Sabemos o que fixeron e o que van facer. Porque son os presentadores do informativo máis futurista da televisión. A Ángel Martín encantaríalle retransmitir o fin do planeta Terra, pero mentres non chega goza o día a día con Patricia Conde, que confesa o que lle custa pórse seria, mesmo nos funerais.
10 jun 2018 . Actualizado ás 19:41 h.Non hai dúbida de que son unha das parellas televisivas que mellor funcionan. Hai tempo que Patricia lle roldaba a Anxo para facer algo xuntos, pero agardou «a que o neno estivese listo» e chegase unha proposta chula. E chegou. Cada tarde ás 20.30 horas en Movistar presentan un informativo no que contan todas as novidades máis relevantes relacionadas coa innovación e a tecnoloxía. Por suposto, con moito humor.
-Sodes o programa do futuro? Ides un paso por diante na televisión?
Patricia Conde. Non. Somos un programa de humor, é unha comedia, onde si que é verdade que a ferramenta é a ciencia e a tecnoloxía, actualidade no que se refire a Internet e redes sociais pero só somos un programa de humor máis.
Anxo Martín. Pois, eu digo si. Oxalá. Por diante non imos, estamos a nos pór ao día, collendo carrerilla.
-Que noticia gustaríavos adiantar?
Á. M. A min o fin do planeta Terra. Tamén é verdade que me gustaría dala no último minuto da miña vida. Rematar a miña vida vendo o fin da Terra.
P. C. Pero en plan achégase un meteorito á Terra... Non o que nos dixeron de en o 2056, senón pasadomañá.
Á. M. Claro, claro, que sexa algo confirmado.
P. C. Pero realmente gustaríache dar a noticia ou che gustaría estar a gozar dos teus últimos minutos de liberdade?
Á. M. As dúas cousas. Gustaríame dar a noticia, e logo dicir: «Déixovos, que teño dous minutos libres».
P. C. E queres que a xente che vexa a ti na tele?
Á. M. Non, non, eu quero dala, logo que me vexan ou non, dáme igual. Poder ser o último ser humano en dar unha noticia importante para todos.
-Tiñades o presentimento de que vos volveriades xuntar na tele?
Á. M. Patricia si. Dixéchelo ás veces. Eu non o sei, todo o meu pasado está borroso.
P. C. Eu tíñao claro. Eu sabía que iamos traballar xuntos de novo. É doado, tan doado como coller o teléfono e dicir: Comemos? Vémonos? Imos pórnos de acordo. É verdade que no seu momento eu díxenlle a Anxo: «Podemos facer algo...». E díxome: «Na, na. Estou noutras cousas». Bo, pois imos deixar que o pequeno se centre, eu mentres vou tirando cara a outras cousas e xa cando estea listo vemos. Hai que deixar un tempo prudencial para que a xente descanse, porque estar tanto tempo durante tantos anos... Eu creo que o espectador mesmo o agradece cando che retiras un pouco e volves.
-Debiádesllo ao público?
P. C. Iso que conteste Anxo, porque foi o que moveu ao final todos os fíos do mundo para que hoxe esteamos aquí.
Á. M. Eu só preguntei á xente se lle molaría ver algo así. Dixéronme que si e pensei: «Pois aproveito». Porque eu pensaba: «Igual á xente nin lle apetece», entón nin feixes o esforzo. Pero a resposta foi tan moi ben que o empezamos a mover, claro, o que faltaba era alguén que viñese cunha proposta chula para non volver facer o mesmo.
-Non criades nunha segunda parte de «Sé lo que hicisteis»?
Á. M. Non creo que unha segunda parte co mesmo contido volvese funcionar, porque ao final pasaron dez anos. SLQH chegou nun momento no que a prensa do corazón tiña unha presenza moi besta, e estaba moi descabalgado aquilo, pero agora mesmo non tería sentido. Apetecía volver recuperar a comedia, os sketches, os personaxes, facer o idiota nun estudio... pero faltaba atopar unha percha.
-Non sabedes estar serios, non? Cando vos enfadades ninguén vos cre?
Á. M. Eu é que estou serio todo o día, sempre. Eu, a Conde non o sei.
