«Se oio ?Toni? nun supermercado non me viro», di Pablo Rivera, que leva 18 tempadas interpretando ao fillo maior dos Alcántara. Entre tanto, deulle tempo a escribir e, máis recentemente, a estrear «Paella Today», unha comedia na que comparte moza co seu compañeiro de piso
06 abr 2018 . Actualizado ás 05:10 h.A súa voz é como a dun presentador de informativos, pero a pesar de que a de xornalista é a profesión que empezou a estudar na vida real e que lle tocou desempeñar a Toni, o seu personaxe en Cóntame , el di que non ten vea xornalística. «Teño que recoñecer que me parecía un coñazo», asegura. Da súa nova película, en carteleira desde o 23 de marzo, leva os risos e, por suposto, a paella.
-Que tal a rodaxe de «Paella today»? Moitos risos?
-Si, partinme de risa en primeiro lugar lendo o guion, porque xa me pareceu moi divertido. E logo gocei da rodaxe, porque a verdade que rodar en Valencia é un lujazo, é a miña segunda vez alí, pero gocei máis da cidade, do ambiente... esa esencia mediterránea. E logo cos compañeiros facendo coñas, as secuencias nas que no trío protagonista estabamos bébedos e improvisabamos. Foi moi divertido...
-Como afrontades esas borracheiras a segundo que horas?
-Ao final o traballo do actor é utilizar moito o estado que ten cada un. E se cadra pois esa flojera que tes ás catro da mañá despois de levar rodando desde as sete da tarde, utilízala como borracheira.
-Sabías que crearon as primeiras palomitas con sabor a paella pola peli? «O soño de todo valenciano cinéfilo», di o anuncio.
-Sííí, ja, ja, oíno. A min encántanme as palomitas, así que as probarei.
-Que pides ti cando vas ao cine a ver unha peli?
-Pois, home, depende da sala, se é máis pequeniña ou unha filmoteca, non mas pido. Pero por costume, gústame ver as películas en pantalla canto máis grande mellor, e pídome un combo de palomitas e refresco.
-Esta é unha comedia que vira un pouco ao redor da comida española. Como bo madrileño, cal é para ti o mellor prato de España?
-O mellor prato de España? Uff, nai miña... Eu creo que a nivel mundial o máis coñecido é a paella, e agora o gazpacho tamén se empeza a coñecer por aí. Pero atópasche cada paella por aí adiante... porque a calquera cousa lle chaman paella. A min pasoume de estar nos Estados Unidos, e mesmo no Xapón, e ler ‘paella' e dicir: ‘Nai miña, pero se isto de paella non ten nada. Se é un arroz amarelo con mil historias que non teñen nada que ver'.
-Bo, aquí en Galicia somos moito de arroz con bogavante.
-¡Uuuff...! Encántame
-Outro dos temas da peli é o poliamor. Pódese compartir tanto cun amigo?
-Eu o que vexo é que ao final a peli fala desde a comedia de moitos temas, e sobre todo da tolerancia, do respecto e da relaxación de respectar o camiño de cada un en todos os aspectos. E aquí fala dunha muller que expón isto e pon a estes dous mozos nunha situación na que non se imaxinaron nunca. Eu, desde Pablo, non comparto iso, non sería capaz, e menos cun amigo, pero respéctoo totalmente. Eu coñezo a moitas mulleres que na súa vida persoal e pública fano. Hoxe en día, grazas a que os tempos están a cambiar, cada un elixe o camiño que quere.
-Interésanme moito esas cousas que che pasaron nun chalé que che deron moito medo e que che levaron a idear o teu libro, «Non volverei ter medo»... Que che pasou?
-Sabes o que pasa? Que eu teño dúas características: unha, que me gusta moito o cine, co cal son moi peliculeiro; e dous, que me encanta o terror. Entón a todo lle vexo sustos, véxolle o terror, imaxínome que pode pasar algo... Isto xurdiu dunha noite con 17 ou 18 anos en casa dos meus pais: escoitei un berro no medio dun pesadelo, pero levanteime e non era capaz de saber se ese berro era real. E pensei: ‘Imaxínache que está a pasar algo alén do corredor'. Empecei a escribir un curto de terror, que ademais creo que era o ano de Rec.
-Publicamos hai pouco unha reportaxe sobre se existe un xene da mocidade. Non se se ti o terás...
-Ti crees? Pois moitas grazas. É verdade que a xente logo me ve ao natural e dime: ‘Pero se es moito máis neno que na serie'. A cámara ponche anos, por moito que iluminen. Todo se ve. Si que hai un xene na pel. Eu téñoa finita e branca, pero é que non tomo nada o sol, non fumo, non bebo... Algo terá que ver con todo iso. E a xenética, claro. Non sei, pero moitas grazas, ja, ja. Aínda que eu me noto os anos, eh?
-Que ten «Cóntame» que sempre acabas volvendo?
-Realmente non me fun nunca do todo, estiven a pensalo aínda hai pouco e estiven en todas as tempadas, mesmo na que eu me fun fixen cinco capítulos. O que ten Cóntame, sobre todo para os fillos, os que empezamos a crecer aí, é que é como unha casa. Rimos moito con Ana Duato, que di: ‘Parece que agora se me independiza un, agora independízalleme outro, pero logo volven a casa'. É que é como na vida. Tamén río moito con Irene Visedo (Inés) falando disto, porque é como a evolución natural de: ‘Necesito saber que fóra de casa podo vivir e pódomas apañar só'. Pero logo, cando estou por aí, digo: ‘Ai, co ben que estou en casa...' ja, ja. O bo de Cóntame é que non rodamos todo o ano, así que me deu tempo a rodar Paella, estrearemos agora no Festival de Málaga Proxecto tempo, de Isabel Coixet, teño xa trazada outra segunda novela... Mentres me deixe facer outras cousas, seguirei encantado.
-Cando din Toni, dásche a volta?
-Que vai... Cando estou en estudio, ás veces vén alguén porque os equipos van rotando e igual non me coñecen tanto e chámanme polo personaxe, e aí si que me dou por aludido. Pero fóra... a ver, se alguén me chama como ao personaxe pola rúa, fancho saber e xa me dou conta, pero se oio un ‘Toni' neutral nun supermercado non me viro.
-Empezaches a estudar Xornalismo. Tes algo desa vea coa que che vemos na serie?
-En absoluto. A ver, teño que recoñecer que cando estaba aí implicado parecíame un coñazo, porque eu quería estudar Cine, pero empecei Xornalismo por aprender a escribir guións e libros. Curiosamente, agora agradézoo moito porque esa capacidade de síntese que hai que ter para sacar un titular e a esencia das cousas ao final sérveche para todo. O que pasa é que empecei no CEU porque foi o ano do bum de sériea Xornalistas, e quedei fóra da Complutense por unhas décimas, que eu quería ir porque son megafán de Teses , e morríame por estudar alí. Pero, imos, que me hei ir a pasear polos corredores vinte veces.