Un suceso destes días dá conta da morte violenta de José Luis e Juan Alberto. O segundo, 23 anos, «o maricón que pintaba» nunha minúscula vila de Córdoba. O primeiro, de 43, a súa parella na intimidade aínda que case todos os veciños deste xornaleiro afeccionado ao culturismo vivisen alleos a unha relación que acabou a coiteladas. A traxedia serviu para volver a mirada cara á homosexualidade fóra dos grandes circuítos. Cando as carrozas do Orgullo volven a cocheiras, cando se desenchufa a pluma de Jorge Javier, cando o efecto Chueca desactívase segue habendo mozos que se enfrontan á súa condición con angustia. Moitos se organizaron en circuítos vitais paralelos que non se cruzan e que se manteñen estancos grazas a uns cantos perímetros de seguridade e varias mentiras. Ou moitas medias verdades.
O matrimonio igualitario acelerou o proceso de normalización da homosexualidade en España. Os gais xa non só son «o maricón que pinta» ou «o maricón da barbería». Hai xuíces, políticos fuxidos, pais, nais, alcaldes, profesores de universidade e empresarios. Tamén deportistas, aínda que se manteña esa pintoresca excepción do fútbol, ao que se dedican miles e miles de mozos en toda España, todos eles asombrosamente heterosexuais.
En 1961 estreouse A calumnia, un peliculón de William Wyler con dous grandes, Audrey Hepburn e Shirley Maclaine, que reproduce cunha precisión inquietante a atmosfera espesa da homofobia e as súas terribles consecuencias. Ese mundo de insinuacións, difamacións, insultos e chantaxes que tan ben coñecen moitos gais. Recoñezamos que algo dese aire séguese respirando en moitas contornas, que se segue pegando a homes que se bican en público e que segue habendo machirulos incondicionais, vocacionais, exhibicionistas e feos que creen que aos gais gústanlles todos. Incluídos eles.
Como sucede coas mulleres, unha das grandes manifestacións da discriminación é a condescendencia. É a responsable de converter a todos os homosexuais en seres sensibles dotados para a arte. A culpable de considerar que ao lado de toda muller hai un amigo gai. A encargada de supor que todos son fornicadores patolóxicos, inestables emocionalmente, expertos en moda e reactivos ao balompé. Un reduccionismo que desatende a un grupo humano tan complexo e diverso como os demais e ao que moitos seguen mirando como ás cebras do zoológico.
U