María Esteve está de volta. Fálanos da estrea da súa película, «Facerse maior e outros problemas», aínda que ela xa ten os seus máis que superados: «A día de hoxe eu estou ben coa miña decisión de non ter sido nai».
07 may 2018 . Actualizado ás 08:04 h.María volve con forza. Coa súa nova película recentemente chegada ao despacho de billetes, agarda a estrea da serie que protagonizará en breve, Sabuesos. Esta actriz feita a si mesma non ten complexos á hora de falar da súa nai, Marisol, o gran mito que marcou a súa vida e a toda unha xeración. «Ela ensinoume a lección máis importante e coa que aprendín a defenderme en todos os ámbitos», di. Son pura raza.
-Estamos do trinque. Que tal o teu regreso ao cine?
-Moi ben, a verdade, moi contenta. Rematei unha serie para TVE e non fai tanto que non estreaba, fai un par de anos con Só Química, e isto foi marabilloso en clave de comedia con Clara Martínez-Lázaro. Tiña moitas ganas de que gravase a súa superlargo e participar neste proxecto tan bonito, Facerse maior e outros problemas, así que foi unha volta estupenda cos compañeiros. E coas compañeiras, que foron un superregalazo.
-A peli fala da crise dos 30.
-Si, a película trata dun proceso que non se trata moito, que é cando deixamos de ser tan noviños, cando deixas de estudar e empezas a afrontar realmente o que vai ser a túa vida e a tomar decisións tan duras como quen é a persoa que vas querer ser o día de mañá. E con toda a presión social que implica o que, ademais, tes que decidir se vas ser nai ou non, que é algo que empeza xa non soamente no teu interior, senón que toda a xente che empeza a preguntar se vas ser nai. As parellas pasan a asumir responsabilidades que antes non tiñan e agora tes de súpeto unha laxa, porque pasas a ser responsable de cada decisión. Aquí é onde se atopan todos estes personaxes, moi dispares entre si, afrontando o mesmo momento que temos que pasar todos.
-Ti pasáchelo? Atravesaches algunha crise de idade?
-Non é unha crise de idade en si, non empeza cos 30 ou os 40. O que é un problema é empezar a exporse ese tipo de cousas que logo che van acompañando durante unha década ou máis, sobre todo se es muller, porque a partir dos 35 se non fuches nai xa empeza a dicirche todo o mundo que se che vai a pasar o arroz. Todo este tipo de cousas claro que supuxeron algo para min, o que pasa é que eu aos 18 xa decidira a miña carreira, xa estaba a traballar, e iso é moitísimo. Eu vexo a moitas persoas que cando rematan a súa preparación e teñen que decidir realmente que van facer coa súa vida, é un momento moi difícil. Diso libreime, pero de todo o demais non.
-Pero a ti o non ter sido nai non che xera maior inquietude a día de hoxe.
-A día de hoxe non. Isto é cíclico. Un día non che interesa nada e de súpeto vasche facendo máis maior e a exporcho moito máis en serio. Hai aí uns anos nos que obviamente podes ter fillos en calquera momento, pero cando che fas un pouquiño maior tes que exporcho moi en serio. Pero de momento, agora mesmo, non me xera ningún tipo de inquietude. Estou ben coa miña decisión.
-Neste tempo che reinventaste moitas veces, mesmo como youtuber ensinando trucos de beleza, aínda que hai tempo que non sobes vídeos. Por que che deu por aí?
-Teño moitas ganas de actualizar a canle de YouTube, porque aínda que non me viades no cine ou na tele, para min era unha forma de seguir vinculada ao meu traballo. E traballei con xente, de verdade, alucinante. Directores de iluminación, de fotografía, maquilladores e perruqueiros fantásticos. E esa canle hame permitido desenvolver todo iso e ensinar todos eses truquillos que eu aprendera delas á xente de forma gratuíta. Cada vídeo podía montalo, dirixilo, iluminalo... Así que é algo que quero retomar en canto poida.
-En Málaga se che rifaban. Nótase que é a túa terra...
-A min Málaga encántame, e o Festival de Málaga apaixóname por tantas cousas que significa tanto para min como para o cine. Málaga marcou un antes e un despois nalgúns temas como as datas do trinque. Ninguén quería estrear no verán e de súpeto, despois do Festival de Málaga, empezaron a estrearse comedias que se presentaron alí, e agora é unha data moi boa tamén.
-Vesche rematando alí, visualízasche nun futuro?
