LICENZA DE ADULTO Os 18 son un grao, un salto a outra etapa na que podes pórche ao volante, pedir unha copa, votar ou ir a un casino. Aos 18 «o ilegal empeza a ser legal», chancean eles, que se fixeron adultos sen medo, con ganas e obxectivos. Apunta alto. Empeza a carreira da túa vida.
16 abr 2018 . Actualizado ás 10:31 h.Os 18 son un salto, un gran salto, ante a lei. A maioría de idade dá os seus primeiros pasos «e podes facer tolemias e ata ir ao cárcere», di con humor Elena, que se resiste a ensinarme o seu carné («¡É que saio fatal!»), cos 18 cumpridos estuda Publicidade e Relacións Públicas, e soña xa cun máster «en Madrid ou Barcelona». «Cando cumpres 18 anos, o ilegal empeza a ser legal», sumar Inés, que estreou a súa maioría cunha festa para 22 persoas no salón da súa casa e despediuse da Coruña pondo rumbo a Londres. Agora vive na City, onde estuda Enxeñería de Materiais. «Cumprir 18 a min non me deu independencia, porque eu xa tiña independencia e liberdade cos meus pais, pero ao irme a vivir a Londres si sentín a responsabilidade. É moi diferente. Se estás aquí tes aos teus pais, séntelos sempre aí... pero vasche vivir soa e é máis difícil. Eu aprendín a cociñar, e a facelo todo, cando me fun a Londres», comparte Inés.
Aos 18 podes ocupar, polo legal, o asento do condutor. «Eu fun o primeiro do grupo en sacarme o carné, era algo que me preocupaba bastante», di Héctor. E empezou Dereito na Coruña seguindo os pasos dun irmán maior. «Tampouco hai moitos camiños que escoller se quedas..., e eu quedei para seguir no Dépor», di este mozo «pegado a un balón» que xoga en Xuvenil A de o Deportivo despois de que lle fichasen no Ural.
VOZ E VOTO
Aos 18 podes tomarche unha copa con todas as da lei, entrar nas discotecas coa fronte alta e o carné nos dentes. «Cando abriron o Pelícano, eu tiña 16 anos e dábame rabia non poder entrar... Ao final fixen amigos na cola e unha moza deixoume o seu carné», conta Elena, para a que a gradación (sen alcol ;-) foi un momento crucial. «Aí empezou outra etapa. Cando me vin graduada, emocioneime. Segundo de bacharelato é un curso intenso, onde xa se ve ás persoas como son», asegura esta apaixonada dos musicais, o teatro e Operación Triunfo («Encántame Ana Guerra») con predilección polo anuncio do Seat Eivissa e a súa pegadiza Máis que nada. «É un coche que me gustaría ter. Rojo . Sempre quixen un coche vermello», desliza. Elena sacarase o carné este verán, di metendo quinta na conversación.
Como vedes o mundo aos 18?, pregunto. O mercado laboral? «Pois bastante mal», di Inés. Hai igualdade de oportunidades? Non, coinciden os tres. «Pero trabállase por mellorar. E eu confío en que no futuro si haxa igualdade», alenta Elena. «Co tema do traballo, sobre todo se es muller, a cousa complícase. A min gustaríame ter un bo traballo; non che digo ser unha muller exitosa, pero si poder estar ao cento por cento no meu traballo. E non parece que sexa doado con varios fillos», expón Inés.
Aos 18 é tamén idade de votar. Cal é hoxe o gran problema social? «A política», asegura Héctor. E Elena e Inés asenten, e matizan que en política cada cal mira o seu embigo, e que «vontade de diálogo e acordo hai pouca».
Son novos aínda que sobradamente voluntarios (Elena e Inés fixeron voluntariado con persoas maiores, e Héctor teno nos seus plans), seguen Black Mirror («un reflexo de ata onde poden levarnos as tecnoloxías sen control ético») e recoméndanme ver en Netflix o experimento social ThePush . Séntense conectados co mundo e son felices, pero non todo o tempo. Porque a vida real rebenta o cristal de Instagram. E é algo que aos 18 eles xa saben. Que na felicidade hai dor aínda que non queiras. Que ser maior consiste tamén en saber perder.
