Gala González: «Hai vida máis aló de Internet, de postear fotos felices en lugares incribles»

YES

cedida

Acaba de presentar o seu libro «Gala Confidential. 10 anos de influencer» no que conta como esa moza que se foi da Coruña con só 17 aniños conseguiu chegar todo o máis alto e traballar con Louis Vuitton, Dior, Carolina Herrera ou Loewe entre outros. Agora é o seu momento, e xa prepara a súa propia firma

01 ago 2023 . Actualizado ás 22:58 h.

Malgasta estilo nas redes e desenvoltura por teléfono. Próxima, sinxela e simpática. Así é Gala González (A Coruña, 1986), unha das influencers españolas máis importantes do mundo. É consciente de que transmite outra imaxe. Non lle importa, forma parte do xogo, porque sabe que nas distancias curtas non ten rival. No libro que acaba de publicar, #Gala Confidential. 10 anos de influencer, un dos máis vendidos de Amazon, ábrese en canle. Relata anécdotas que nunca contara ata agora, explica como é a cara B dun mundo de ilusión ou o que lle marcou ser filla única.

-Que queda da Gala que se foi da Coruña con 17 anos?

-Eu creo que queda todo porque sigo sendo a mesma persoa, e cando volvo a casa e atópome coas miñas amigas parece ser que lles din: ‘Oe, ti fuches ao colexio con Gala?, como é...? E elas responden: «É a mesma persoa». Creo que iso é o importante, claro que cambias, pero o bo é ter a mesma esencia.

-Como é iso de que ti aos 6 anos xa tiñas o presentimento de que a túa vida non ía ser igual que a dos demais?

-Sempre me gustou todo o plástico e o creativo. Son filla única e tamén pasei moito tempo soa. Tiña esa intuición, que ía facer algo na vida, aínda que non sabía moi ben que. Evidentemente non mo podía imaxinar nin de lonxe, pero si que sabía que non me ía conformar co que a sociedade ou a contorna estábame ofrecendo, sabía que había máis aí fóra. Cando os meus pais quixeron mandarme a estudar fóra, a miña primeira reacción foi a de rexeitamento. Tiña unha contorna marabillosa, estaba moi contenta e non se me perdía nada fóra. Con todo, cando o probei dixen: «Claro, isto tiña que ser así». A min sempre me fascinou o visual e o que podes facer a nivel creativo, e realmente na miña xeración non se exploraban estas opcións tanto. Eu non fixen o bacharelato artístico por quedar no meu colexio coas miñas amigas, porque non o había, non me cambiei por iso, pero gozouno máis.

-Cando eras adolescente ansiabas máis liberdade, con todo con 17 anos déroncha toda ao mandarche a Inglaterra.

-Exacto, é que os fillos únicos sufrimos bastante porque ou temos toda a atención ou nada, non está ben administrada. Primeiro eran superprotectores, non me deixaban saír máis das 22.30, eu volvíame tola, imaxínache na Coruña, e de súpeto a Londres, que é unha cidade máis perigosa, e «¡veña sácache as castañas do lume!» Como pasar de 0 a 100, ver como sobrevives, como non se che vai das mans porque con esa idade o normal é que queiras probar de todo, que chegues ás mil, que teñas unha chea de amigos, e á vez sacarche o último curso do colexio... é un pouco complicado. Fíxome madurar e ver o mundo dun xeito diferente. Para min foi saír da zona de confort, onde todo o coñeces... De súpeto dásche conta de que o mundo é tan grande e ofrece tantas posibilidades e queres facer todas.

-En que momento déchesche conta de que eras influencer?

-Polas irmás pequenas das miñas amigas... Eu non tiña nin idea de que podían interesarse na miña vida o máis mínimo. Deime conta tamén de que cando ía a Madrid a xente seguíame, sabía o que facía, parábanme, ou non se che achegaban para dicircho pero mirábanche, e logo mandábanme unha mensaxe: «Vinche en tal sitio». Aí souben que a xente estaba pendente do que facía e do que dicía. Entón non o chamabamos influencer, senón blogger ou o que fose...

-Cantos anos tiñas aí?

-Uns 19 ou 20. Nese momento non pensaba nisto como un traballo nin moito menos, simplemente facíame graza que o que eu puidese pensar, dicir ou opinar puidéselle interesar aos demais. Non foi ata que aparecín nas primeiras revistas cando pensei: «Vale, isto xa está tendo unha repercusión maior, se persoas e cabeceiras importantes están interesados en sacarme e compartir a miña visión co resto do mundo, é que ten un peso maior».

-É un mundo no que moi facilmente se che poden despegar os pés do chan, que cousas fanche a ti tocar a realidade?

-Sempre penso: «Dime de que presumes e direiche de que careces». Creo que se sempre estiveches tranquilo e sabes cales son os teus obxectivos, tamén sabes as túas prioridades na vida... Eu son moi ambiciosa e moi competitiva, pero comigo mesma. A min non me fai sufrir que aos demais lles vaia ben, ao contrario, alégrame. É un sentimento que en España non é tan compartido polo xeral, culturalmente non nos gusta alegrarnos polo alleo, pero sempre botei en falta que non houbese outras nenas como eu que fixesen o mesmo, coas que poder compartir o que nos estaba pasando.