-Totalmente, eu si, véxome alí porque teño as amigas da infancia, esas coas que pasei todos estes problemas de facerse maior, está a miña familia... Cada un tira á terra que che recolleu ou que che viu crecer. Ademais non é o mesmo afrontar os problemas desde Madrid que desde o mar.
-Tamén vas estrear «Sabuesos».
-Si, é unha serie moi familiar que funciona moi ben cos nenos. Agardamos que a estreen a finais de primavera ou a principios de verán, cando eles xa non teñan que levantarse tan cedo para ir ao cole e poidan gozala.
-O protagonista é un can que fala.
-Si, Salva Reina e eu somos os protagonistas, e máis actores claro, pero principalmente estamos nós dous co can e a familia. Pero o can traballa máis que eu, que sae tamén en Facerse maior e outros problemas.
-Ou sexa, que é un can actor de verdade.
-É o fillo do famoso Pancho, do anuncio da Lotería. É unha verdadeira saga cinematográfica, ja, ja.
-Fálame de «Bocarte».
-É o meu gran amor, o meu compañeiro de viaxe, o meu amigo da alma, o meu can marabilloso. É unha parte fundamental e importantísima. Iso enténdeno as persoas que teñen animais, os que os aman. No vínculo que se crea cando vives soa cun animal dásche conta de que de verdade é un máis da familia.
-Has ir espaciando o traballo ultimamente. Que feixes neses tempos que quedan entre proxectos?
-Eu sigo presidindo a Fundación Antonio Gades, hai un equipo moi sólido. É un traballo moi duro e moi serio, e para min é moi, moi importante. Porque neste país enseguida esquécense as cousas. Hai moita posibilidade de aprender técnica en calquera ámbito, pero de súpeto perdemos aos mestres. Eu teño un legado na miña man que non me pertence a min, pertence a todo o mundo. Para min iso é memoria histórica, gardar todo o que é coreográficamente... teño ata a creación do primeiro Ballet Nacional de España, manuscritos de como se xestou. Iso hai que coidalo e hai que darlle a posibilidade á xente de que poida velo e que eses bailaríns que empezan poidan recorrer aos mestres de antes e ter acceso a eles para aprender.
-A túa memoria tamén ten o seu propio legado. A túa casa era un espectáculo... Viste a Aute compondo co teu pai e a Cristina Hoyos bailando no salón.
-Si, e cando es pequeno non che dás conta, paréceche que esas son cousas normais. Ti de pequeno ves voar a unha vaca e crees que as vacas voan, porque estás a aprender que é a vida e non lle dás tanto valor. Logo, cando crecín e sobre todo empecei a desenvolverme neste medio e na miña profesión, empecei a ser consciente do que puidera ver e vivir, ata que punto condicionoume. Agora é cando realmente lle dou ás cousas a importancia e o valor que teñen.
-E ata que punto condicionouche ser filla da túa nai?
-Pois mira, como muller para ben. Máis que condicionarme, deume a forza e a fortaleza para ser unha guerreira na vida. Ás veces podes sentirche unha princesa, pero realmente son unha guerreira. E iso aprendino dela, que é para min a lección máis importante e o que me axudou a defenderme en todos os ámbitos. Profesionalmente, talvez ao principio para min foi máis complicado que para outras compañeiras porque había un prexulgar que outras persoas non sufrían... era como un agardar a que metese a pata.
-Cóntame ese vínculo tan grande con Pablo Alborán... ¡Uniuvos Plácido Domingo e sodes inseparables!
-Si, coñecémonos, recoñecémonos e non nos separamos máis. É unha persoa moi importante na miña vida, un amigo deses para sempre.
-A pesar da diferenza de idade.
-Si, non nolo habemos nin exposto. Son amizades sas desas que de súpeto che regala a vida e chegou nun momento no que eu pensaba que xa nin tiña tempo para coidar ás que xa tiña, que son as de verdade, e apareceu como un agasallo, unha sorpresa e un apoio moi grande.
-Algunha vez criticaches que as actrices a determinada idade empezades a traballar menos.
-Non o critiquei, pero si o pensei. Máis que criticalo dábame pena que isto ocorrese, porque en pleno apoxeo da mocidade non che dás conta, pero logo empezas a ver que cumpres anos e que a cousa está complicada. Aínda que creo que está habendo un movemento xeneralizado, non só feminista no sentido da igualdade, senón tamén de aceptación, que a min me gusta moito, porque cada vez estou a ver a máis mulleres no cine. Este ano vimos o Goya de Nathalie Poza, estamos a ver a Maribel, a Belén... A sociedade tamén crece, e a xente de máis de 40 anos tamén quere as súas historias e somos unha porcentaxe cada vez máis grande.