ganchos para un público que goza tamén das imitacións que con bo humor fixeron desta xornalista una das caras máis populares da audiencia.
-Despois de tantos anos en «Equipo de investigación», como se consegue ese milagre de seguir fidelizando á audiencia?
-Se a nós nos chegan a dicir que un programa de investigación, complicado, difícil, caro, durase anos nunha empresa privada non mo creu, ademais con ese bo crédito de público. O segredo é algo sinxelo, pero moi difícil de conseguir: ter unha empresa que che pague por iso e moitísimo traballo. Cada programa é unha odisea, pero logo ves o resultado e comprobas que o esforzo vale a pena.
-¡Mira que hai xente mala!
-Si, si. Non nos imos a quedar sen traballo por desgraza.
-Tocaches todos os paus, este formato é o ideal para ti ou queres asumir máis riscos?
-A ver, eu non me podo queixar, levo 30 anos de profesión e eu xa non pido nada, sería abusar. Tiven a gran fortuna de que todos os proxectos, enormes e marabillosos, viñéronme a buscar. Eu estaba na Nora feliz; traballei en informativos, feliz; na radio, feliz... ¡Como se me ocorre a min pedir nada! Só agardo poder seguir tendo o mesmo, a mesma fortuna. Sempre me sorprendeu a vida nese sentido. Este é un formato marabilloso, somos unha familia, levamos sete anos xuntos e estou encantada de pórlle cara e voz.
-Falando da túa voz, es das máis imitadas. Mesmo che riches de ti mesma en «Zapeando». En casa tamén chanceas con iso?
-Ja, ja. En casa non me toleran esas bobadas. Ás veces intento utilizalo para educar ás miñas fillas, pero cun resultado bastante pobre.
-Imaxínoche: «Hoxe ides recoller o cuarto». [Imitándoa]
-Ja, ja. Pero pasan mogollón [risos]. Río moitísimo e que me imiten os mellores de España, como Carlos Latre ou Buenafuente, para min é como entrar no olimpo.
-Ese estilo é forzado ou natural?
-Non, non. É un recurso... Imaxínache que eu fóra así, ¡que coñazo! [Risos]. A verdade é que foi deseñado case como un personaxe, con todo os meus respectos para os actores. Cando empezamos Equipo de investigación pensamos que ao ser venres, un día en que a xente está a ver entretemento, diversión no resto de cadeas, tiñamos que darlle unha volta para chamar a atención. Por esodecidimos darlle música moi misteriosa e un estilo de locución intensa. Eu agora vexo os primeiros programas e parece que estamos a matar a Kennedy, ja, ja. Foi un recurso estilístico para facerlle á xente as cousas doados. Intentamos converter cada reportaxe nunha historia, que sexa case como unha película. Agora a voz xa non é tan intensa, pero procuro darlle esa lectura como un conto. Pero non o utilizo fóra.
-Cóidasche a voz dalgún xeito?
-Non che vou a enganar. Eu fai dez anos que deixei de fumar, pero fumaba como unha campioa, si, si. Un paquete e medio ao día, do cal me avergoño. Intentaba non facer excesos porque se saía unha noite e pasábame co tabaco, ao día seguinte notábao moito. Pero agora non fago nada especial, a aprendizaxe en locución é verdade que permite que non me canse, como un cantante, pero son técnicas profesionais. Podo pasarme un día falando e non perdo a voz.
-Fixestes reportaxes moi duras, algúns revolven as tripas.
-Si, si. Para min hai dous casos horribles. Un, Cabeza de porco, o romanés que cumpre condena en España por trata de mulleres. Esa historia esnaquizounos, falamos coas mozas que estaban no polígono Marconi, o maior prostíbulo de Europa, en Madrid, e foi horrible ver como ese tipo as trataba. Só de contalo ségueme doendo, vemos o desalmada que pode ser a xente.
-Compartes o que dixo Pablo Iglesias : a forma de destapar o de Cifuentes é xornalismo de cloacas?
-Non é xornalismo de cloacas, a información sae das cloacas, xente que quere vingarse neste caso de Cristina Cifuentes , pero como xornalistas nós non temos que fixarnos de onde vén a fonte. O importante é que a información sexa veraz. Nós non actuamos, somos a correa de transmisión. Pero se a motivación é espuria tamén é o noso traballo contrastalo. Por unha banda, celebro que haxa este debate, lamento a orixe, pero por desgraza para Cifuentes é verdade. Non é o mensaxeiro o culpable.
-Despois de tantos anos, como levas as críticas nas redes?
-Non adoito lelas porque francamente teño pouco tempo, viaxo moito. Adoito usar Twitter, pero non son moi fan das redes. Todos debemos aceptar as críticas, porque non somos perfectos e delas apréndese , e as críticas destrutivas éntranme por unha orella e sáenme por outra. Pero claro que saín a pedir perdón tanto persoalmente como por parte do programa, porque che equivocas. A xente que fala por falar, iso si, non achega nada.
-Como vas de ilusión?
-Son unha persoa moi optimista, pero insisto: «¡Como me podería queixar, se son unha privilexiada da vida e páganme por facer o que máis me gusta!». Isto é algo incrible e con proxectos espectaculares. Dáme igual: radio, tele, que se me vexa a cara ou non, pero sempre estiven en cousas moi bonitas. Son unha persoa con moito empurre, moita enerxía e moi positiva, pero a vida non me defraudou.
-Convertíchesche en moi, moi popular con «A Nora». Eu creo que o teu corte de pelo foi dos máis imitados.
-Ja, ja, si, ¡pero lévoo desde os 20 anos!
-Gústache que se che achegue a xente?
-Eu creo que hai persoas que reciben máis atención, como o meu amigo Buenafuente ou a miña amiga Julia Otero, pero eu teño un nivel de coñecemento moderado. Ademais, como dou esa imaxe seria e dura polo meu propio traballo, eu oio á xente cuchichear, pero non adoitan atreverse a dicirme moito. Sempre cousas agradables, así que non me podo queixar.
-Entón esa imaxe de seria e dura é só estilística.
-Si, si, pero non o contes [risos]. É broma. O meu traballo dá esa cara, non me podo partir de risa nas reportaxes. Pero son unha persoa cun sentido do humor moi grande. Unha das cousas que máis fixen na vida é rirme, río moitísimo cos meus compañeiros, encántame rirme... Son moi próxima, pero a das reportaxes é un pouco bordo. Non hai comparación.
-Ti fuches nai aos 48, como se vive a esa idade?
-Igual. Co mesmo sentido da responsabilidade, coa mesma entrega e amor. A idade non é unha diferenza, coñezo xente moi madura aos 20 e outra aos 36 máis aloucada que outra cousa. Ademais isto é unha vivencia individual, é dos casos en que menos se pode xeneralizar, cada unha víveo como pode e como chega a esas circunstancias. Quizais as diferenzas estean na situación persoal, a min pilloume cun traballo estable, pero creo que inflúen máis as socioeconómicas. Se ti lles preguntas ás mulleres, a maioría queren ter 2 ou 3 fillos, entón por que non os temos? Pois motivos socioeconómicos. Está confirmado que cando dás un pouco de axuda, a xente anímase, pero isto vai levar ao país á ruína.
-É tamén o grave problema de Galicia.
-Seino, seino. Coñezo moi ben Galicia por motivos persoais, vou moitísimo, xa estou a planificar a miña próxima viaxe. Son unha namorada da túa terra.