A DURACIÓN MEDIA dun matrimonio son as dúas décadas, o mesmo que un crédito hipotecario. Divorcio e economía teñen moito que ver, pero tamén outros factores: criar fillos adolescentes e os cambios propios da idade. Aos 45 anos rolda a nube negra.
09 abr 2018 . Actualizado ás 08:16 h.O dato é o dato e nas relacións de parella non todo vai ser amor. Dio o Instituto Nacional de Estatística, que entre outras cousas, encárgase de establecer as medias dos matrimonios no noso país. E aquí duramos o que duramos: unha media de 20 anos, nin máis nin menos, o que vén ser -dime Inés Rey , de Gigirey avogados- o que se mantén un crédito hipotecario. Tan simple como iso, porque os divorcios, apunta a letrada, teñen sempre un condicionante socioeconómico. Ou o que é o mesmo: hai que ter pasta para chegar a ese punto D (de divorcio). «No peor momento da crise -sinala Inés- a xente non podía separarse, pero cando empeza a repuntar a macroeconomía os divorcios dispáranse». E disparan sempre ao mesmo lado: á contraparte. «Poida que ao principio a cousa non empezo de mutuo acordo, pero a maioría das separacións recondúcense e os dous rematan aceptando as condicións do divorcio». A media indica que eses 20 anos coinciden cunha media de idade tamén dos conyuges: elas, 44,4 anos, e eles 46,8. Que nos pasa entón nese momento? Por que nos vimos abaixo ao redor desa idade?
«Ter adolescentes -explica Aranzázu García, experta en terapia familiar- é unha fonte de estrés moi importante e aos 45 un adoita ter fillos con eses anos. Créanse situacións en que a parella conviría que estivese de acordo en como actuar, pero non sempre pode ser: opinan distinto, teñen estilos ou formas diferentes de afrontalo e iso desgasta. É moi doado que se creen confrontacións entre a parella nesa etapa. Cando as dúas persoas están felices polo que sexa (traballo, afección...) é máis sinxelo contaxialo ao matrimonio. É máis doado que a parella se empape, pero cando o estado máis frecuente no que estás é enfadado, iso contáxiase ao outro».
A maioría dos matrimonios que rompen, di o INE, teñen fillos menores de idade (47 %), pero Inés Rey observa que o divorcio cada vez máis se produce antes, ou recentemente casados ou con nenos moi pequenos. «Eu vexo matrimonios que duran moi pouco. Desde que existe o divorcio exprés -só teñen que pasar 3 meses desde a ligazón para dar o paso da separación definitiva- a xente opta xa por divorciarse directamente, apenas hai separacións. Ademais, agora non hai que xustificar un motivo, como sucedía antes, non hai que acreditar causa (cesamento da convivencia, infidelidade...)», apunta Rey . Adoita ser «a terceira persoa» a razón real da ruptura?
«A ver, os clientes non adoitan contalo porque a xente segue tendo un sentimento de culpabilidade brutal se se namora doutra persoa e desfai a familia, pero ao final acábasche decatando pola outra parte: ‘Ten un noivo ou unha noiva'. Adoita ser o motivo máis habitual», explica a avogada.
A DETERIORACIÓN É PREVIO
Aránzazu García matiza esta valoración. «Se unha relación está deteriorada, mentres non aparece outra persoa é máis doado seguir aí. A deterioración é previo, pásasche a vida nunha mala convivencia ou compartindo pouco ou sen ganas de estar, porque en realidade divorciarche é difícil: consome esforzo, tempo e sobre todo diñeiro. Claro que se mantés esa actitude de desidia, ao final sempre acaba aparecendo alguén, facilítalo inconscientemente; e despois resúltache máis difícil estar en casa, durmir coa túa parella, compartir a fin de semana. Queres estar coa outra persoa, e con esa ‘forza' a xente séntese máis disposta a divorciarse». «Para min -engade Aránzazu- a rutina non adoita ser a causa máis importante nas rupturas, hai rutinas moi positivas, senón o cambio de intereses, de actitudes (‘xa non necesito a alguén que me coide, protéxame'), a xente vai cambiando. Creo tamén que máis que a idade media de ter cumprido os 45, o que realmente importa son eses 20 anos de parella. Se empezas aos 40 con alguén non che vas a separar aos 45, pero despois de dúas décadas xuntos as cousas poden alterarse e desgastarse».
Inés Rey tamén notou o aumento de rupturas pasados os 60. «Hoxe xa non existe o estigma social do divorciado, a percepción non é negativa, por iso moitas persoas que criaron aos fillos deciden dar o paso». Os adolescentes desunen, pero Arázanzu ve luz ao final desa etapa: «Se a superas, como che adestraches en acordar moito é probable que a relación perdure con éxito e non che separes». Aínda que non se pode baixar xamais a garda: «Tamén coñezo a outras parellas que non se divorcian xamais, pero tampouco son felices. Moitas seguen unidas no desquite de continuar pelexando». Onde queda o amor?