ANÍMASCHE A Dar EL PASO PARA COMELOS? Máis que nunca, hoxe temos acceso a infinidade de produtos para a cesta e a nosa despensa é cada vez menos convencional. Pero seguro que algúns dos que aquí che presentamos... nin os coñecías.
29 abr 2018 . Actualizado ás 09:16 h.Hai un sabor que gardo de cando era nena. Comín un kiwi. Era o meu primeiro kiwi, entón unha novidade que se compraba por unidade e en pesetas. Ao meu avó pasoulle algo parecido décadas antes, cos plátanos. Tivo que mirar de esguello ao compañeiro de ao lado para ver como se comía aquilo. Esas anécdotas son de épocas sen Internet, sen cestas online nin pagamentos co móbil. As tendas de alimentación ofrecían o básico. Hoxe, ata nas de barrio que se adaptaron aos novos tempos podemos atopar de todo... TO-DO, remarcaríanos Belén Esteban. O día en que unha xaponesa entrou na ecotienda A Leira de Burela non se lle esquece á cervense Pilar Casas, a unha semana de cumprir primeiro aniño o seu establecemento: “¡Tes kuzu!... ¡e amasake!”. Talvez estes nomes sóenche a chinés. Desde hoxe, prométeche que xa non.
«A Novidade GUSTA»
«A miña intención cando abrín a tenda -explica- era intentar que este fose o meu modo de vida e cambiar os hábitos de alimentación da xente, que deixe de comer tanto produto procesado e aprenda a comer máis san, fresco e ecolóxico, porque ten unhas vantaxes. A xente ten que concienciarse». Aínda que o pareza, non é doado para o vendedor atreverse a comercializar o «raro» e «novo», pero Pilar atopou unha fórmula. Ensinar aos clientes como se cociñan é a clave: «Eu vin que había un baleiro de todos estes produtos especiais que teño. A vantaxe dunha tenda de barrio con respecto a un centro comercial é que a xente pode preguntarche ‘como cociño isto?’, ‘con que o fago?’, ‘cal é o tempo de cocción?’. Por iso nós facemos tamén obradoiros de cociña. E tamén asesoras, no que podes, porque se me vén xente dicindo que ten un problema de ril dígolles que o primeiro que teñen que facer é ir ao médico». Hoxe albíscase unha maior concienciación non só por alimentarse ben, senón por aproveitar ao máximo as propiedades nutricionais en aras da saúde.
Deses «novos» produtos, resalta que os máis demandados son «ou miso, a pasta e vinagre de umeboshi, o kuzu, o hummus, toda a gama de queixos veganos... e algas, ás que a xente lles ten moito respecto porque non sabe como incorporalas á comida diaria. A xente tamén pide moita alternativa ao azucre branco. Empezan por vir buscar panela, pero despois o azucre de coco, a estevia, o xilitol... hai un montón de cousas!». Tamén son top na Leira produtos ecolóxicos frescos, verduras hortalizas, ou os legumes e grans que cada día nos soan máis como quinoa ou sarraceno.
Agustín Mas imparte alí clases de cociña e asesora en cambios de alimentación e axúdanos nesta ocasión a que eses produtos sexan menos descoñecidos para nós. Son tantos que toca resumir. A cenoria laranxa ten unha irmá morada: «Procedente de Asia, hai máis de 3.000 anos, contén máis propiedades e beneficios que a cenoria laranxa». Dá sabor... e colooor! A xudía azuki, con vitaminas B1, B2, B7 e minerais, é «diurética desintoxicante» e casa á perfección «con verduras ou arroz integral». O arroz branco ten o seu homólogo vermello. Diferenzas?: «Menos hidratos de carbono que o branco» e «axuda a previr o estreñimiento». «Ten que estar moi cocido», advírtenos. O mugi miso é un fermento de soia con cebada, útil para caldos. A pasta de umeboshi faise con ciruela umeboshi e utilízase en hummus, patés ou salsas; «alcalinizante de pH en sangue», sinala. O té kukicha, o de tres anos, parece ser outra xoia para o organismo porque «non contén teína» e destaca pola súa «vitamina C e calcio, sete veces máis que o leite de vaca», afirma Agustín Mas .
Se aquela xaponesa se sorprendeu na Leira, seguro sorprenderasche ao abrir a porta á nova cociña.