FACILÍSIMO. Un libro do músico Salva Rey propón que os papás aprendan a tocar un instrumento que vai máis aló dunha moda efémera. Algúns profesores consideran que debería estar nos colexios en lugar da frauta, ao ser moito máis completo
28 abr 2018 . Actualizado ás 22:30 h.Tócano Taylor Swift, Bruno Mars e Julieta Venegas. Tocárono Marilyn Monroe, Elvis Presley ou John Lennon. E agora tamén o podes tocar ti. «É moi doado. A quen se achega non lle deixa indiferente. A clave é telo afinado», explica Salva Rey , autor de Ukele Lala, un coqueto manual co que non só pretende que che entren ganas de coller un ukelele. Aspira a que che namores totalmente del. «Quero crear desde o principio un nexo emocional entre o lector e o instrumento. Se se fai iso é todo máis doado», explica.
Por que o ukelele? Non será que nos estamos deixando arrastrar por unha moda hipster que vén de atrás? «É un instrumento fantástico. Se aprendes cunha frauta é coma se vises unha foto en branco e negro. Co ukelele é coma se puxésesche unhas lentes de realidade virtual», di Salva. Javier Prado, músico, profesor e autor do manual Educación musical para 5.º de primaria referéndao. «Atópase nun termo medio de complexidade. Se o tocas ao aire xa é un acorde e moitos outros se fan con só pulsar un dedo, como o do maior», detalla.
«Co ukelele mesturas harmonía, melodía e ritmo desde unha idade moi temperá», di o autor dun manual de excelente presentación. «Hai xente que o intentou coa guitarra e fracasou. Isto pódelle vir moi ben. Todo resulta máis sinxelo. Por exemplo, temos catro dedos para pulsar, e o ukelele, catro cordas que o fai todo máis doado. Trátase dun instrumento moi agradecido, co que tes un arranque bo que anima a seguir». Prado engade algo máis intangible: «Ten unha alegría intrínseca, unha brillantez no son que engancha totalmente».
O compostelán Marco Maril, excomponente de Dar Ful Ful e que desde hai anos funciona como Apenino, confésase devoto do ukelele. Tras comprobar que Stephin Merritt do grupo Magnetic Fields empregábao fíxose cun. «Sempre me causou interese, pero ao tempo era un pouco remiso por esa idea de que se trataba de algo de xoguete. Logo descubrín que se usaba no jazz dos anos vinte e que podía ser algo moi serio». O flechazo resultou instantáneo: «Recordo cando apareceu en casa o primeiro que comprei. Estaba a cociñar e chegou por correo. Saqueino da caixa, probeino e xa non puiden parar de tocalo», ri.
UNHA MODA MOI ANTIGA
O que xurdiu na década pasada entre moitos artistas de querenza folk asociados ao indie, como Darren Hayman (Hefner), Beirut ou o citado Stephin Merritt, foi en realidade un instrumento moi popular na primeira metade do século XX. Lémbrao Salva Rey : «Entre os trinta e os cincuenta produciuse unha verdadeira febre polo ukelele. Primeiro foi en EE.UU., pero pronto se traspasou a Europa. Logo nos sesenta, os rockers e os hippies non o aceptaron. Aos primeiros non lles daba potencia. Os segundos asociábano aos seus pais. A partir de aí desapareceu». Ata que os vaivéns das correntes musicais resucitárono.
E aquí estamos, no 2018 con escolas de música que ofrecen cursos específicos de ukelele, aos que acoden moitos adultos. É doado subirse á onda, asegura o autor. «A plasticidad do noso cerebro non é a de 1940. Actualmente, estámonos reseteando cada dous por tres, co que os nosos cerebros se modelan como os de adolescentes. Iso ten un prol, que é poder aprender máis facilmente». Ao tratarse de algo barato, dar o paso non resulta tan arriscado. Pódense atopar modelos aceptables por 60 euros e, en todo caso, existe un amplo mercado de segunda man para revender. Así que só falta lanzarse a iso. «Poder tocar un instrumento é algo que só trae cousas boas», afirma Salva Rey lanzando o caramelo.