«Gustaríanos independizarnos pronto»
Nun horizonte que parecía afastado e que xa pode tocar cos dedos ?cumprirá 18 en setembro?, Andrea Núñez López, nacida co cambio de século, se debate entre a anhelada maioría de idade e o temor a acadar esa cifra que vende oportunidades e responsabilidades a partes iguais. «Durante moito tempo desexei telos ?recoñece?, por iso de facerche maior, pero tamén me dá un pouco de medo». Mentres noutros países, os 15 marcan un antes e un despois na vida das adolescentes ?unha tradición latina que se celebra coma se fose unha voda, con vestido case nupcial, sesión de fotos e banquete? aquí o salto á etapa adulta chega máis tarde e de forma máis discreta: «Gustaríame facer dúas festas, unha comida coa miña familia nun sitio tranquilo e logo cea e festa cos meus amigos. Nada moi especial», conta Andrea. Estuda segundo de bacharelato no instituto Rafael Dieste da Coruña, xunto ao seu inseparable amiga Belén Pérez González, que se acaba de estrear como adulta ‘oficial'. Soprou dezaoito flamantes veas o pasado 18 de marzo: «Celebrámolo por partida dobre. A miña familia fíxome unha festa sorpresa, e logo organicei outra coas miñas compañeiras». Plans a curto prazo non lle faltan. «Quero sacarme o carné de conducir canto antes, viaxar coas miñas amigas e pasar un ano en Londres para mellorar o meu inglés, que é bastante pobre», enumera esta moza amante do surf coas ideas moi claras e á que lle gustaría facer INEF: «Xa teño aprobadas as probas físicas. Agora só me falta conseguir a nota para entrar».
O SALTO A La UNI
O soño académico de Andrea, masticado desde ben pequena, tamén ten que ver coa educación. Estudará para profesora de primaria. Como a súa amiga, quere aprender algún idioma: «Sempre imaxinei irme de Erasmus durante un curso». A ambas lles gustaría facer voluntariado noutros países ?o da solidariedade das novas xeracións non é un tópico?. Ademais, desexan independizarse pronto «aínda que o vexo complicado ?matiza Belén? porque hai pouco traballo e mal pago para poder facer fronte aos gastos, unha sensación agridoce que comparte Andrea: «Poida que ao principio cústeme pero a idea está na miña cabeza e tarde ou cedo terei que expormo. Pero tamén hai que pensar no diñeiro e en que non é doado vivir só sen traballo nin estudos rematados, así que terán que pasar uns cantos anos para deixar o niño».
Preguntadas sobre se son moi distintos os seus 18 dos dos seus pais, contestan: «A eles tamén lles gustaba saír e divertirse pero tiñan menos liberdade», sinala Belén. «Eu creo que a tecnoloxía e as redes sociais cambiárono todo», sentenza Andrea. E acaban cunha conclusión que deixa a balanza ao 50%: «Gañáronse algunhas cousas e perdéronse outras».
As dúas van a clases de baile dous días por semana. Pasos que, seguro, axudaranlles a moverse como peixe na auga na nova etapa da súa vida.
«Por fin vou ir á Universidade»
Moitos dos que teñen a maioría de idade din que ser adulto foi o desexo máis ridículo que tiveron de nenos. Opinión ben diferente a dos que están ás portas de cumprir os 18 anos, onde as ansias por «ser maiores» e de querer «comerse o mundo» son infinitas. María Gloria Queizán, de Lugo, é unha desas mozas que este ano acadará a maioría de idade. O 28 de decembro cumprirá os seus 18 anos e faille especialmente ilusión cumprilos polo feito de iniciar a súa etapa universitaria. Nin sacarse o carné (que o fará), nin saír ata as tantas da madrugada, nin outros tópicos. Ela afronta esta nova etapa con gran responsabilidade e pensando no seu futuro laboral. «Por fin irei á Universidade e poderei prepararme para ser profesora de infantil ou primaria. A educación é clave desde a base para o ben da sociedade e para fomentar os valores básicos. Non é só por gañar diñeiro, que tamén é necesario, senón porque é un orgullo contribuír a facer unha sociedade mellor», considera esta nova, que non descarta, unha vez acabado Maxisterio, estudar Psicoloxía. Se a nota llo permite, seguramente que si posto que a súa media actual é de sobresaliente, iniciará os seus estudos de dobre grao de Maxisterio en Lugo, onde tan só hai dez prazas. «Supón empezar un novo capítulo na miña vida e dar o meu primeiro paso na Universidade. É o primeiro que quero facer e é a miña principal ilusión», indica María Gloria, que non quere abandonar a súa cidade natal, onde reside coa súa nai, os seus avós e coa súa irmá de 4 anos.
Nese sentido, esta moza non cambiará a súa rutina diaria, posto que o instituto onde agora cursa 2.º de bacharelato (o Feminino), está ao lado da Facultade de Maxisterio, na rúa Ramón Ferreiro. «Aínda que saque o carné, seguirei acudindo a clases en autobús e vivindo en casa coa miña familia. Todo será máis ou menos igual», manifesta esta lucense para a que outro dos seus soños é exercer de docente en Alemaña durante uns anos. «Encántanme os idiomas e dánlleme ben. Estudo inglés e alemán e en 4.º de ESO estiven unha semana en Francia facendo un curso onde aprendín moito. Fíxenme moi amiga duns estudantes alemáns, cos que sigo en contacto. Encantaríame pasar unha etapa da miña vida traballando en Alemaña como profesora e despois volver a Lugo», relata María Gloria, que non desexa a súa maioría de idade para independizarse, senón para empezar a sementar o seu futuro.