-O importante é gozar, non?

-Si, está xenial que poidas ter un traballo no que ti es a túa propia xefa, pero é importante que goces, se non, cal é o sentido de todo isto? Se logo ti che convertes nunha escrava de todo isto, xa es tan escravo como calquera outro cuns horarios máis marcados. Sempre hai que facer unha pausa, desconectar un par de veces ao ano ou as que un necesite, e velo desde fóra.

-Ti es capaz de desconectar? De dicir: «Acabei por hoxe, agora é o meu tempo libre».

-Así non. Mesmo cando estamos de vacacións se non sobes unha foto a xente mándache mensaxes de: «Oe, segues viva?». Si, sigo viva, de feito nunca estiven mellor. Porque se non estou posteando quere dicir que mo estou pasando incrible, que non teño nin tempo. Tamén se estás posteando moito, quere dicir que non tes moita vida, porque estás demasiado pendente de mostralo ao mundo.

 

-Un equilibrio difícil.

-Si, isto é moi ambiguo. Eu atopei un bo grupo de amigos para relaxarme. Creo que é esencial, e sobre todo que non se dediquen exactamente ao mesmo que ti. Ás veces necesitas que a xente se ría un pouco, os meus amigos a min sempre me din: «A ver, a blogger, a influencer..», de broma, claro, porque eles non o son. E a min isto faime graza, gústame velo desde o seu punto de vista, e tamén me gusta coller a mochila e irme a sitios onde non necesitas nada. Hai vida máis aló de Internet, de estar posteando sempre unha foto feliz nun lugar incrible. A vida tamén hai que vivila.

-Pódesche permitir o luxo dun día non subir nada ás redes?

-Non sempre. Moitas veces levántasche cansa, hai tempadas, sobre todo despois da semana da moda que levas cinco semanas sen parar durmindo pouco e cun volume de traballo excesivo, eu aí é cando me collo vacacións, pero hai xente que non pode. A min un ano tocoume que non puiden e aos oito meses dixen: «Voume eu soa, porque como non faga unha pausa...». Tamén llo digo ás nenas que veñen agora, con todas as pilas cargadas, dígolles: «Tranquilas, tomádevolo con calma porque todo o que ten que chegar, chegará. É unha profesión que se pode realizar ata o final dos teus días, se queres. Porque hai influencers de todas as idades, de todas as cores e de todas as formas.

-Ti vesche dentro de dez anos facendo o mesmo?

-Fareino ata que me deixe de facer feliz, e iso pode ser mañá ou dentro de quince anos. De feito agora estou preparando o lanzamento da miña marca. Traballei para os demais, pero nunca fixen a miña, e é algo que tiña ganas de facer xusto no momento que entendía que podía darlle o tempo necesario. A min fai dez anos preguntáronme como me vía dentro de dez e non me imaxinaba aquí de ningunha maneira.

-E cando regresas aquí, a A Coruña, segues quedando coas amigas de sempre?

-Sempre río coas miñas amigas e dígolles: «Acordádesvos deses de 30 do Praia que nos arrepiaban? Pois somos esas persoas agora». Agora tócame ir máis, porque por fin decidiron empezar a casar, que xa era hora, porque aquí ninguén casaba. Vou máis e véxoas; dáme moita nostalxia, precisamente por iso, porque non cambiou nada. Somos os mesmos con máis canas e un pouco máis rebentados.

-Gala é moita Gala, con algunhas das anécdotas do libro desmontas un pouco a imaxe de moza boa que podemos ter: carnés falsos, noites á intemperie, pezas usadas que devolves á tenda... Fuches moi traste de adolescente?

-Eu pensaba que isto de ser mandona era por ser galega, pero logo deime conta de que me viña máis por ser autosuficiente, por ter que haber espabilado na vida. Prefiro arrepentirme do que fixen que quedar coa dúbida de se debería facelo ou non. Sempre tiven un pouco ese lema, que hai que tirarse de cabeza ao río e que se che pegas un planchazo, pois cho pegaches. Pero prefiro iso a quedarme sen o remojón.

-Nun shooting, por exemplo, de quen che fías máis: da opinión dunha muller ou dun home?

-Sempre da muller, por suposto, aínda que hai homes que teñen moita sensibilidade. Creo que as mulleres e os homes observámonos con diferentes ollos: a muller busca máis puntos de forza e de superación, e o home igual observa á muller desde un punto de vista máis sexual, inconscientemente. Gústame a visión da muller sempre, porque creo que as mulleres buscamos a aprobación doutras mulleres e non do home. Nós somos moito máis críticas únalas coas outras. Realmente machucámonos moito no canto de apoiarnos, e creo que aí está o fallo, hai que ver a outra muller como amiga e non como rival.

-Ti entendes que as críticas forman parte disto?

