«Amaia e Alfred son os que chegaron menos en forma ás miñas clases»

Magali é un auténtico xute de enerxía. A intres entrevistada e a intres entrevistadora, empéñase en convencer todo o que fala con ela de que leva un runner dentro. E conségueo. Seu é o mérito de que Pedro García Augado se reconciliase co deporte, ou de que o escritor Josef Ajram saíse dunha das súas sesións facendo unha advertencia: «Tiven maniotas ata na alma». «Dura son, é verdade», recoñece a adestradora da academia de Ou T . Positiva ata a medula, sen querer réndenos homenaxe na súa pulgar cunha tatuaxe: YES.

-O teu libro é pura motivación.

-Si? ¡Que ben! Ti fas deporte?

-Estou niso. Pero iso de facerse runner en só dez días, é posible?

-Si. De feito no libro tes obxectivos pequenos, dun quilómetro, dous, tres, catro e cinco como máximo, que non quere dicir que vaias correr iso, porque vas correr menos. Eu non obrigo á xente a correr a un ritmo indicado, soamente é un xeito de empezar a correr levando moi poucos quilómetros e engadindo un pouquiño o traballo de forza. Intento conectar coa persoa, con esa sensación que tivemos todos do pracer de poder correr e que esquecemos.

-Se preguntas á xente se lle gusta correr, moita che dirá que non.

-Si, moitos din: «A min non me gusta correr e nunca me gustou». Pero a realidade é que se che digo: se ti pechas os ollos dous segundos e acórdasche de cando eras moi pequena, esa sensación que tiñas cando estabas a xogar e correndo, indo buscar a un amigo ou xogando cun amigo intentando collerlle ou que el che colla... Esa sensación que tivemos todos era de pracer, de ser felices correndo, porque non había meta, non era correr para estar en forma nin para facer determinados quilómetros. Era para xogar, era moi natural. Eu intento conectar con estas sensacións boas que temos dentro para non empezar a correr enfadados.

-Así que todos levamos un runner dentro, aínda que non o saibamos?

-Si, todos levamos un. Para min o correr é un pouquiño a base fundamental do ser humano. En realidade non nos damos conta, pero podemos correr por moitas razóns. Se tes nenos, se queda un amigo un pouquiño lonxe e quéreslle sorprender e vas correndo... ese momento non o vives máis. Son momentos que, ao contrario, son de pracer. Pero se corres para ir buscar o bus, xa non é tan pracenteiro.

-Visto así...

-Ti corres?

-Non, nunca corrín.

-Pois se vas ao meu libro, ves os obxectivos segundo para que persoa sexan. O primeiro obxectivo é dun quilómetro, para o que nunca correu. O obxectivo 2 é para o que fai moito que non corre . O 3 para o que corre de cando en vez, e así sucesivamente. Pero se a ti che digo un quilómetro dirás: «Bo, iso pódoo facer». E se ademais eu dígoche que non o vas correr seguido, aínda é máis doado. En total vas correr seis minutos, pero non serán seis minutos de golpe. Correrás dous minutos tres veces, e cada dous minutos atópasche un banco e feixes un exercicio do que fas dez repeticións. E isto vaiche a levar que, dez minutos adestrando? Non creo que o obxectivo sexa tanto como para que ti me digas: «Non vou ser capaz de facelo». E se ti sentes que non o podes facer, pois anda rápido, non pasa nada, que algún día correrás.

-Imos, que me deixas sen escusas. No teu vocabulario non existe o «non teño tempo»?

-Exactamente, o «non teño tempo» é unha das escusas máis grandes a día de hoxe. Porque dime que non tes dez minutos para dedicarche a ti ao día, que despois quedan 23 horas e 50 minutos, que é unha chea para facer moitas cousas. Eu creo que o obxectivo a nivel de tempo, de adestro, non é sacrificado. E talvez ata neses dez días vanche saber moi pouco os dez minutos e vas querer máis, vas repetir. Se segues, poderás facer o mesmo obxectivo máis rápido ou intentar facer o seguinte, de dous quilómetros. Non hai fin.

-Non existe o límite cun mesmo?

