Separeime, e agora que?

CLÁUDIA MORÁN

YES

getty

LLOS ROMPIÓ O AMOR. Agora, toca facer camiño cada un polo seu lado. Pero como? Quedar illado tras unha ruptura é normal, pero hai que evitar o «bucle do rato», que che encerra e non che deixa pasar páxina. Aquí van uns consellos para recuperar a autoestima e o círculo social

14 may 2018 . Actualizado ás 14:45 h.

Ás veces parécenos que a nosa relación é para sempre ata que, de súpeto, un bo día rompe. A miúdo, sen que ninguén nos dea unha explicación que nos convenza a que poder agarrarnos. Se hai amigos en común, poida que afástense ou tomen partido por un dos dous e que o outro quede «colgado» no abismo da ruptura. E asáltanos esa dúbida existencial: Que podemos facer para seguir adiante?

Ante a dor, illarse do mundo é unha actitude habitual. Pero, segundo os expertos, é errónea. A psicóloga Aránzazu García asegura que moitas persoas «non lles collen o teléfono aos amigos que teñen en común coa súa exparella», pero ela aconsella «non cortar cos amigos que se tiñan estando en parella ou, polo menos, non con todos».

«Se crees que non podes recorrer ao teu antigo círculo, nesas situacións sempre adoita haber algún primo, compañeiro de traballo ou amigo que talvez vías con menos frecuencia. Seguro que hai persoas que non estás a considerar», sinala.

A ACEPTACIÓN

O primeiro que hai que facer, segundo García, é «aceptar que a vida ten momentos que doen e que non se poden esquivar». «Eu recomendo obrigarse a estar activo. Hai que buscar un equilibrio entre non deixar que o motor se paralice e admitir que non estamos ao cento por cento. Non se trata de pórse a saír de noite, senón de evitar o illamento», engade.

O equilibrio é tamén unha máxima crucial para o psicólogo Manuel Lage, quen asegura que «un problema común é buscar o remedio aos nosos males fóra». «O primeiro é estar ben cun mesmo e facer un traballo de introspección. É como cando hai un accidente: hai que localizar onde están as lesións, se o que nos pasa impídenos facer vida normal e facer un bo diagnóstico do que nos ocorre para saber se podemos sos ou se necesitamos axuda», apunta.

Lage tamén subliña que adoptar unha actitude hiperpositiva, «como, por exemplo, de súpeto comprarse unha moto, facerse unha tatuaxe e pórse a ir de bar en bar» é tamén patolóxico. «Créasche un personaxe, pero non es ti».

Aránzazu García aconsella evitar especialmente o que denomina «o bucle do rato» ou, o que é o mesmo, «cando a túa cabeza di ‘isto non tería que ter pasado', fasche preguntas continuamente e buscas culpables». «Hai momentos nos que hai que deixar que a dor salga, berrar, chorar... pero non podemos deixar que a cabeza se pregunte a diario o mesmo», explica.

O DESPEGAMENTO

Unha vez realizado o traballo cun mesmo, toca pasar á acción directa. Para Manuel Lage, a clave está en realizar «actividade física e saudable ao aire libre» ou nunha contorna «que che traia bos recordos ou che faga sentir ben contigo mesmo». «Se, ademais, mesturámolo con sociabilidad, iso permitiranos establecer ou ampliar a nosa rede social», indica.

García, pola súa banda, tamén incide na práctica de actividades deportivas ou relacionadas coas nosas afeccións como método para coñecer xente nova, pero tamén recorrer ás redes sociais deseñadas con este obxectivo «máis aló das que serven para atopar parella». «O xeito máis natural de coñecer xente é a través doutra xente, e existen ferramentas que nolo permiten á vez que facemos cousas que nos gustan», afirma.

Cando a forza que nos daba nosa parella abandónanos, sabemos que a dor é inevitable, teñamos a idade que teñamos. Pero ás veces esquecemos que nos temos a nós mesmos. Porque se o amor rompe, máis que buscar abrazos, temos que abrazar a vida.