P. C. A min cústame moito pórme seria, e cando me poño seria digo: «Nai miña». Eu co carácter que teño, cústame moito, si que me teño que pór seria, loxicamente... Son unha persoa normal por moito sentido do humor que teña. Cústame, porque teño ese sentido do humor a modo salvavidas, que sempre sae á boia. É que eu son desas, que aínda que estea en misa, na voda duns amigos ou nun funeral, por exemplo, si que teño moita empatía e déixome levar pola dor, pero sáeme esa vea rebelde, irreverente, e ao final...
-Como parella funcionades moi ben, pero tedes os vosos máis e menos á hora de traballar?
Á. M. Como non é un campionato tampouco, ao final estás currando na mesma dirección. Un escribe unha broma, cando o outro a ve, suma, porque de súpeto lle parece que se pode engadir algo que é máis divertido, e falo.
P. C. Trátase diso, se che queres dedicar a isto, é un traballo en equipo. Eu confío plenamente en Anxo, todo o que di paréceme fenomenal.
-Ese feeling televisivo non sería o mesmo se non hai a amizade que hai detrás?
Á. M. Pois non o sei, porque sempre estivo aí. É curioso porque cando empezamos a currar non nos coñeciamos de nada, e entendémonos/entendémosnos desde o principio. É verdade que no momento no que che fas amigo, iso crece, pero estivo sempre, non houbo que facer un esforzo para tratar de entendernos.
-A que tecnoloxía estades enganchados?
Á. M. Eu estou moi desenganchado. Estaba moi enganchado ao teléfono, moito, moito, pero fixen o exercicio de tratar de afastarme. Eu tiña que mirar o teléfono sabendo que ninguén me chamou ou escrito, era a clase de persoa que tiña que mirar WhatsApp sabendo que non tiña ningunha mensaxe. Era como estar tolo. Fixen o exercicio de desintoxicación. Agora case remato o día e non o mirei.
P. C. Eu o que se di enganchada a unha tecnoloxía, a ningunha. A miña axenda segue sendo de papel, gústame escribir, tachar... Fíxache, hai xente que pode ter un robot de cociña, pero na miña casa eu fago as miñas tortas a man. Igual a Instagram? Non se se enganchada, pero recoñezo que é un medio de traballo. Ao final é a túa canle, a túa minicanal privado no que tes que manter á audiencia, e tes que estar a publicar contido. Igual non teño ese enganche por min mesma, que me volvan tola os seguidores, senón por telos contentos. O enganche é de querer ofrecer humor e manter á xente alegre.
-Anxo era a túa condición para volver á tele?
P. C. Eu estiven facendo moitas cousas. «Somos Velvet e queremos que fagas dous capítulos interpretando a Brigitte Bardot», e non dixen: «Ou está Anxo Martín facendo un personaxe ou non vou». Os poderes extraordinarios do corpo humano é unha serie documental divulgativa moi interesante, onde se aprende moito e permítelle ao espectador aprender cousas sobre o seu propio corpo, e tampouco dixen se non está Anxo non o fago.
Á. M. Pois me parece mal.
P. C. Fíxeno mal Anxo, verdade? Tiña que ter dito que ou estabas ti ou nada. En Gin Tonic tamén podías ter feito un papelito... Nós falamos moito nestes anos, mandámonos mensaxes: «Oe, a ver se ceamos hoxe, a ver se quedamos coas nosas familias...». Esas cousas si, de xente normal, pero si que é verdade que nos apetecía moito volver traballar xuntos, para min é moi doado, porque sei que me vou rir, voumo a pasar moi ben. Non é coma se mándanme un guion do Club da comedia, que mo teño que ler para saber que vou facer. Téñoo que aprobar, e logo defender eses chistes... Moitas veces, un cómico cando le un guion que non escribiu el, ou que non é dunha persoa que coñece moito... Non é como neste caso, que o coñezo tanto, que se o que vai escribir, sei que me vai gustar e que é moi bo. Teño a metade do traballo feito, e é moi bonito. Eu estou encantada.
-Anxo, deixaches a tele por esgotamento, que foi o que che cansou?
Á. M. Empezamos en algo que non era televisión, un espazo onde podías facer a comedia que a ti che apetecese, porque as limitacións eran cero, e converteuse nun sitio onde as limitacións cómicas eran todas. Non podías facer comedia, e cansoume o non poder facer o que a min me gustaba. E ter estado facéndoo durante cinco anos dúas horas e media ao día.