-Non existe o límite, pero eu creo que hai que ter obxectivos alcanzábeis, sobre todo ao principio, porque canto máis altos poñas os obxectivos, máis difícil será logralos. Ao final tamén estamos tensos e esixímonos moito no día a día para ter un traballo, para progresar, para crecer... E o deporte ten que ser un momento que goces. Superación e esforzo? Si, un pouco teno que ser, pero tamén ten que ser pracer. Música a lume de biqueira, obxectivos pequenos e alcanzábeis. Mellor algo que vas lograr que algo que che propós demasiado grande e ao terceiro día vas dicir: mellor non.

-Poden os non iniciados ir adestrar contigo? Porque o que se le por aí mete medo...

-Dura son, é verdade. Pero creei un método no que cada un pode traballar dentro das súas posibilidades. Vou ser moito máis dura e moito máis esixente cunha persoa que vén desde hai tempo que con outra que acaba de chegar. O reto ao principio é intentar quedar toda a sesión, que é media hora na miña sala. E aos poucos, é aguantar sen pararse tanto, despois sen pararse, logo intentar facelo máis rápido, con máis peso, con máis intensidade... Ata que un día che levantas e dis: ¡buaaah se é que agora me gusta! E xa non é que me guste, é que se non veño bótoo de menos. Iso é o deporte, non é unha obrigación, ten que ser un pracer, algo que che motive, e facelo de bo humor.

-Xa que falaches de «Ou.T», cando empezou o programa dixeches que non che ías a encariñar e que serías dura cos mozos, pero conseguíchelo?

-Non, abrandáronme. Para min foi unha experiencia nova. Primeiro porque os mozos son adolescentes ou moi novos. A esa idade aínda non necesitas facer deporte como cando tes 30 e sabes que tes que facer algo. E se non fixéchelo nunca, é porque non o necesitas. O ter a estes mozos tan novos que viñan para cantar era moi difícil como traballo, e xoguei coa música con eles. Pero non podía adestralos como á xente que vén á sala Magali porque quere vir. Pero ao final téñoos aquí, todos me chaman, queren facer deporte comigo, veñen á sala a adestrar, quedo con eles... Así que eles me namoraron, pero eu namoreilles tamén.

-Quen chegou en mellor e en peor forma física á academia?

-Miriam, Ricky, Mimi, Raúl e Agoney eran os máis deportistas, así que era máis doado adestralos. Chegaron menos en forma Amaia e Alfred, pero saíron súper en forma, moi cambiados. E Amaia é a que máis me sorprendeu porque, ao principio, ata dixo un día que lle daba mal rolo vir á miña clase, ja, ja. E ao final viña superilusionada.

-Por favor, agora dime que facer para non ter maniotas.

-Remedios hai moitos pero non creo neles. Eu creo que as maniotas se teñen que vivir, porque ao final é o que che fai entender que traballaches. É gratificante. As primeiras son difíciles de aguantar, pero é o que che motiva e o que che leva a seguir facendo deporte. Ao final as buscas, eh. Se non tes maniotas, xa non estás feliz. É unha relación coa dor que se aprende .

-Es moi positiva, tanto que levas YES tatuado nun pulgar. Que significa para ti?

-Todas as tatuaxes que teño son positivos, pero este YES é un si, eu digo que si a todo, ou a case todo. Cando alguén me propón algo que é un reto, como o domingo que corrín a carreira dos bombeiros, con todo o seu material amais , que son 22 quilos, non mo pensei. Se me dixesen de correr unha cousa normal diría primeiro que si, pero talvez logo faría outras cousas. Se ti che levantas cada mañá cun si, a vida é máis doado. Hai que empezar cun si, e despois terás que pór todos os nons onde hai que pór os nons. Ou os talvez, ou os veremos... Pero hai que empezar as cousas cun: «Si, ben, ¡imos!».

-E levas «Reborn» no peito, que significa renacida. O deporte salvouche, abriuche outro camiño.

-Si, para min o deporte foi unha salvación para non tomar malas decisións ou malos camiños. Ao final o deporte recoloca, ensínache valores da vida como a dedicación, a constancia, o máximo esforzo, a tenacidade, o compromiso, a sinceridade cun mesmo... Todo isto fai de ti unha persoa máis forte e con el é máis doado superar as cousas duras da vida. Ti empeza, proba o running, ponche a música a lume de biqueira. E lembra, non vale recuperar outro día. Correr máis un día non vale para dous. E se falo, mándame unha mensaxe por favor para dicirme o superfeliz que estás.

---

---

---