Marta Sánchez: «Escoito moito o de diva, pero non mo quero crer»

YES

asd

Tivo tanto éxito o concerto que ofreceu fai unhas semanas no Teatro da Zarzuela en Madrid, onde sorprendeu coa súa particular versión do Himno de España, que xa pensa en repetilo. «Leeina parda, pero lévome bo sabor de boca»

06 abr 2018 . Actualizado ás 21:40 h.

Hai uns meses que regresou de Miami, onde estivo residindo uns anos. Con todo, o seu concerto o pasado mes de febreiro no Teatro da Zarzuela para conmemorar o seu 30 aniversario sobre os escenarios foi unha especie de benvida na que todo o mundo se decatou de que a galega estaba de volta na cidade. Tiña preparada unha sorpresa para o final, e vaia si sorprendeu cando acompañada soamente por un piano comezou a cantar a súa propia versión do Himno de España.

-E se tiveses que facerlle un himno a Galicia?

-Faríallo encantada.

-Como estás a vivir a que se lio?

-Atafegada e cunha sorpresa total. Na vida podíame imaxinar que se ía lear esta tan gorda. Estou moi sorprendida da repercusión.

-Como se dixiren dez minutos de aplausos?

-Bo, pois a verdade é algo que pasou en familia co meu pai e co meu padriño, Alfredo Kraus. Eu sempre o vin como algo máxico, inalcanzable. Que nun teatro che aplaudan de pé 10 minutos seguidos é algo que cría que só estaba reservado para a ópera, pero tocoume a min o ter esa honra, a ovación, a aprobación, a emoción do público, a xente chorando... Foi un día moi grande que non esquecerei xamais.

-Este concerto foi a túa «volta» a España despois dunha longa tempada fóra?

-Realmente nunca deixei de traballar en España, nin aquí nin en América. Creo que é un concerto que me deu un xiro, que gustou moito, encantou o cambio que lle dei ás miñas cancións, a piano, cambieinas todas. A xente á terceira canción púñase de pé, e eu dicía: «Isto que é? Isto non é real».

-Dicías o outro día que como che gustase este formato non che veriamos máis de abelorios, e ben? Verémosche?

-É un dicir, quería dicir con adornos, con abelorios, con dispositivos, con bailes, con coreografías, con apoio audiovisual, con todo o que implicou os meus concertos e os meus espectáculos, que sempre quixen coidar moito. Referíame a que como me senta cómoda quedo aí un intre, pero a realidade é que non penso en abandonar o meu formato pop como espectáculo de show , non o aparco para sempre.

-Que plans tes?

-Agora voume uns días a Arxentina, que teño promoción e actúo no Teatro Colón, e logo cando volva creo que imos preparar outro concerto como este en o Teatro Real para gravar un disco.

-Son xa máis de trinta anos de carreira, a que se subiu o outro día ao escenario é moi distinta á de Olé Olé.

-Si claro, pasaron 34 anos. Creo que é outra etapa, outro momento....

-Se volveses atrás, farías todo como o fixeches?

-Non, as equivocacións sempre as podería modificar, suavizar ou rectificar. O ser humano si aprende é cos erros.

-Os 50 anos fanche velo todo doutro xeito?

-Si, sin duda, xa sabes o que queres e o que non queres. Onde e en que pór o teu tempo.

-Moitas das túas letras teñen un denominador común: que é reivindicarse a unha mesma.

-Non todas, as de amor non. Paréceme que hai que ter ilusión para conseguir o que unha quere, por facerse respectar e por conseguir os seus soños.

-Moitos se refiren a ti como a mellor artista do pop. Quedan poucas divas?

-Eu nunca me vou a pór esa etiqueta e esa medalla.

-Dino outros...

-Escóitoo moito, pero eu non mo quero crer.

-Deixarías de cantar para compor para outros?

-Non, podo cantar e compor para outros.

-Estás nun bo momento?

-Si estou moi feliz, volvín a casa como di o anuncio...

-Era o momento de volver?

-Si, non teño tempo como para regalalo e para non ser feliz, son máis feliz en España.

-Que é o que máis botaches de menos?

-Os meus amigos, os meus fans, a miña familia, o Mercadona...

-En Miami facías unha vida que non podías facer aquí?

-Non, facía o mesmo. Eu sempre fun moi libre en España. Vou á compra, vou pola rúa... A min a fama non me ha coartado a miña liberdade nin impediu facer o que eu queira. Danme moita pena os artistas que se esconden, que non van á praia.

-Polo que che tocou vivir, tes activado o modo gozar?

-Si, cada vez intento levalo máis a cabo.

-Din que os anos non pasan por ti. Só hai que verte .

-Si pasan, só que me coido, fágome tratamentos, aliméntome ben...

-No amor dásche por vencida?

-Non, sempre teño as portas abertas.

-Non se cantos anos despois da túa visita ás tropas, volves converterche en símbolo nacional.

-Bo, non se se tanto, o que está claro é que a leei parda.

-Pero para ben?

-Si, para ben, eu lévome un bo sabor de boca.