-Afectábanme cando era máis pequena porque era máis insegura, non entendía moi ben o que estaba a facer ou se o estaba facendo ben. Todo o mundo me estaba bombardeando constantemente con que se ía acabar e entrábanme dúbidas. O que máis me doeu foi saber que as críticas viñan de xente que che coñecía, persoas da túa contorna, que é moi común, que ao que máis lle molesta que ti triunfes é o que máis preto está de ti. Isto foi algo que me deixou un pouco descolocada, porque eu son un pouco inxenua e non adoito ver a malicia nas persoas e doeume que viñesen por aí os tiros. Logo deime conta de que non hai que culpar a ninguén, que un ten que facer as cousas como ten que facelas, e que sempre van falar, pero tamén é certo que mentres falen quere dicir que segues vivo. As cousas hai sempre que velas desde a positividad, aínda que sexan malas.

-Polo día sinxela e pola noite brillante, podería ser a túa filosofía?

-Non. Eu creo que a miña filosofía sería: o mesmo vestido durante o día e a noite, pero con combinacións distintas. Eu cando me compro a roupa penso en como sacarlle partido: «Este vestido pódomo pór nunha voda e un día cuns tenis pola rúa». Gústanme as pezas que se adaptan a min. Prefiro calidade antes que cantidade.

-Dis que nin tes as medidas perfectas nin es unha muller despampanante, que crees que é o que máis gusta de ti?

-Cando me coñecen sempre me din: «Non es como pensaba». E eu sempre digo: «Xa se como pensabas que era». Eu de portas dentro son máis un neno que unha nena, a que sempre fai o comentario inapropiado... Desde fóra igual parece que son unha persoa tranquila e acougada e que vai, para nadaaa. Se vés convivir comigo ir a caer o mito para ben, adáptome a calquera cousa. Desde fóra poden pensar que se me subiu un pouco, pero non, en absoluto. De feito non me gustan nada as persoas esnob, é algo que sempre me molestou bastante.

-Fuches moi coidadosa sempre coa túa vida privada, con todo no libro ábresche bastante, quen ou que che animou a dar este paso?

-Sempre me deu receo porque eu non quería ser coñecida e é algo que me produciu bastante inquedanza, ser coñecida por ser a noiva de... Eu non quero ser a noiva de, ¡serán eles os meus noivos! Entón díxenme: «Para diva eu, que para iso mo hei currado». Quería escapar de todo ese rolo dos noivos, os pais e os avós...

-Segues tendo a sensación de ser coñecida por ser a sobriña de Adolfo Domínguez?

-Agora xa non. Cando traballei con el foi a mellor oportunidade pero tamén ese puntiño de coñazo que tes detrás de ti. Era como que me querían desacreditar un pouco, dicían: «Chega ata aquí porque ten esa axuda». E eu sempre contesto: «Pero se o meu tío ten unha chea de sobriñas e a todas lles vai xenial por diferentes motivos». Simplemente que eu tiven a sorte de poder aprender con el catro anos marabillosos, e iso é algo que calquera persoa na miña situación aproveitase se lle gusta a moda. Pero evidentemente sempre intentei que a xente lembre que o meu primeiro apelido é González e punto. Gústame desmarcarme por iso, el ten a súa carreira e eu teño a miña. Creo que se non estivese na mesma familia tomase o mesmo camiño. El simplemente deume a esperanza de dicir: «Si che podes dedicar á moda, si podes vivir de iso», porque el o conseguiu antes que eu, cando era máis complicado.

-No libro falas da dificultade para atopar parella e que usaches apps que todo o mundo utiliza para atopala, dirías que desde que che convertiches nunha persoa coñecida a xente achégase menos neste sentido?

-Non, non creo que teña influído en absoluto. Se cadra si que lles custa entendelo porque eu nunca saín cun mozo que se dedique a isto, non mesturei traballo e pracer. Pero si, os meus amigos hanme comentado que intimido un pouco aos homes porque entro, saio, fago as miñas cousas, o que me dá a gana todo o santo día. E eles igual están acostumados estar con persoas que teñen un traballo máis tranquilo e isto pode descolocar. Pero eu creo que descoloca ao que é un pouco posesivo, ao home que lle gusta saber onde esta a súa muller todo o tempo, pero como eu non teño a sorte de saír con este tipo de señores non me adoito enfrontar. Pero hai veces que a relación non chega a nada porque igual ao mozo non lle gusta este tipo de vida, non a comparte, e é normal. Se un mozo se dedica ao mesmo que eu, e eu traballo nun banco, igual non quere estar dúas semanas sen ver á súa noiva e quere que todas as noites estea comigo ceando con el, iso enténdoo tamén.

-Alguén que o ten aparentemente todo, que pediu no seu último aniversario?

-Non pedín nada de nada de nada. Os aniversarios danme un pouco de bajón. Se podo, intento escaparme a un sitio onde estar baixo unha palmeira en bikini para non pensar que me estou facendo máis maior. O único que lle pido ao corpo é que me aguante máis anos sen ter que facer deporte comendo chocolate. E tampouco me fan agasallos: como todo o mundo pensa que o tes todo daquela ninguén regálache nada... En cambio, a min os detalles sempre me fan ilusión, os detalles da vida, que me leven un día a cear a un sitio que non coñezo... Non sempre ten que ser algo material.