COÑECEU A Diana, A Harry... E puxo moitas cazuelas nos fogóns do Castelo de Windsor. O galego Julio Alonso coñece os gustos de Isabel II e asegura que aínda lle manda «un diñeiro» e felicítao en Nadal. Yeeesss!
13 sep 2022 . Actualizado ás 16:53 h.Hoxe teño cerimonia. Non, non é a voda de Meghan e Harry. Teño bautizo. Non, non é o do terceiro fillo de Kate e Guillermo. O máis preto que estiven da coroa británica foi fai un ano. Eu era unha turista apretujada contra o enreixado do Buckingham Palace á espera do cambio da Garda Real. Esta semana volvín ter angloconexión. Con Julio Alonso Maragoto (Loiba, 1944). El, yes, cociñou para a raíña de Inglaterra and family. Lembra a Harry «de pequeniño; era un pouco bulebule». Bulebule?: «Enredoso, en cambio seu irmán Guillermo era un santo».
Entre fogóns comezou aos 15 nunha cociña, literalmente, moi movida. Non me refiro ao trafego hostaleiro habitual, senón máis ben porque preparaba pratos en alto mar. As potas ao ritmo das ondas, nunca mellor devandito. Despois puxo rumbo ao Reino Unido, comezando a súa formación nunha escola de hostalería e realizando prácticas. Primeiro en The Wood House Hotel. Era 1967: «Si, exactamente, fun non tempo deles, dous Beatles. Era cando empezaba Tom Jones. Estaban en apoxeo». «Eu era un rapaz de 21 anos; xa fun casado [cunha sevillana] e pasei a lúa de mel alá», comenta. Con todo, o seu destino inglés aínda lle depararía algo máis.
Pasou medio ano en Windsor, onde chegou a través dunha axencia que primeiro lle contratou co gallo de as famosas carreiras de Ascot. A xornada laboral no castelo, explica, era de oito da mañá a cinco da tarde, de luns a venres: «E se facía falta ou fin de semana, tamén; e se facía falta toda a noite, tamén. Había horario para entrar pero nunca para saír». «Alí ás veces xuntabámonos 300 de persoal», engade. A súa especialidade foron carnes e salsas, aínda que confesa que en «casa» de Isabel (II, non a das conservas) sogra e nora eran máis de peixe: «Gustáballes moito ou salmón, e ou afumado tamén». «A princesa Diana preocupábase, dicíache lla comida estaba ben feita. Isabel... era doutra forma», di. «Aínda despois de que marchei de alí volvín ver á raíña, paseando vos cans, varias veces, pois a miña muller traballou 16 anos non castelo de Windsor, non servizo de asistencia doméstica». Describe así a Lady Dei: «Era moi guapa, moi guapa».
«O Soldo ERA PEQUENO»
Pode parecer contraditorio que nun ambiente como o que experimentou Julio Alonso, as nóminas fosen máis ben... Deixamos que nolo conte: «Aquela época foi marabillosa para min. Estiven 42 anos en Inglaterra e eses 6 meses [ano 1989], sacando que ou diñeiro era pequeno, ou demais foi marabilloso. Ou trato, mellor imposible». Como un rei. Case. «Alí traballaba toda a vida, se», suspira. «Vos soldos eran para todos pequenos, pero danche moitas vantaxes. A miña muller viña todos vos anos dúas veces a España, por Nadal tinga 17 días de vacacións e por agosto cinco semanas. Polo clube que teñen eles para vos empregados, por 10 euros viña a España. Iso se, había que solicitalo tres meses antes. As nóminas eran pequenas pero compensábanche por outro lado». Así visto, vólvome monárquica.
Os momentos nos que Julio Alonso puido conversar coa Reina de Inglaterra eran dignos de ser gravados. Pero a falta de documento sonoro, a testemuña cóntanos a experiencia, real real: «Crucei palabras con Isabel. Ela preguntoume de onde era e por que estaba alí. Díxenlle polo que, que era de España... Ai, coñecíache ben España! Tíñache noción. Díxenlle de Galicia e preguntoume érase do norte ou do sur... de Galicia. Tinga noción, tiña. Controlaba!». «Vin a todos dá familia pero só falei con Isabel e con Diana. Con Diana dúas veces. ‘Bos días', ‘boas tardes' (...) Para min, foron bos. Aínda estou cobrando hoxe deles». Pois si que xa me parece máis simpática a súa Maxestade: «Cando morreu a miña muller, ela seguiume mandando un cheque todos vos meses, de Buckingham Palace. É pouco, que son 50 euros nada máis, pero bo... E todos vos anos, por Nadal e sen fallar un, mándanme a felicitación asinada pola Casa Real».
Tras esa etapa, Julio abriu cun catalán un restaurante ás portas do hipódromo de Ascot: Ciao 90's. Xa tiña chapeu: «Ou meu era branco todos vos días». Pregúntolle se lle invitaron á voda de hoxe: «Non fun tan afortunado como para iso, non, non». E sorrí.
FOTO: PEPA LOSADA